Ελλήνων νόστος(2)

«Ο καημός της ξενιτιάς» 

Έλληνας και ξενιτιά είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες! Από τον νόστο του ομηρικού Οδυσσέα μέχρι τα δημοτικά τραγούδια της ξενιτιάς και από το λαϊκό τραγούδι για τον ξενιτεμό των Ελλήνων στον 20ο αιώνα μέχρι τα σύγχρονα κείμενα για το φευγιό των νέων στο εξωτερικό, κοινό στοιχείο είναι τα έντονα συναισθήματα που εκφράζονται.   Συναισθήματα που ένιωσαν και τα παιδιά μέσα από το μάθημα της Λογοτεχνίας , της καθηγήτριας Ζαφειρίας Παπαδημητρίου, μπήκαν στη θέση των ξενιτεμένων και έγραψαν επιστολές, ημερολόγια, ποιήματα, αλλά και ζωγράφισαν με συγκινητικό τρόπο!

Αγαπητή οικογένεια,

      Ελπίζω να είστε όλοι υγιείς και να περνάτε καλά. Ξέρω πως υποσχέθηκα ότι θα επιστρέψω νωρίτερα, αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι πιο δύσκολα από ό,τι φαίνονταν. Εσείς να μην ανησυχείτε για εμένα. Καλά είμαι. Δεν θα πω ψέματα, είναι πολύ δύσκολα, αλλά τα βγάζω πέρα. Τα βράδια παγώνω από το κρύο και το πρωί λιώνω από την ζέστη. Είναι μέρες που δεν νιώθω καλά. Το στομάχι γυρνάει, σαν τα λάστιχα των αυτοκινήτων και το κεφάλι μου ακολουθεί. Όμως υπάρχει μια σκέψη, που με κρατάει ζωντανό. Η πατρίδα. Θα επιστρέψω! Δεν ξέρω πώς και πότε, αλλά θα τα καταφέρω. Δεν θα αφήσω τις αρρώστιες από το βρώμικο φαγητό να με στρέψουν μακριά από το στόχο, την λύτρωση. Θα τα καταφέρω. Σας παρακαλώ, μην διστάσετε να μου γράψετε πίσω. Θέλω να ακούσω τις φωνές σας ακόμα και μέσα από μια κόλλα χαρτιού. Θέλω να σας νιώσω ακόμα και από τόση απόσταση. Θέλω να είστε καλά! Να προσέχετε και να μην το βάζετε κάτω. Η ζωή αποτελείται από πολλές προκλήσεις.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

σήμερα έκανε πολύ κρύο κι εγώ δεν είχα τίποτα να φορέσω, εκτός από το ζακετάκι μου και κρύωνα πάρα πολύ, έτρεμα. Το διαμέρισμα απ’ ό,τι φαίνεται έχει πολύ λεπτούς τοίχους, αλλά πώς να ζεσταθώ όταν είναι άδειο; Τι έχει μέσα; Ένα παλιό ράντζο, μια τσάντα με διάφορα ρούχα, μπερδεμένα το ένα με τ’ άλλο, ένα τραπεζάκι και μία κουζινούλα, που δεν ανάβω ποτέ. Δεν πειράζει όμως, όπως λένε στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι. Βγήκα έξω το μεσημέρι και πήγα στο συσσίτιο. Δεν είχε τόσο κόσμο, μόνο λίγοι βγήκαν έξω με τέτοιο κρύο. Είχαμε φακές, τρίτη μέρα σήμερα, ήταν παγωμένες, αλλά ούτε που το κατάλαβα τόσο γρήγορα που τις έφαγα. Πεινούσα τόσο πολύ! Μετά πήγα σπίτι, φόρεσα ό,τι πιο καλό είχα και βγήκα στο κέντρο της πόλης, για να ψάξω για δουλειά. Είχα βρει κάποιες αγγελίες στη χθεσινή εφημερίδα. Το βράδυ γύρισα σπίτι κουρασμένος, τυλίχτηκα με την κουβέρτα και άρχισα να γραφώ τις σκέψεις μου σε σένα. Δεν νομίζω πως πήρα κάποια απ’ τις δουλείες. Μάλλον πρέπει ν’ αποδεχτώ τη μοίρα μου. Τι να κάνω, όμως, να κάτσω εδώ με την ελπίδα να βρω κάτι ή να φύγω ξανά χωρίς να ξέρω τι με περιμένει; Αχ, ημερολόγιο μου βοήθησε με, τι να κάνω;

ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ-ΜΑΡΙΑ ΓΑΒΡΑ