Λόγω κορωνοϊού

 ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Το άδειο προαύλιο, τα πεσμένα φύλλα της μουριάς, οι σκοτεινές αίθουσες συνθέτουν την μελαγχολική εικόνα του σχολείου. 

Η αυλή, τα γήπεδα, τα παγκάκια καταλήφθηκαν από τα περιστέρια. Ως φρουροί που τα προστατεύουν για να τα παραλάβουν οι δικαιούχοι.

Στέκονται σχεδόν ακίνητα. Πότε-πότε βγάζουν την θλιβερή φωνή τους που δένει με την έρημη εικόνα. Μια φωνή στενάχωρη σαν να αναζητά την ζωντάνια, τους μαθητές. 

Το κουδούνι χτυπά τακτικά για να υπενθυμίζει τις αισιόδοξες ημέρες. Μια στιγμιαία παύση του μοναχικού σκηνικού. Ίσως να είναι και ένα κάλεσμα στην καθημερινότητα του σχολείου.

Ένα μήνυμα που εκφράζει την ζωντανή διδασκαλία. Μια ανάγκη από την απρόσωπη «δια αποστάσεως» επικοινωνία.

ΦΩΤΟΕΙΔΗΣΟΓΡΑΦΙΑ