Γουλιέλμος Δαμίγος

 ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΚΙ ΟΜΩΣ ΞΕΝΟΙ

Σε ακούω που μιλάς,
σε ακούω που γελάς
μα σε εμένα δε μιλάς.
Ένας τείχος μας χωρίζει,
μα η απόσταση φοβίζει.
Τόσος κόσμος προσπερνάει, 

μα κανείς δεν συζητάει.
Τί άραγε συμβαίνει;
Γιατί είμαστε θλιμμένοι;
Μες στην πόλη σαν χαμένοι,
μα η ανθρωπιά κρυμμένη.
Μέσα στη μεγάλη πόλη,
πόσο ξένοι γίναμε όλοι!

ΣΣ. Στη διάρκεια του μαθήματος της νεοελληνικής λογοτεχνίας της καθηγήτριας Ευτυχίας Αποστολάκη και στο πλαίσιο της δημιουργικής γραφής, ζητήθηκε από τους μαθητές του Β2, του 3ου Γυμνασίου Γλυφάδας, να γράψουν ένα ποίημα με τίτλο «Τόσο κοντά κι όμως ξένοι».

Οι άπειροι αλλά επίμονοι μαθητές ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό και έκαναν την πρώτη τους ίσως απόπειρα να αποτυπώσουν τον προβληματισμό τους σε ποιητική μορφή. Τα πρωτόλεια τους αποτελούν ένδειξη ενδιαφέροντος για νέο εκφραστικό τρόπο και πειραματισμό πάνω στις δυνατότητες τους, που σίγουρα είναι πολλές.