Απλά ζήσε

ΑΣΕ ΤΑ STORIES… 

Μια φορά κι έναν καιρό, όταν έβλεπες κάτι όμορφο, απλώς στεκόσουν και το κοιτούσες. Δεν το έπιανες με το κινητό. Το κρατούσες μέσα σου. Το άφηνες να σε διαπεράσει. Μπορεί να μην είχες τίποτα να το δείξεις, μα είχες κάτι να θυμάσαι.

Τώρα, σχεδόν από ένστικτο, βγάζουμε τη συσκευή πριν καν αναπνεύσουμε τον αέρα γύρω μας. Αντί να νιώσουμε, καταγράφουμε. Αντί να υπάρχουμε, παρακολουθούμε τον εαυτό μας να υπάρχει μέσα από μια οθόνη.

Μήπως ήρθε η ώρα να γυρίσουμε λίγο πίσω; Ή έστω να σταθούμε ακίνητοι για λίγο, μέσα στην εποχή της συνεχούς προβολής;

Κάποτε, σ’ ένα μικρό χωριό δίπλα στη θάλασσα, περπατούσα μόνη μου ανάμεσα στα αρώματα του Μάη και τη θαλασσινή αύρα που χάιδευε τα μαλλιά μου. Μπροστά μου απλωνόταν ένας ουρανός γεμάτος φως, και μια θάλασσα τόσο ήρεμη που νόμιζες πως αν της ψιθύριζες, θα σου απαντούσε. Σήκωσα το χέρι να τραβήξω μια φωτογραφία – και τότε κάτι με σταμάτησε. Ίσως ήταν το φως. Ίσως ήταν η σιωπή. Ίσως ήταν η καρδιά μου που ψιθύρισε: “Μείνε εδώ. Χωρίς φίλτρα. Χωρίς μάρτυρες. Ζήσε το μόνο για σένα.”

Και έτσι έκατσα σε μια πέτρα. Δεν έβγαλα το κινητό. Δεν έστειλα κανένα μήνυμα. Κοίταζα. Άκουγα. Ανέπνεα. Έμεινα εκεί τόσο όσο χρειάστηκε για να γεμίσει το μέσα μου. Και αυτή η στιγμή, που δεν την κράτησα σε καμία κάμερα, είναι από τις λίγες που θυμάμαι ακριβώς πώς ένιωθα.

Δεν λέω να πετάξουμε τα κινητά. Ούτε να σταματήσουμε να απαθανατίζουμε όσα αξίζουν. Λέω απλώς πως δεν είναι όλα για να τα δούμε ξανά. Κάποια πράγματα είναι φτιαγμένα για να τα δούμε μόνο μια φορά – και να τα αγαπήσουμε γι’ αυτό.

Η ψηφιακή νηστεία δεν είναι τιμωρία. Είναι πρόσκληση. Να επιστρέψεις στο σώμα σου. Στη ματιά σου. Στη στιγμή.

Και ίσως, την επόμενη φορά που θα βρεθείς μπροστά σε κάτι όμορφο, να μην το τραβήξεις story. Να το αφήσεις να σου τραβήξει την ψυχή.

Δεν χρειάζεται να καταγράψουμε τα πάντα για να έχουν αξία. Μερικές στιγμές γεννιούνται για να τις ζήσουμε ολοκληρωτικά, χωρίς θεατές. Και είναι αυτές που, χωρίς καμία φωτογραφία, μένουν χαραγμένες πιο βαθιά.

Δοκίμασέ το. Έστω για μια μέρα. Βγες έξω χωρίς τη συνήθεια του “κλικ”. Περπάτησε, κοίτα, άκου, νιώσε. Άφησε τα μάτια σου να γίνουν φακός και την ψυχή σου φιλμ. Ίσως τελικά δεν χάσεις τίποτα. Ίσως κερδίσεις το τώρα.

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ  ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ