Νικόλαος Δανεσής

ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΠΙΟ ΖΕΣΤΟ  

 

 

Στο μπαλκόνι βγαίνω κάθε πρωί  

Ξένους βλέπω στη διπλανή γωνιά  

Μοναξιά στης πολυκατοικίας τη σιωπή  

Κι η καρδιά μου πάνω απ' την πόλη πετά  

Στου αστικού κλοιού τον ήχο χαμένος  

Πρόσωπα γνωστά μα ξένη η ματιά  

Όνειρα σε λησμονιά δεμένα  

Σε μια ζωή που μας κρατά μακριά  

Τόσο μακρυά κι όμως ξένοι  

Σαν να μην υπάρχω εγώ  

Στην πολυκατοικία αυτή χαμένοι  

Και αναρωτιέμαι το γιατί ζω  

Στους διαδρόμους πατώ βαριά  

Γείτονες δεν με χαιρετούν πια  

Τόσο κοντά μα η απόσταση τεράστια  

Μια ζωή σαν να 'ναι αδιάφορη σπατάλη  

Αν μπορούσα θα έφευγα από δω  

Να βρω έναν τόπο πιο ζεστό  

Μα εδώ γύρω οι ρίζες βαθιές  

Μένω παγωμένος σε μιας πόλης τις στιγμές 

Τόσο μακριά κι όμως ξένοι  

Σαν να μην υπάρχω εγώ  

Στην πολυκατοικία αυτή χαμένοι  

Και αναρωτιέμαι το γιατί ζω 

 

Πατήστε ΕΔΩ για να απολαύσετε το ποίημα μελοποιημένο  

ΣΣ. Στη διάρκεια του μαθήματος της νεοελληνικής λογοτεχνίας της καθηγήτριας Ευτυχίας Αποστολάκη και στο πλαίσιο της δημιουργικής γραφής, ζητήθηκε από τους μαθητές του Β2, του 3ου Γυμνασίου Γλυφάδας, να γράψουν ένα ποίημα με τίτλο «Τόσο κοντά κι όμως ξένοι».

Οι άπειροι αλλά επίμονοι μαθητές ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό και έκαναν την πρώτη τους ίσως απόπειρα να αποτυπώσουν τον προβληματισμό τους σε ποιητική μορφή. Τα πρωτόλεια τους αποτελούν ένδειξη ενδιαφέροντος για νέο εκφραστικό τρόπο και πειραματισμό πάνω στις δυνατότητες τους, που σίγουρα είναι πολλές.