Η ΚΑΛΛΙΟΠΗ, Η ΑΝΤΙΛΟΠΗ
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα δάσος μακρινό, όπου όλα τα ζώα ήταν αγαπημένα μεταξύ τους ζούσε μια αντιλόπη, που την έλεγαν Καλλιόπη, με πολλά εξωτερικά και εσωτερικά χαρίσματα. Η ευγένειά της, η καλοσύνη και το αστείρευτο χιούμορ της ξεχώριζαν και οι φίλοι της την αγαπούσαν πάρα πολύ.
Όμως η Καλλιόπη είχε μια ιδιαιτερότητα… ήταν πολύ ντροπαλή. Κάθε φορά που έπαιρνε το μονοπάτι από το σπίτι της να πάει στο χωριό για να αγοράσει υφάσματα και να ράψει ρούχα ντρεπόταν τόσο πολύ που καμπούριαζε από την ντροπή της. Αχ, την καημένη την Καλλιόπη! Όσα ζώα περνούσαν εκείνη τη στιγμή από αυτό το μονοπάτι μαζεύονταν παρεούλες – παρεούλες, την κοιτούσαν και γελούσαν. Μόλις τους έβλεπε η Καλλιόπη, ένοιωθε τόσο άσχημα που καμπούριαζε ακόμα πιο πολύ.
«Μα γιατί με κοροϊδεύουν;», αναρωτιόταν. «Δεν το κάνω επίτηδες. Η ντροπή μου φταίει για όλα». Αφού έφτανε στο χωριό των ελαφιών και αγόρασε τα υφάσματα, περίμενε να νυχτώσει, για να μην την δει κανένας στο γυρισμό και την κοροϊδεύει.
Όταν γύριζε στο σπίτι της έπεφτε σε βαθιά μελαγχολία. Έκλαιγε με αναφιλητά και δεν ήθελε να δει κανέναν. Κάθε φορά έπαιρνε την απόφαση να μην ξαναβγεί από το σπίτι της αλλά έπειτα από λίγες μέρες το μετάνιωνε. Έτσι ίσιωνε τα κέρατά της που από το μαράζι είχαν λυγίσει, έφτιαχνε την κορμοστασιά της και έβγαινε έξω.
Κάποια στιγμή, όμως, την χλεύασαν τόσο πολύ που από την ντροπή και την στεναχώρια της έτρεξε και κλειδώθηκε στο σπίτι της. Για εβδομάδες δεν ήθελε να δει ούτε τις φίλες της. Οι άλλες αντιλόπες δεν ήξεραν τι να κάνουν για να της αλλάξουν γνώμη. Έτσι μια μέρα την επισκέφθηκε μια ηλικιωμένη ελαφίνα από το χωριό των ελαφιών που είχε μάθει τι συνέβη στη νεαρή αντιλόπη. Όταν την είδε η Καλλιόπη χάρηκε πολύ και την άφησε μέσα.
Έκατσαν πολλές ώρες μαζί. Η ελαφίνα είπε στην μικρή αντιλόπη, πως δεν θα πρέπει να δίνει σημασία σε εκείνους που έχουν ένα κακό λόγο για εκείνη. Πάντα και παντού θα γίνεται αυτό. Σημασία έχει τι πιστεύει εκείνη για τον εαυτό της και ποιους διαλέγει για φίλους της. Η Καλλιόπη ακούγοντας τα λόγια της κυρά-ελαφίνας ξανασκέφτηκε τη συμπεριφορά της και αποφάσισε από τότε και στο εξής να αδιαφορεί στην κακή συμπεριφορά των άλλων.
Έτσι, από τότε έβγαινε και περπατούσε στο μονοπάτι με περήφανη κορμοστασιά. Δεν ντρεπόταν καθόλου και οι περαστικοί, όταν την αντάμωναν, έμεναν εντυπωσιασμένοι από το λυγερό της ανάστημα.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ
ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία της μαθήτριας στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' τάξης της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου