ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΡΑ, ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ
Μάρτιος 1901, περπατάω στο δρομάκι έξω από το σπίτι μου. Στον κεντρικό δρόμο της πόλης περπατούν και άλλες γυναίκες. Μπορώ να διακρίνω από μακριά ότι στα χέρια τους κρατούν πανό με συνθήματα. Δεν ξέρω τι ακριβώς γράφουν. Δεν κατάφερα ποτέ να πάω στο σχολείο και να μάθω γράμματα. Ακούω στο βάθος να φωνάζουν «οι γυναίκες δουλεύουν, όμως δεν ψηφίζουν!», «ψήφο στις γυναίκες». Τι θα πει οι γυναίκες δουλεύουν, όμως δεν ψηφίζουν, γιατί φωνάζουν ψήφο στις γυναίκες. Εγώ ούτε δουλεύω, ούτε ξέρω τι θα ψήφιζα αν είχα το δικαίωμα. Μάλλον το θέμα δεν με αφορά. Στο σπίτι δουλεύει μόνο ο Πιερ, αυτός ξέρει και κάθε φορά ψηφίζει. Σε αυτή τη σκέψη θυμήθηκα το βλέμμα του Πιερ, το βαρύ του χέρι να πέφτει πάνω μου, τον γιο μου κοκαλωμένο στην κουζίνα, την πόρτα να κλείνει μπροστά μου ξανά, την κόρη μου να κοιτά από την κορυφή της σκάλας με μάτια γεμάτα φόβο. Θυμήθηκα κάθε φορά που γυρίζω στο σπίτι. Αυτός συνήθως αφήνει στο τραπέζι της κουζίνας χρήματα «για το σπίτι, για τα παιδιά, για σένα» μου λέει. Όμως, αυτά τα σημάδια δεν καλύπτονται με χρήματα, τίποτα δεν μπορεί να τα καλύψει αυτά.