Στην παλιά μας γειτονιά
όλα τώρα έχουν αλλάξει.
Είχε σπίτια λιγοστά
με τα φώτα χαμηλά.
Παίζαν στο δρόμο τα παιδιά,
φωνές πολλές, κυνηγητά...
Οι άνθρωποι κουρασμένοι, μα χαμογελαστοί
απ’τη δουλειά γυρνούσαν
υπερήφανοι κι αυτοί.
Τώρα κτήρια ψηλά τα’ χουν αντικαταστήσει
με παράθυρα κλειστά
κι οι φωνές έχουν σιωπήσει.
Το χαμόγελο έχει σβήσει,
τα κεφάλια είναι σκυφτά
κι η ζωή έχει γεμίσει
λύπη, βάσανα πολλά...
Είχε σπίτια λιγοστά
με τα φώτα χαμηλά.
Παίζαν στο δρόμο τα παιδιά,
φωνές πολλές, κυνηγητά...
Οι άνθρωποι κουρασμένοι, μα χαμογελαστοί
απ’τη δουλειά γυρνούσαν
υπερήφανοι κι αυτοί.
Τώρα κτήρια ψηλά τα’ χουν αντικαταστήσει
με παράθυρα κλειστά
κι οι φωνές έχουν σιωπήσει.
Το χαμόγελο έχει σβήσει,
τα κεφάλια είναι σκυφτά
κι η ζωή έχει γεμίσει
λύπη, βάσανα πολλά...
ΣΣ Το ποίημα δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας Α΄ τάξης της καθηγήτριας Ζαφειρίας Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου