Ελπίδα για το μέλλον

ΒΡΑΔΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Μόλις είχαμε φύγει από το πάρτι του Νικόλα, και στους δρόμους επικρατούσε μια περίεργη ησυχία. Δεν υπήρχε συγκοινωνία, κι έτσι αρχίσαμε να περπατάμε από την Πατησίων προς το κέντρο. Περίπου μισή ώρα αργότερα, καθώς πλησιάζαμε το Πολυτεχνείο, ακούσαμε φωνές. Κάτι μέσα μου με ώθησε να συνεχίσω μόνος. Είχα κυριευθεί από έναν παράξενο φόβο, αλλά ένιωθα πως εκείνη η νύχτα είχε κάτι το ξεχωριστό, πως γραφόταν ιστορία. 

Θυμήθηκα ότι είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή από το πάρτι. Ξαφνικά, οι απλές φωτογραφίες της βραδιάς έγιναν ντοκουμέντα μιας λαχτάρας για ελευθερία, ενός λαού που πάλευε για το δίκιο του. Χρόνια μετά, εκείνες οι εικόνες με συγκινούν το ίδιο. Εκείνη τη νύχτα αποτύπωσα κάτι που θα έμενε για πάντα ζωντανό. Αυτές οι φωτογραφίες δεν ήταν απλά εικόνες• ήταν οι μνήμες μιας γενιάς που ζητούσε να ακουστεί.

Καθώς περπατούσα κοντά στο πλήθος, οι φωνές δυνάμωναν, γεμάτες από την ένταση της στιγμής. Ήταν σαν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι να είχαν καταλάβει κάτι που εγώ μόλις προσπαθούσα να κατανοήσω – ότι αυτή η στιγμή θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας αλλαγής. Κοίταξα γύρω μου και είδα νέους, ηλικιωμένους, ανθρώπους από κάθε γωνιά της πόλης, δεμένους από έναν κοινό σκοπό. Ήταν σαν όλη η πόλη να αναστενάζει ταυτόχρονα, αναζητώντας ελευθερία και δικαιοσύνη.

 Είχα την αίσθηση ότι ήμουν μάρτυρας μιας ιστορίας που δεν θα ξεχαστεί ποτέ, μιας στιγμής που θα ζούσε για πάντα, όχι μόνο μέσα στις φωτογραφίες αλλά και στις καρδιές όλων όσων ήταν εκεί. Όταν γύρισα σπίτι, τα συναισθήματα με κατέκλυσαν. Ένιωθα τόσο μικρός μπροστά σε όλα όσα είχαν συμβεί, αλλά και ταυτόχρονα τόσο μεγάλος, γιατί είχα τη δυνατότητα να αποτυπώσω αυτή τη στιγμή. 

Κοιτώντας τις φωτογραφίες, αναρωτιόμουν αν ήμουν έτοιμος να καταλάβω πλήρως τη σημασία τους. Ήταν εικόνες γεμάτες πάθος και προσδοκία, γεμάτες ελπίδα για το μέλλον. Ήξερα ότι, όσο κι αν περνούσαν τα χρόνια, αυτή η νύχτα και όσα συνέβησαν εκεί δεν θα μπορούσαν ποτέ να σβηστούν. Αυτές οι εικόνες ήταν πιο δυνατές από κάθε λέξη, πιο ισχυρές από κάθε περιγραφή – ήταν η ζωντανή ιστορία, το αποτύπωμα μιας γενιάς που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.

 Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να βρεθώ εκεί και να παραμείνω ασφαλής κυρίως όμως ότι κατάφερα να το δείξω και σε αυτούς που δεν ήταν!

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ