ΠΑΡΑΜΥΘΟ…ΛΟΓΕΙΑ (7/22)

 ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΚΑΙ Ο ΤΙΓΡΗΣ

Μια φορά και ένα καιρό σε ένα δάσος ζούσε ένα πουλί το οποίο πεινούσε πάρα πολύ. Έτσι σκέφτηκε να πάει να ψάξει για τροφή. Έψαχνε αρκετή ώρα στο δάσος μέχρι που βρήκε ένα δέντρο γεμάτο πολύχρωμους μεγάλους καρπούς. Χαρούμενο με την ανακάλυψη του πέταξε προς το δέντρο. 

Καθώς στάθηκε σε ένα κλαδί για να δοκιμάσει έναν καρπό πήδηξε ένας τίγρης πάνω στο δέντρο και το άρπαξε ρίχνοντας το στο έδαφος και του λέει:  «Αυτό εδώ είναι δικό μου δέντρο, δεν μπορείς να φας κανένα καρπό που να είναι σε αυτό το δέντρο», «Μα πεινάω πολύ και έψαχνα πολύ ώρα για να βρω φαΐ» είπε το πουλί αλλά ο τίγρης δεν λύγιζε. «Δεν με ενδιαφέρει πόσο πεινάς ή πόσο δρόμο έκανες για να βρεις φαΐ. Το δέντρο είναι δικό μου και κανένας δεν τρώει παρά μόνο αν κάποιος με νικήσει σε μάχη αλλά εσύ δεν μπορείς». Και τότε το πουλί απάντησε θαρραλέα, «δέχομαι την πρόσκληση!».  Τότε ο τίγρης όρμησε πάνω στο πουλί και αυτό προσπαθούσε να γλυτώσει από τις συνεχόμενες επιθέσεις που δεχόταν. Προσπαθούσε να βρει και μια λύση ώστε να αντιμετωπίσει τον τίγρη. Είδε έναν γκρεμό πιο δίπλα! Τον οδήγησε προς τα εκεί πετώντας ψηλά ώστε να μην βλέπει ο τίγρης που τον οδηγεί. Ο τίγρης είχε τυφλωθεί και από τον θυμό και δεν έλεγε να αφήσει από τα μάτια του το πουλί. 

Έφτασαν στον γκρεμό που είχε τεράστιο βάθος, το πουλί στάθηκε πετώντας στην άκρη του. Ο τίγρης εκείνη τη στιγμή πήδηξε για να το πιάσει. Δεν το έφτασε και έπεσε στον γκρεμό. Το πουλί μετά γύρισε στο δέντρο και απόλαυσε το φαγητό του με ησυχία.

Το πουλί ακόμα κι αν ήταν πιο μικρό από τον τίγρη με την εξυπνάδα του κατάφερε να τον κερδίσει, γιατί σημασία δεν έχει το μέγεθος ή η δύναμη στο σώμα, αλλά η δύναμη στο μυαλό και στην καρδιά.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΡΙΘΑΡΟΥΛΙΑΣ

ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία του μαθητή στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' τάξης, της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη.