Φτιαγμένο από ιστορίες

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Πάμε, λοιπόν, στο πανέμορφο νησί της Αστυπάλαιας. Ένα καλοκαιρινό πρωινό του Ιουλίου, μπουλντόζες και γερανοί κατέφτασαν απροειδοποίητα, σηκώνοντας σκόνη και βλέμματα. Είχαν έρθει για να χτίσουν ένα καινούργιο ξενοδοχείο.

Θα μου πείτε, πού είναι το περίεργο;

Απλώς η διαφορά ήταν… ότι αυτό το ξενοδοχείο θα ήταν φτιαγμένο από πάγο!

Για τον λόγο αυτό, είχαν επιστρατευτεί ειδικοί από το εξωτερικό, ψυκτικά συστήματα τελευταίας τεχνολογίας και μηχανικοί με εμπειρία από την Αρκτική μέχρι την Ισλανδία. Η ιδέα δεν ήταν ελληνική – φυσικά. Τη σκέψη αυτού του παράτολμου εγχειρήματος την είχε ο Γιόχαν, ένας παθιασμένος μηχανικός από τη Σουηδία, που είχε ερωτευτεί το νησί σε ένα του ταξίδι.

«Θέλω να προσφέρω κάτι μοναδικό. Κάτι που να μην υπάρχει πουθενά στον κόσμο», έλεγε με μάτια που έλαμπαν πιο πολύ κι απ’ το μεσημεριανό ήλιο της Χώρας.

Όμως κανείς στο νησί δεν ήθελε να του πει το πιο βασικό:

Ότι στην Αστυπάλαια, τα πράγματα που δεν ανήκουν στον ήλιο… απλώς δεν κρατάνε.

Ο Γιόχαν δεν πτοήθηκε.

Έστησε το εργοτάξιο δίπλα στο παλιό εργοστάσιο ρεύματος, για να έχει σκιά και πρόσβαση σε ενισχυμένα καλώδια — το μόνο που θα μπορούσε ίσως να κρατήσει τον πάγο στη θέση του. Έφερε παγοτεχνίτες από τη Φινλανδία, μηχανικούς από την Ιαπωνία,γενικότερα όποιον μπορούσε να του φανεί χρήσιμο.

Οι ντόπιοι παρακολουθούσαν μισογελώντας, μισοκουμπωμένοι.

— «Εδώ ούτε το παγωτό δεν προλαβαίνει να λιώσει. Το τρώει πρώτα η θεια-Ρήνη», έλεγε ο καφετζής.

— «Θα του λιώσει η καρδιά πριν απ’ τους τοίχους», μουρμούριζε η χήρα Μυρσίνη, με ένα χαμόγελο που ήξερε περισσότερα απ’ όσα έλεγε.

Κι όμως, ένα βράδυ του Αυγούστου, με πανσέληνο και μια υγρασία που κόλλαγε πάνω στα βλέφαρα, το ξενοδοχείο άναψε τα πρώτα του φώτα.

Ήταν έτοιμο.

Και αμέσως… κάτι άλλαξε.

Μα τότε ήταν που τα πράγματα άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά.

Στην αρχή, τα προβλήματα ήταν απλά τεχνικά — μικρές δυσλειτουργίες στο σύστημα ψύξης, κάποια λάθη στον προγραμματισμό των θερμοκρασιών. Οι υπεύθυνοι προσπαθούσαν να τα διορθώσουν, αλλά όσο περνούσαν οι μέρες, οι βλάβες γίνονταν πιο σοβαρές.

Οι τοίχοι άρχισαν να υγροποιούνται ξαφνικά, με μικρές σταγόνες να πέφτουν απρόσμενα, δημιουργώντας υγρασία μέσα στα δωμάτια. Οι επισκέπτες παραπονιούνταν για κρύο που δεν έφευγε, αλλά και για ξαφνικές ζώνες θερμότητας που τους δυσκόλευαν να κοιμηθούν.

Ο Γιόχαν έβλεπε το όνειρό του να κινδυνεύει. Η τεχνολογία που είχε φέρει, οι ειδικοί που είχε προσλάβει, όλα έμοιαζαν ανεπαρκή απέναντι στον καυτό ήλιο και την υγρασία του Αιγαίου.

Το πιο δύσκολο όμως ήταν η αίσθηση ότι το ξενοδοχείο δεν ήταν απλώς κτίριο από πάγο — ήταν ένας ζωντανός οργανισμός που αντιδρούσε στον καιρό, στη φθορά, στην ανθρώπινη παρουσία.

Και όσο εκείνοι προσπαθούσαν να το κρατήσουν, το ξενοδοχείο τους πρόδιδε με σταγόνες, με μουντζούρες από νερό, με μικρές ρωγμές που μεγάλωναν ξαφνικά.

Ο Γιόχαν είχε δύο επιλογές: να εγκαταλείψει το όνειρο ή να το μεταμορφώσει — να βρει έναν νέο τρόπο να ζήσει αυτό το ξενοδοχείο μέσα στο καλοκαίρι της Αστυπάλαιας.

βγήκε για λίγο από το ξενοδοχείο. Ήταν πολύ στεναχωρημένος. Το όνειρο της ζωής του, το δημιούργημά του, αυτό που είχε σχεδιάσει με τόση ακρίβεια και αγάπη, κινδύνευε να χαθεί μέσα σε σταγόνες νερού και αναπάντητα ερωτήματα. Είχε επενδύσει τα πάντα σ’ αυτό: χρήματα, χρόνο, ψυχή. Και τώρα, όλα έμοιαζαν να λιώνουν — κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Κάθισε σε ένα χαμηλό τοιχάκι λίγο πιο έξω από την παραλία, με το βλέμμα χαμένο. Η Αστυπάλαια μπροστά του ηλιόλουστη, σιωπηλή, σχεδόν ειρωνική. Εκεί που καθόταν, άκουσε μια γνώριμη φωνή.

Ήταν ο Σωτήρης. Ίσως ο μοναδικός άνθρωπος από το νησί που του μιλούσε φιλικά από την πρώτη στιγμή.

«Στο είχα πει», του είπε, χωρίς κακία, μα με έναν ήσυχο τόνο που έβγαζε φροντίδα. «Εδώ δεν πιάνουν αυτά. Εδώ είναι Ελλάδα. Και ο ήλιος είναι μόνιμος. Και δυνατός.»

Ο Γιόχαν δεν απάντησε αμέσως. Έκλεισε τα μάτια. Ήξερε πως είχε δίκιο.

«Τι έκανα λάθος, μου λες;» ρώτησε τελικά.

Ο Σωτήρης κάθισε δίπλα του. Του πρόσφερε ένα κομμάτι καρπούζι απ’ αυτά που κουβαλούσε πάντα στο παλιό του ψυγειάκι. «Δεν σκέφτηκες», του είπε ήρεμα, «ότι για να πετύχει κάτι εδώ, πρέπει να ανασαίνει με το φως αυτού του τόπου. Να αντέχει τον ήλιο. Να σέβεται το καλοκαίρι. Δεν μπορείς να χτίσεις Σουηδία στην Αστυπάλαια. Πρέπει να χτίσεις Αστυπάλαια για τον κόσμο.»

Ο Γιόχαν δάγκωσε το καρπούζι. Ήταν γλυκό και δροσερό. Περίεργο, αλλά εκείνη η μπουκιά έφερε την πρώτη του ανάσα μετά από μέρες.

Ίσως ήταν ώρα να ξαναονειρευτεί — αυτή τη φορά, όχι με πάγο.

Αλλά με πέτρα. Με φως. Με την ανάσα του Αιγαίου.

Το επόμενο πρωί, ο ήλιος ανέτειλε όπως πάντα: λαμπερός, σχεδόν αδιάκριτος, έλουσε το ξενοδοχείο από πάγο με το γνωστό του θράσος. Μόνο που αυτή τη φορά, κάτι είχε αλλάξει.

Οι τουρίστες είχαν αρχίσει να παρατηρούν πως οι λεπτομέρειες του ξενοδοχείου… μεταμορφώνονταν. Εκεί που κάποτε υπήρχε ένας τοίχος από καθαρό παγωμένο γυαλί, τώρα υπήρχε ένας τοίχος με ένθετα βότσαλα της Αστυπάλαιας, σαν ψηφιδωτό. Εκεί που υπήρχαν κρεβάτια από πάγο, είχαν αρχίσει να τοποθετούνται σιδερένια κρεβάτια με βαμβακερά λευκά σεντόνια και πέτρινες βάσεις.

Ο Γιόχαν παρακολουθούσε σιωπηλά. Οι ειδικοί του πάγου είχαν ήδη φύγει, κι εκείνος είχε μείνει με κάτι καλύτερο: τα χέρια των ντόπιων. Ο Σωτήρης είχε φέρει τον ξυλουργό του νησιού. Η Αρετή, που έκανε παραδοσιακά υφαντά, στόλιζε τους διαδρόμους. Ένα νέο είδος ξενοδοχείου γεννιόταν. Όχι φτιαγμένο από πάγο, αλλά από ιστορίες. Από φως. Από τον τόπο.

Το “Ice Hotel Astypalea” θα γινόταν κάτι άλλο. Κάτι πιο ανθρώπινο. Ένα καταφύγιο ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Ένα ξενοδοχείο που δεν σε εντυπωσίαζε επειδή ήταν ψυχρό, αλλά επειδή σε ζέσταινε.

Ο Γιόχαν δεν μπορούσε να το πιστέψει. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, είχε καταφέρει να μετατρέψει το αρχικό του “τερατούργημα” — όπως το είχε αποκαλέσει κάποιος στο καφενείο — σε κάτι λιτό, αρμονικό και προσιτό στο περιβάλλον. Κυρίως, όμως, είχε καταφέρει κάτι πολύ πιο δύσκολο: να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ντόπιων.

Οι άνθρωποι του νησιού, που στην αρχή τον κοιτούσαν καχύποπτα και με ένα μισό χαμόγελο, είχαν πια γίνει η καρδιά του ξενοδοχείου. Η Ματούλα από τα Λιβάδια έφτιαχνε κάθε πρωί χειροποίητο ψωμί και καλιτσούνια για τους επισκέπτες. Ο Νικήτας, ο πρώην ψαράς, έκανε βόλτες τους τουρίστες με το καΐκι του και τους έλεγε ιστορίες για τους παλιούς πειρατές της Αστυπάλαιας. Ο Σωτήρης, που του είχε πει την πικρή αλήθεια όταν την είχε ανάγκη, τώρα του χτυπούσε φιλικά τον ώμο κάθε φορά που περνούσε από τη ρεσεψιόν.

Το ξενοδοχείο, που ξεκίνησε σαν ένα ψυχρό, εντυπωσιακό πείραμα, είχε γίνει κάτι ζωντανό. Ένα “ξενοδοχείο πάτου”, όπως το αποκαλούσαν πια χαμογελώντας όλοι στο νησί — όχι γιατί ήταν κάτω, αλλά γιατί πατούσε γερά, με ρίζες βαθιές στον τόπο και τους ανθρώπους του.

Και ο Γιόχαν; Καθόταν κάθε απόγευμα σε μια πέτρινη καρέκλα, με ένα ποτήρι δροσερό λευκό κρασί, και κοιτούσε το φως του ήλιου να παίζει στους ασβεστωμένους τοίχους. Είχε χτίσει, τελικά, το όνειρό του. Ένιωθε πλέον ένα με το τόπο για αυτό και αποφάσισε να αλλάξει και το όνομα του !!Στο ταβερνάκι δίπλα στο ξενοδοχείο αποφάσισε να ξανά συστηθεί !Ειμαι ο Αλέξανδρος χαίρομαι που είμαι εδώ ‘Στην υγειά σου Αλέξανδρε είπαν όλοι υψώνοντας τα ποτήρια !!! Μια νέα εποχή είχε ξεκινήσει!

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ  ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ