Αισιοδοξία

 Αντίληψη και στάση ζωής!

Του Νίκου Τσούλια*

Είναι γνωστό το παράδειγμα περί του μισοάδειου ή μισογεμάτου ποτηριού, που διαφοροποιεί τη ματιά του απαισιόδοξου από τη ματιά του αισιόδοξου αντίστοιχα.

Ωστόσο πέραν του συμβολισμού που έχει αυτή η διαφορετική θεώρηση, πρέπει να σημειώσουμε ότι διαφορά είναι μεγάλη. Γιατί ο αισιόδοξος και ο απαισιόδοξος ζουν την ίδια πραγματικότητα αλλά ο αισιόδοξος ζει πολύ καλύτερα δηλαδή δεν έχουν συσχέτιση μεταξύ τους, γιατί έχουν διαφορετικές πορείες ζωής.

Ναι, η αισιοδοξία δεν είναι ένα θεωρητικό ζήτημα. Είναι τρόπος ζωής. Δείχνει τη θέληση του ανθρώπου να δημιουργήσει το δικό του μονοπάτι στην ιστορία, να αφηγηθεί τη δική του ξεχωριστή αφήγηση με όσο το δυνατόν περισσότερα αυθεντικά, δικά του υλικά. Καταδεικνύει την αίσθηση ευθύνης του για να δρα με τη μεγαλύτερη δυνατή αυτονομία του και να μην κρύβεται πίσω από αντιξοότητες και δυσκολίες.

Ο αισιόδοξος δεν βλέπει απλά και μόνο τη φωτεινή όψη των πραγμάτων. Είναι αγωνιστής της ζωής και καλλιτέχνης του δικού του πορτρέτου. Θέλει να ζήσει όμορφα, να ρουφήξει κάθε ικμάδα της ζωής, να εκφράσει τη δική του ομορφιά! Γεύεται όλες τις χαρές της φύσης και της κοινωνίας, γιατί τις μετασχηματίζει από την επιφάνεια των αισθήσεων σε βαθιές συναισθηματικές ομορφιές. Γίνεται κοινωνός και συμμέτοχος των τόσων και τόσων θαυμάτων που γίνονται καθημερινά. Στοχάζεται και απολαμβάνει γεγονότα συνηθισμένα και μη αξιοσημείωτα για τους πολλούς, γιατί βρίσκει κρυμμένους θησαυρούς μέσα τους.

Η απαισιοδοξία είναι μια εύκολη θέαση των πραγμάτων. Βρίσκει δικαιολογία σε κακοτυχίες και σε αναποδιές, αλλά ποιος δεν έχει τέτοιες κακές στιγμές στη ζωή του; Βολεύει στην αποποίηση των ευθυνών και κυρίως στον αγώνα για να γίνει υπέρβαση των δυσκολιών. Οδηγεί στη ματαίωση κάθε προσπάθειας και είναι μια πολύ φτηνή δικαιολογία για την απραξία και την αδράνεια. Η γκρίζα εικόνα που βλέπει ο απαισιόδοξος δεν έρχεται από τον έξω κόσμο αλλά από τη δική του μαύρη – κατάμαυρη ερμηνευτική ματιά. Ναι, υπάρχει δυστυχία στον κόσμο και θα τη συναντήσουμε σχεδόν όλοι μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αφού η φύση του ανθρώπου είναι ευάλωτη και η ζωή του πεπερασμένη και το πιο κρίσιμο είναι ότι η Φύση όχι μόνο δεν είναι φτιαγμένη για την αφεντιά μας – όπως εγωιστικά και αλαζονικά νομίζουμε -, αλλά και αδιαφορεί για το όποιο δικό μας καλό, γιατί πολύ απλά έτσι είναι η πραγματικότητά της.

Στον καθένα μας μπορεί να συμβεί μια βαριά αρρώστια, μια απώλεια αγαπημένου μας προσώπου, μια οικονομική αποτυχία, μια λάθος επιλογή συντρόφου ζωής κλπ. Μπορούμε να σταματήσουμε την εξέλιξη της ζωής μας σε αυτό, να συννεφιάσουμε όλο το μέλλον μας; Η δική μας ευθύνη έγκειται στο να παίρνουμε εκείνες τις αποφάσεις που θα ευνοούν τη συνεχή πρόοδό μας και αν συμβεί μια δυσάρεστη ή επώδυνη κατάσταση – που είναι έξω από τη δική μας υπαιτιότητα -, στο να δώσουμε αγώνα υπέρβασής της, να μην καθηλωθούμε, να μην αποδεχτούμε ένα δήθεν πεπρωμένο, να μην το ρίξουμε στην κακοτυχία και σε άλλα τέτοια μεσαιωνικά παραμύθια.

Μπορούμε να αγωνιζόμαστε για τη συνεχή πρόοδό μας και για την πρόοδο των παιδιών μας, να ξεκινάμε κάθε πρωί για την εργασία μας με στόχο την καλύτερη δυνατή δημιουργικότητά μας, να διδάσκουμε, να διαπαιδαγωγούμε και να ενθαρρύνουμε παιδιά κάθε ηλικίας, να μπαίνουμε στο χειρουργείο για να σώσουμε έναν ασθενή, να γράφουμε ένα διήγημα, να φτιάχνουμε ένα σπίτι, να εξυπηρετούμε αποτελεσματικά και ευχάριστα έναν πολίτη στην υπηρεσία μας, να… αν δεν είμαστε αισιόδοξοι;

Η κουλτούρα της αισιοδοξίας δεν είναι κληρονομική υπόθεση, δεν είναι γραμμένη σε κανέναν DNA, δεν χαρίζεται από κανέναν, δεν πέφτει από τον ουρανό. Την καλλιεργούμε, την επιδιώκουμε, την ποθούμε, την αγαπάμε. Είναι κουλτούρα δημιουργικότητας και αυτοπραγμάτωσης, αισθητικής ομορφιάς και ισχυρής ηθικής, βαθιάς συνειδητοποίησης του ρόλου μας στη ζωή και προσφοράς στην κοινωνική μας αποστολή. Η κουλτούρα της αισιοδοξίας είναι καθεαυτή ομορφιά του εαυτού μας και της ζωής!

ΠΗΓΗ: anthologio.wordpress.com

----------------------------------------------------------------------

* Ο Νίκος Τσούλιας είναι εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διετέλεσε Πρόεδρος της ΟΛΜΕ από το 1996 έως το 2003.