Μαρίνα Κοντογιάννη

Το παράπονο της φύσης

Η φύση σπαράζει
να μην τη ρυπαίνουμε, φωνάζει.
Σκουπίδια να μην τηνε γεμίζουμε
και άσκοπα να μην την βασανίζουμε.

Η θάλασσα φουσκώνει
όλο θυμό τα κύματα σηκώνει
τα πετρέλαια και τα΄ απορρίμματα θέλει να διώχνει.
Στα πλοία που διασχίζουνε φωνάζει
γεμάτη πίκρα και αναβρασμό, αναστενάζει.

Της ξηράς μα και της θάλασσας τα ζώα
λύση αναζητούν καιρό τώρα.

Ξάφνου η πονηρή αλεπού πετάγεται και λέει:
«Μονάχα εμείς δεν φταίμε στο πρόβλημα ετούτο».
Αυτό είπε και εσώπασε η αλεπού η τσαχπίνα,
μα συμφώνησε και η σοφή η κουκουβίνα.

Τώρα η εντολή του λιονταριού μένει
στους ανθρώπους να απευθυνθούμε λέει!!!

Και τότε ω τι θαύμα!
οι ανθρώποι ακούσαν τα λιοντάρια

Από ΄κει και τότε ηρέμησε
η θάλασσα κ΄ η φύση.
Και όλοι οι άνθρωποι της Γης
λατρέψαν τον πλανήτη.

ΣΣ Το ποίημα αυτό δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β΄ τάξης της καθηγήτριας Αικατερίνης Αθανασίου.