Οι γλύκες του χειμώνα
Του Νίκου Τσούλια*
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του 1960 στα χωριά δεν ήταν και τόσο γνωστή η έννοια του συνταξιούχου. Όλοι πήγαιναν για δουλειά, μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, και μόνο αν ήταν κάποιος ανήμπορος, θα καθόταν στο σπιτικό του, γιατί τότε τα καφενεία ήταν κλειστά την ημέρα. Οι συνθήκες άλλαξαν τώρα σ’ όλη τη χώρα, η ποιότητα της ζωής των κατοίκων βελτιώθηκε. Τους χειμώνες δεν τους περνάμε πια με εκείνες τις δυσκολίες.
Αλλά ο χειμώνας έχει και τις γλύκες του. Και δεν εννοώ απλά και μόνο τη χαρά που κουβαλάει στα στερνά του σαν νιώθουμε τα τόσα και τόσα σκιρτήματα και ζωηρέματα της φύσης και τις πρώιμες ζέστες της άνοιξης. Εννοώ ότι αυτός καθ’ εαυτός ο χειμώνας έχει ομορφιές και χάρες. Έχει γλύκες και περίεργες όψεις της θαλπωρής. Αρκεί να έχουμε μάτια στην ψυχή να νιώθουμε τη γοητεία της ζωής… Μόνο μέσα στη βαρυχειμωνιά μπορείς να βιώσεις τη θέρμη του ήλιου και να επιδοθείς στο ηλιομάζωμα, στο απάγκιο που φυλάγεται από το ξεροβόρι και το ζεσταίνει ο λιγοστός ήλιος και να χαίρεσαι αυτό το πέρασμα από της ψύχρας το τουρτούρισμα στο γλυκό χάιδεμα των ηλιακτίνων.
Είναι η προσμονή του χιονιού, της εικόνας της απόλυτης λευκότητας που μετασχηματίζει το συνηθισμένο σκηνικό στο πέπλο της «χρωματικής αθωότητας», μια προσμονή που την επιζητείς να πάει και μέχρι τα άκρα, να το στρώσει για καλά και να κλείσουν οι δρόμοι και τα σχολεία και να νομίζουν τα παιδιά ότι μόνο αυτοί θέλουν τον λευκό αποκλεισμό, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι και οι μεγάλοι είναι αυτού του πνεύματος, όσο και αν επιμένουν φραστικά περί του αντιθέτου. Και ο ήλιος δείχνει κουρασμένος, κάνει σύντομα τη διαδρομή του, δεν ανεβαίνει ψηλά, δίνει …έδαφος στη νύχτα και στην απομείωση των βιολογικών λειτουργιών. Και έτσι η ζωή συστέλλεται και ένα μέρος της επιζητεί το χώμα και επιδιώκει την αδράνεια.
Αλλά ποιος μπορεί να φανταστεί πώς θα ήταν η ζωή μας – και αν μπορούσε να υπάρχει η ζωή σ’ όλο αυτό το μεγαλείο της… – αν δεν είχαμε του χειμώνα τις μεγάλες βροχοπτώσεις και τις νεροποντές, αν δεν φούσκωνε ο φλοιός του φλοιού της Γης από το νερομάζωμα που τόσο το επιζητούν όλες οι μορφές και οι εκδηλώσεις της ζωής στις άλλες εποχές; Ακόμα και οι καταιγίδες και η βιαιότητα του ουρανού δεν επιζητούνται με την προϋπόθεση της ασφάλειας του σπιτικού, για να απολαύσουμε θέαμα μοναδικό και να γεννηθούν σκέψεις και στοχασμοί που αλλιώς δεν μάς επισκέπτονται; Πόσες φορές δεν θέλουμε να μας πιάνει η βροχή στο δρόμο για το σπίτι μας και να βρεθούμε μετά στη θέρμη του τζακιού; Αλλά δεν είναι το αναμμένο τζάκι η μόνη εικόνα σύνδεσής μας με τις πρωτόγονες «μορφές του ανθρώπου», με τις απαρχές δημιουργίας των πρώτων κοινωνιών του; Και χαζολογούμε με τις φλύαρες γλώσσες της φωτιάς και με τα παιχνίδια των χρωματισμών τους και αναρωτιόμαστε γι’ αυτό το θείο δώρο που άλλαξε όλη την εξέλιξή μας και μπορεί να δημιουργεί την τόσο γλυκιά αίσθηση της εστίας μέσα στην εστία και του μαζέματος της οικογένειας γύρω απ’ αυτή αλλά και την ίδια στιγμή να απορούμε το πόσο εύκολα οι γλώσσες της φωτιάς μπορούν τα πάντα να καταστρέψουν και να εξαϋλώσουν, χωρίς να μπορούμε να αντιληφτούμε πώς ακριβώς εκτυλίσσονται τα παιχνίδια της ύλης…
Είναι ο χειμώνας της φύσης – έξω από το τσιμεντένιο συνεχές της πόλης όπου λίγες εκφράσεις της φύσης αντιλαμβανόμαστε – που οδηγεί σχεδόν τα πάντα στη νάρκωση και στην αναστολή και στο μάζωμα χυμών για τις μετέπειτα φουσκοδεντριές, για την καινούργια ορμή της ζωής. Αλλά μιλάμε για το χειμώνα του εύκρατου κλίματος και της πατρίδας μας, γιατί ο χειμώνας αλλού είναι δυνάστης και επιδρομέας. Και γι’ αυτό οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η γενναιοδωρία της φύσης απέναντί μας είναι ολοκληρωτική.
ΠΗΓΗ: anthologio.wordpress.com
-----------------------------------------------------------------
* Ο Νίκος Τσούλιας υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διετέλεσε Πρόεδρος της ΟΛΜΕ από το 1996 έως το 2003.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου