ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ(4); Για την κακοδαιμονία της Ελληνικής ζωής

ΜΙΝΩΣ ΑΡΓΥΡΑΚΗΣ

Απαντά και... ζωγραφίζει 

"... η Προγονοπληξία και η Δουλοπρέπεια, κατά ένα μοιραίο τρόπο βρίσκονται σε πλήρη σύμπνοια και "βλάπτουν κ' οι δυο τους την Ελλάδα το ίδιο"

Ζωγράφος, σκιτσογράφος και δημοσιογράφος ο Μίνως Αργυράκης (Σμύρνη, 1919 - Αθήνα, 26 Μαΐου 1998) παρατηρούσε τα γεγονότα συνδυάζοντας και τις τρεις ιδιότητες του. Προσωπική ματιά που διεισδούσε σε βάθος προσπαθόντας να ερευνήσει ή να ανακαλύψει την ρίζα, το αίτιο του γεγονότος. 

Διέθετε έντονα την αίσθηση του χιούμορ που το συνδύαζε με τις άλλες ιδιότητές του προσδιορίζοντας τα γεγονότα στην  διάσταση τουςμε μοναδικό διερευνητικό τρόπο!
  
ΕΡΩΤΗΣΗ: Όσο μπορείτε πιο καίρια και ανεπιφύλακτη την προσωπική σας γνώμη, κύριε Αργυράκη, για την πιο βασική κακοδαιμονία του Τόπου! Από τι κυρίως πάσχομε...

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ξέρω, ξέρω! Τόχω μάθει απέξω! "...Και τι κυρίως μας λείπει"- αυτό δεν είναι;... Βλέπετε, είμαι ενημερωμένος. Μόνο, πέστε μου: Ζωγραφιστή ή με λόγια τη θέλετε την απάντησή μου;

ΕΡ.: Μα... πως ζωγραφιστή!

ΑΠ.: Τι σας νοιάζει; Εγώ είμαι ζωγράφος. Μπορώ να σας τη δώσω ζωγραφιστή!

ΕΡ.: Ναι;... Λοιπόν, και ζωγραφιστή! Δεν θα ξεφύγετε την άλλη!

ΑΠ.: Σύμφωνοι. Πάρτε πρώτα την "ομιλούσα":

Η Προγονοπληξία από τη μια και η Δουλοπρέπεια από την άλλη, βασανίζουν για χρόνια τώρα τον τόπο. Όσο κι αν φαίνονται σαν δύο στοιχεία αντίθετα που το ένα αρνιέται το άλλο, εν τούτοις, κατά ένα περίεργο τρόπο, συνεργάζονται και μοιάζουν με δύο αγγεία που συγκοινωνούν μυστικά και δημιουργούν ένα φαρμακερό υγρό που τρώει σιγά- σιγά και για χρόνια το σώμα αυτής της βασανισμένης χώρας από μέσα κι απ' έξω.  Αυτό το ανάμικτο υγρό είναι μια από τις πολλές και πιο χαρακτηριστικές κακοδαιμονίες του τόπου.

Είναι το νεοελληνικό κώνειον, ακραιφνές προϊόν εθνικοφροσύνης, που δίνεται σε μεγάλη ποσότητα από τους εκάστοτε  Κυβερνήτες στον ελληνικό λαό, σαν φάρμακο. Αλλά ας δούμε τι ουσίες περιέχουν τα δύο αυτά στοιχεία που δημιουργούν αυτό το  δηλητήριο- φάρμακο.

Από τη μια πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας ένας Λογιοτατισμός, μια πνευματική αρτηριοσκλήρωση, που δημιουργεί μια αρνητική διάθεση που μας κάνει να επαναπαυόμαστε στο "ένδοξο παρελθόν", και να αγνοούμε εντελώς το παρόν. Μνημονεύουμε συνεχώς τους προγόνους κι όταν φθάσει ο κόμπος στους απογόνους καταπίνουμε τη γλώσσα. Έννοιες όπως "το Έθνος", "η Ελευθερία", "η Δόξα", "Ήρως", "Πατρίς" "και άλλα ηχηρά παρόμοια", αρχίζουν και χάνουν πια την πραγματική τους σημασία και γίνονται τσίχλες που τις αναμασούν οι κηφήνες του πολιτικού βουλεβάρτου. Βρισκόμαστε ακόμη τυλιγμένοι σε φράσεις- αφρούς όπως: "Η Ελλάς θέλει να ζήσει και θα ζήσει" ή "Η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει" και οι αφροί αυτοί, που βράζουν στο τσουκάλι της πολιτικής που μαγειρεύεται, χύνονται διαρκώς απ' έξω. Και το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα παντού και πάντα να ξεψυχάει.

Έτσι, έχει δημιουργηθεί ένας κλειστός, στεγανός, νεκρός χώρος, όπου τίποτα δεν ακούς παρά ήχους μόνο, χωρίς κανένα νόημα! Ήχους από λόγους, εμβατήρια, υποσχέσεις, παρελθοντολογίες και ύμνους, μέσα σ' ένα φόντο από δάφνες και μνημεία!... Δημιουργείται δηλαδή σιγά- σιγά μια ψευδαίσθηση ηθικής δήθεν ευτυχίας, που αν τύχει και την αναλύσεις ή θελήσεις να ιδείς την πραγματική της αξία , έχεις το αίσθημα πως εξαργυρώνεις κάλπικη λίρα.

Η Προγονοπληξία, με δυο λόγια, παρελαύνει κάτω από μια χάρτινη Αψίδα του Θριάμβου, με βήμα γοργόν, εν χορδαίς και οργάνοις, ενώ το ανώνυμο πλήθος χτυπάει τα χέρια και τραβάει τα μαλλιά του "από την απελπισιά"!

Από την άλλη μεριά, ένα άλλο πνεύμα επίσης, διάχυτο τα τελευταία χρόνια, είναι η δουλοπρέπεια που δείχνομε στις σχέσεις μας με τους ξένους. Μοιάζομε σα μικροϋπάλληλοι που κάνομε τεμενάδες και υπερωρίες, αν χρειαστεί για να "σταθεροποιήσωμε" τη θέση μας, την οποία στο τέλος τη χάνουμε. Σκύβομε,δεχόμαστε χαστούκια το ένα πίσω απ' τ' άλλο, και ούτε να διαμαρτυρηθούμε μπορούμε μη δυσαρεστήσουμε το αφεντικό!... Στην Πρωτεύουσα κυριαρχεί ένα πνεύμα νεοπλουτικό, ένας ξενικός σνομπισμός, που δέχεται ανεξέλεγκτα, χωρίς καμμιά αφομοίωση, κάθε τι που έρχεται απ' έξω. Το λεγόμενον "Δαφνοστεφές Άστυ" κατάντησε "Εστία Μολύνσεως"!

ΕΡ.: Συλλαμβάνετε πόσο "ζωγραφιστή" είναι ήδη η απάντησή σας; πόσο ζωγραφική, δηλαδή;...

ΑΠ.: Τώρα! Μη βιάζεστε! Θα περάσω και στις ... "καθαρές έννοιες"!... Γενικά η Δύσις προσποιείται τον θεράποντα ιατρό και κάνει ενέσεις στον υποσιτιζόμενο άρρωστο, από υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα.

ΕΡ.: Δηλαδή... αγνό νεράκι;

ΑΠ.: Ούτε "αγνό"!... Φυσικά, ξέρει πρώτα να ναρκώνει το μέρος που θα κάνει τις ενέσεις, ψάχνει με επιστημονική ακρίβεια να βρει τα ευαίσθητα σημεία του σώματος του ελληνικού λαού, και έπειτα ... βαράει στο ψαχνό! Ο άρρωστος, πονάει, υποφέρει, γυρίζει από την άλλη μεριά, ζητά βοήθεια, κοιτά τον άλλον  που τυχαίνει να μην υποφέρει, τα βάζει μαζί του, τσακώνεται, σπαράζει ο τόπος από εμφύλιο αίμα και καταστροφή... Εν τω μεταξύ ο ξένος νίπτει τας χείρας, εισπράττει το μερίδιόν του από το "γενικόν συμφέρον"- και ο λαός εισπράττει το δικόν του μερίδιον εις αίμα με δόσεις! "Υπέρ βωμών και Εστιών" σου λένε οι επίσημοι...

Οι δύο αυτές τάσεις , η Προγονοπληξία και η Δουλοπρέπεια, κατά ένα μοιραίο τρόπο βρίσκονται σε πλήρη σύμπνοια και "βλάπτουν κ' οι δυο τους την Ελλάδα το ίδιο"!

ΕΡ.: Μα, καλά! Εδώ έχομε, ξέρετε, παρατάξεις, "εθνοσωτήριες" όλες, που "φροντίζουν" τόσο το "καλό της Ελλάδας" και την "αξιοπρεπή" της στάση απέναντι στους "προστάτες", στους ξένους γενικότερα...

ΑΠ.: Πως!... Οι μεν επιμένουν σε μια ουτοπία, πιπιλίζοντας συνεχώς ένα αμφιβόλου πια ποιότητας "Όχι!", οι δε πραγματοποιούν  ένα ξερό και ανεξέλεγκτο "Ναι"! Έτσι δημιουργείται ένα χάσμα, ένα κενό μεταξύ μιας ιδέας που ποτέ δεν παίρνει σάρκα και οστά και μιας πραγματικότητας που είναι γυμνή από κάθε ιδέα. Μένομε, δηλαδή, απροσάρμοστοι πάντα, και έξω από τον εαυτό μας - σαν Έλληνες που είμαστε- και έξω από τη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα, σαν μέρος ενός συνόλου όπου αναμφισβήτητα ανήκομε. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να βρίσκωμε τον εαυτό μας να πλέει μέσα σ' ένα ωκεανό από ανάμικτα και αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα, μειονεκτικότητας, τραυματισμένης υπερηφάνειας, φόβου, ουτοπίας, πληγωμένου εγωισμού, δουλείας και ψευτοϊδεαλισμού!

Λείπει από τον τόπο η ικανότητα να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα με ρεαλιστικό τρόπο. Αντίς να λέγονται μεγάλα λόγια  και να γίνονται βαθειές υποκλίσεις, πρέπει να βρεθεί το θάρρος, πρέπει να βρεθεί ο πραγματικός Έλληνας που θάχει το Θάρρος, να ευθυγραμμίσει τη χώρα μας στη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα, χωρίς όμως να χάσωμε τίποτα από  τον εθνικό μας χαρακτήρα και παράδοση.

Τότε μόνο θα μπορούμε άφοβα να μιλάμε  για την Εθνική μας και την ουσιαστική μας Ανεξαρτησία.

ΕΡ.: Αλλιώς;

ΑΠ.: Αλλιώς κινδυνεύουμε να βουλιάξωμε ή μέσα στα δικά μας ερείπια και μνημεία, ή να ρημάξωμε κάτω από καινούργια ερείπια που θα μας δημιουργήσουν οι ξένοι.

Η εικόνα πάντως που παρουσιάζομε αυτή τη στιγμή...

ΕΡ.: Α, φτάσαμε και στην εικόνα;

ΑΠ.: Φυσικά φτάσαμε, στην πιο γελοία εικόνα! Αφήστε με να σας σκιτσάρω:

Μοιάζομε με γριά ξεπεσμένη αρχόντισσα ηλικίας τριών χιλιάδων ετών, που αφού έχασε ό,τι είχε και δεν είχε, γυρνά τώρα ξυπόλυτη και κουρελιάρα, φορά την Ακρόπολη καπέλο, υμνεί τον προπάππο, κοιτά συνεχώς πίσω και ψηλά, σκοντάφτοντας σε κάθε της βήμα, μουρμουρίζοντας πως "όλα βαίνουν λαμπρά", ζει με αναμνήσεις, και παράλληλα, για να συντηρηθεί φλερτάρει τους ξένους που έρχονται να θαυμάσουν τα ερείπια και τις πληγές που οι ίδιοι της άνοιξαν!

Μα όλα αυτά δεν θα φαίνονταν τόσο γελοία, αν τα σπασμένα δεν τα πλήρωνε, και μάλιστα τόσο ακριβά, όπως πάντα, ο κοσμάκης! Μπορεί να ακούει τα μεγάλα λόγια, αλλά δεν τα καταπίνει. Την δουλοπρέπεια την βλέπει γύρω του, αλλά δεν την παραδέχεται μέσα του. Διατηρεί μια σιωπηλή αγανάκτηση, επιμένει σ' αυτό που πιστεύει και περιμένει πεισμωμένος. Μένει χωρίς καμμιά προστασία, σχεδόν μετέωρος, ζει κάτω από πρωτόγονες συνθήκες, και πολλές φορές ακόμη παλεύει και με τις φυσικές δυνάμεις για να επιζήσει!

ΕΡ.: Κ' η "Ηγεσία" μας; Δεν έχουμε "Ηγεσία";

ΑΠ.: Οι κυβερνήτες του τόπου, αντί να τον προστατεύσουν κάνουν το λαό χαράκωμα, τον μεταχειρίζονται για να προστατέψουν τον εαυτό τους! Και από το χαράκωμα, σίγουροι και χορτάτοι, κάνουν την πολιτική τους- η οποία δεν είναι άλλη από την προστασία των συμφερόντων τους! Εν τω μεταξύ, ο κοσμάκης δεν πρέπει να μαθαίνει τίποτα. Του λένε μόνο, με ύφος αυστηρό, πως πρέπει να "προασπίσει τον πολιτισμόν"! Να μείνει, δηλαδή, χαράκωμα!

Όμως, όπως είναι φυσικό, αυτό δεν μπορεί να βαστάξει αιώνια. ο λαός, ούτε χαράκωμα είναι, ούτε πρόχωμα θα μείνει! Αν οι κυβερνήτες δεν βοηθήσουν το λαό, σύντομα θα βρουν τον εαυτό τους θαμμένο για πάντα μέσα στο χαράκωμα αυτό!

ΕΡ.: Κ' η ζωγραφιστή:

ΑΠ.: Ποια ζωγραφιστή;

ΕΡ.: Η ζωγραφιστή σας απάντηση!

ΑΠ.: Α. ναι! Πάρτε τη ζωγραφιστή. Να την!

Και ο Αργυράκης δίνει το σκίτσο που δημοσιεύεται.

ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ: Απαντά ο Δημήτρης Θεμ. Τσάτσος.