Φρειδερίκη Φωτεινή Αναστασίου

ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΚΟΙΤΑΝΕ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ

 

Είμαστε  

κοντά και γείτονες  

μακριά και ξένοι  

στο ίδιο κτήριο κλεισμένοι  

μα όλοι απομονωμένοι  

Οι πόρτες κλείνουν  

οι σκέψεις ανοίγουν  

τα παράθυρα κοιτάνε στον ίδιο δρόμο  

αλλά οι ματιές δεν συναντιούνται  

Μέσα στην πολυκατοικία  

Όλοι πάμε στο ίδιο σημείο  

μα ποτέ δεν φτάνουμε  

Περνούν οι μέρες  

Περνούν τα χρόνια  

και οι στιγμές γλιστρούν μες στα σαλόνια  

αλλά μέσα από τους τοίχους  

δεν ακούμε τη φωνή  

παρά μόνο μια μοναχική ψυχή  

που μόνη της δεν μπορεί. 

 

ΣΣ. Στη διάρκεια του μαθήματος της νεοελληνικής λογοτεχνίας της καθηγήτριας Ευτυχίας Αποστολάκη και στο πλαίσιο της δημιουργικής γραφής, ζητήθηκε από τους μαθητές του Β2, του 3ου Γυμνασίου Γλυφάδας, να γράψουν ένα ποίημα με τίτλο «Τόσο κοντά κι όμως ξένοι».

Οι άπειροι αλλά επίμονοι μαθητές ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό και έκαναν την πρώτη τους ίσως απόπειρα να αποτυπώσουν τον προβληματισμό τους σε ποιητική μορφή. Τα πρωτόλεια τους αποτελούν ένδειξη ενδιαφέροντος για νέο εκφραστικό τρόπο και πειραματισμό πάνω στις δυνατότητες τους, που σίγουρα είναι πολλές.