Στο σινεμά

Η «Στρογγυλή Θεά»  

Το ποδόσφαιρο έχει τη δύναμη να δημιουργεί αδελφικούς φίλους αλλά και ορκισμένους εχθρούς, να συγκινεί, να μαγεύει, να παθιάζει. Έχει τη δύναμη να καθηλώνει εκατομμύρια θεατές σε όλο τον κόσμο και να γεννά ιστορίες, που όσοι τις παρακολούθησαν τις αφηγούνται για χρόνια. Το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο ομαδικό, αλλά, ταυτόχρονα, το πιο «προσωπικό» ανάμεσα στα αθλήματα.

Το 21ό παγκόσμιο, ποδοσφαιρικό κύπελλο,  που διεξάγεται στη Ρωσία ξεκινά. Με πολλά ματς την ημέρα το ενδιαφέρον των φιλάθλων αλλά και γενικότερα του κόσμου είναι στραμμένο εκεί.

Αθλητικό υπερθέαμα ,εκτόνωση, ψυχαγωγία, μεγάλες εκπλήξεις, ευκαιρία για έξοδο, το ποδόσφαιρο βρίσκεται στην κορυφή των αθλημάτων.  Στις ιστορίες του παραμένουν ενσωματωμένες μυθοπλασίες συγκλονιστικές, ανατρεπτικές, περιπτώσεις μεγάλων υπερβάσεων. Ωστόσο, το σινεμά δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητο από αυτό. Και επειδή η έβδομη τέχνη εστιάζεται και στηρίζεται σ’ αυτές τις κορυφαίες υπερβάσεις, πάρα πολλές φορές αξιοποιεί πραγματικά γεγονότα, δραματικά ή ως μυθοπλασίες, για να τα παρέχει γενναιόδωρα στους φιλάθλους .

 «Το ημίχρονο του θανάτου» (1960)  του Γιεβγκένι Καρέλοφ

Ένα κλασικό αριστούργημα πάνω σε πραγματικό γεγονός που συνέβη στην Ουκρανία το 1942.

Σε μια προσπάθεια των ναζί να «αποδείξουν» τη… φυλετική τους «ανωτερότητα», διοργανώνουν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ επίλεκτων και καλοθρεμμένων Γερμανών στρατιωτών και ποδοσφαιριστών και ομάδας Σοβιετικών αιχμαλώτων πρώην ποδοσφαιριστών.

Το παιχνίδι δεν εξελίχθηκε όπως το ήθελαν οι ναζί και στο ημίχρονο απειλούν τους Σοβιετικούς πως αν δε χάσουν, θα εκτελεστούν. Και εκείνοι επιλέγουν να αγωνιστούν για τη νίκη μέχρι τέλος.

Δύο μέρες μετά, κάποιοι θα τους δουν να φορτώνονται σε στρατιωτικό φορτηγό με ισχυρή συνοδεία. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που κάποιος πολίτης του Κιέβου τους είδε ζωντανούς.

Η τεράστια επιτυχία της ταινίας ενέπνευσε και στον Τζον Χιούστον τη «Μεγάλη απόδραση των 11», χωρίς όμως να πλησιάζει καν τη δημιουργία του Καρέλοφ

Τέτοιο ποδόσφαιρο δεν έχει ξαναπαιχτεί/ Fußball wie noch nie (1970)  του Χέλμουτ Κόσταρντ

12 Σεπτεμβρίου 1970. Manchester United εναντίον Coventry: 2-0. Ένα ματς ασήμαντο στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αλλά μοναδικό ντοκουμέντο στην ιστορία της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Ο παίκτης με τη φανέλα με το Νούμερο 11, που δεν είναι άλλος από τον Τζορτζ Μπεστ, κινηματογραφείται από 8 κάμερες. Όλες οι φάσεις του παιχνιδιού αντανακλώνται μέσα από τις δικές του δράσεις, αντιδράσεις, κινήσεις, ξεσπάσματα ή στάσεις του 24τετράχρονου σταρ από το Μπέλφαστ.

Ο Hellmuth Costard, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του γερμανικού πειραματικού κινηματογράφου, κινηματογράφησε το παιδί θαύμα από το Μπέλφαστ, τον Τζορτζ Μπεστ, τον επονομαζόμενο και ως πέμπτο μέλος των Beatles. Η ταινία αισθητικά είναι ακριβώς το αντίθετο από οποιαδήποτε κινηματογραφική ή τηλεοπτική καταγραφή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Δεν βλέπουμε καν τα γκολ, αφού η κάμερα προσπαθεί να αποτυπώσει και την παραμικρή χειρονομία, έκφραση ή στιγμιότυπο, σαν να θέλει να συλλάβει το αδύνατο: τη στιγμή της έμπνευσης και της επινόησης, καθώς αυτές γεννιούνται στο μυαλό μιας ποδοσφαιρικής ιδιοφυίας.

Φίμπεν, ο μπόμπιρας των γηπέδων / Fimpen (1970) του Μπο Βίντεμπεργκ

Δεν χρειάζονται πάνω από πέντε λεπτά για να καταλάβει κανείς ότι ο εξάχρονος Γιόχαν Φίμπεν, δεν έχει απλώς ταλέντο στο ποδόσφαιρο, έχει το αστέρι! Η άνεση του μέσα στο γήπεδο, η ευστοχία του αλλά και οι απίστευτες ντρίμπλες του, τον καθιστούν στα έξι του χρόνια, μέλος της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου της Σουηδίας. Σύντομα, αναδεικνύεται σε σωτήρα της ομάδας, και όλα τα βλέμματα στρέφονται επάνω του. Η δόξα και το χρήμα όμως, έρχονται σε αντίθεση με τη μικρή του ηλικία και το «σταρ σύστεμ», καθώς αν μη τι άλλο, δεν μπορεί καν να υπογράψει τα αυτόγραφα που του ζητούν, καθώς δεν ξέρει να γράφει!

Ο πατέρας του Τόμας Βίντεμπεργκ (Οικογενειακή γιορτή) υπογράφει αυτή την, γυρισμένη σε σινεμασκόπ, ταινία, σε μία εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν ακόμη ένα αθώο παιχνίδι. Μία τρυφερή κωμωδία που παρουσιάζει τη βαθιά μοναξιά του παιδιού-θαύματος, καταγράφοντας τα αγεφύρωτα ηλικιακά χάσματα και τα προβλήματα επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο κόσμους που δεν γεφυρώνονται, ούτε καν μέσα στο γήπεδο. Στην ταινία εμφανίζεται η Εθνική Ομάδα της Σουηδίας των αρχών της δεκαετίας του 1970.

 Η φανέλα με το Νο 9 (1988) του Παντελή Βούλγαρη

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μένη Κουμανταρέα, η ταινία αφηγείται τη ζωή και τα έργα του Βασίλη Σερέτη, νέου, άγνωστου, φτωχού, αλλά ταλαντούχου και φιλόδοξου ποδοσφαιριστή, που ονειρεύεται να κατακτήσει τα γήπεδα. Ο ήρωας, είναι διατεθειμένος να τα δώσει όλα και να υποστεί ό,τι χρειαστεί, προκειμένου να κατακτήσει το ποδοσφαιρικό στερέωμα. Έχοντας ως μόνο όπλο το ταλέντο του, προσπαθεί να ορίσει τη μοίρα του, σε μια διαδρομή από τη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο και από εκεί στην Αθήνα. Μαζί του, γευόμαστε τη λάσπη των γηπέδων, τη μοναξιά της επαρχίας, τους "πουλημένους" αγώνες, αλλά και την εφήμερη λάμψη της επιτυχίας.

Ο Παντελής Βούλγαρης υπογράφει μια ταινία που άφησε εποχή, καθώς, εκτός από την πρωτότυπη σκηνοθετική οπτική της, σκιαγραφεί με ποιητικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό τρόπο το φαινόμενο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ελληνική επαρχία, στημένοι αγώνες, όνειρα, φιλοδοξίες, προσδοκίες, αποτυχίες, συνθέτουν ένα μωσαϊκό συναισθημάτων και καταστάσεων, που χαρακτηρίζεται ως σύγχρονο, παρά το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε πριν από 20 χρόνια.

Boleiros-Μια εποχή ποδοσφαίρου / Boleiros-Era Uma Vez o Futebol (1998)του Ούγκο Τζιορτζέτι

Έξι ηλικιωμένοι συναντιούνται σ' ένα καφενείο στο Σάο Πάολο. Οι παλιές φωτογραφίες στους τοίχους τους θυμίζουν τις παλιές επιτυχίες, αλλά τους φέρνουν και μία άλλη σκέψη στο μυαλό: ότι εκείνος ο καιρός έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Μιλούν για τα περασμένα ποδοσφαιρικά μεγαλεία, για ξεπεσμένους παράγοντες ή προπονητές, για την ακμή και την παρακμή παλιών άσων του γηπέδων, για την διαπλοκή και τα συμφέροντα, για τα βρώμικα ποδοσφαιρικά κυκλώματα.

Μια βραζιλιάνικη ταινία με έναν γλυκόπικρο αέρα νοσταλγίας. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι, ενώ οι ιστορίες που παρουσιάζονται έχουν λάβει χώρα στη Βραζιλία, θα μπορούσαν λίγο πολύ να έχουν διαδραματιστεί σ' όλες χώρες του κόσμου, καθώς τα σκάνδαλα με τους διαιτητές, τα παράνομα στοιχήματα και οι στημένοι αγώνες είναι μια παγκόσμια πραγματικότητα.

«Κάν το όπως ο Μπέκαμ»/Bend It Like Beckham (2002) της Γκουριντέρ Τσαντά

Η οικογένεια των Μπάμρα, ινδών Σιχ, έχει εγκατασταθεί στη Βρετανία εδώ και αρκετά χρόνια. Έχουν δύο κόρες, την Πίνκι και την Τζεσμίντερ. Και ενώ η Πίνκι ετοιμάζεται να παντρευτεί, η Τζεσμίντερ παίζει ποδόσφαιρο – κάτι που δεν εγκρίνουν βέβαια οι γονείς της. Η Τζεσμίντερ, που γνωρίζει πως είναι πολύ καλή στο άθλημα, συχνά δέχεται τις επευφημίες των συμπαικτών της. Όμως παρόλα αυτά πρέπει να αποφασίσει: είτε θα ασχοληθεί αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο είτε θα ακολουθήσει το θέλημα των γονιών της και θα «υποκλιθεί» στα αυστηρά έθιμα της ινδικής παράδοσης. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η μέρα του πρωταθλήματος ανάμεσα στις ομάδες του γυναικείου ποδοσφαίρου συμπίπτει με την ημέρα του γάμου της αδελφής της!

Μια θηλυκή και διαφυλετική εκδοχή του «Μπίλι Έλιοτ», με πιο χαρούμενο κι ανάλαφρο τόνο, χωρίς να λείπουν οι δραματικές στιγμές. Η Τσάντα τονίζει το ότι η οικογενειακή καταπίεση δεν έχει φυλή ή χρώμα, ενώ δεν αποφεύγει σκηνοθετικά τις φολκλορικές υπερβολές.

 Ένας τελικός αλλιώτικος από τους άλλους / The other final (2003) του Γιόχαν Κράμερ

Όταν η Ολλανδία το 2002, εντελώς απρόσμενα δεν προκρίθηκε για την τελική φάση του Μουντιάλ της Ιαπωνίας και της Κορέας, στο μυαλό του Ολλανδού διαφημιστή και επικοινωνιολόγου Matthijsde Jongh γεννήθηκε μια ασυνήθιστη ιδέα. Βρήκε ποιες από τις 203 χώρες της λίστας της FIFA είχαν έρθει τελευταίες και πρότεινε να γίνει μεταξύ τους ο τελικός των εσχάτων, την ίδια μέρα που στην Γιοκοχάμα θα γινόταν ο τελικός των πρώτων. Έτσι λοιπόν το Μπουτάν, και το νησί της Καραιβικής Μονσερά, θα αναμετρηθούν στη Θιμπού, στα υψίπεδα των Ιμαλαίων πρωτεύουσα του Μπουτάν, σ’ έναν άλλο αγώνα που μιλά για τη αλληλεγγύη, την αλληλογνωριμία, και την αλληλοκατανόηση.

Σε αυτόν τον εναλλακτικό τελικό, ο αθλητισμός αποκτά το χαμένο του νόημα και την παλιά του δύναμη. Μεταμορφώνεται σε γέφυρα πολιτιστικής ανταλλαγής, επικοινωνίας, άμιλλας και φιλίας ανάμεσα σε χώρες και λαούς που πιθανόν και να αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Μάλιστα ο σταρ του ιταλικού ποδοσφαίρου Ρομπέρτο Μπάτζιο είπε για το ντοκιμαντέρ: «Σε καιρούς που όλα στον αθλητισμό στρέφονται γύρω από το εμπόριο και την κατανάλωση, αυτό το σχεδόν αφελές εγχείρημα είχε ως προϋπόθεση την αληθινή αγάπη για το ποδόσφαιρο». Μήπως αυτό το παιχνίδι όπου «οι τελευταίοι έσονται πρώτοι» ήταν ο πραγματικός τελικός του Μουντιάλ του 2002;

Το Θαύμα της Βέρνης/The Miracle of Bern (2003)  του Σόνκε Βόρτμαν 

Το καλοκαίρι του 1954, η Σοβιετική Ένωση στέλνει τους αιχμάλωτους πολέμου πίσω στην πατρίδα τους. Ανάμεσά τους είναι ο πατέρας ενός ήσυχου, 11χρονου αγοριού, που αγαπάει με πάθος το ποδόσφαιρο, του Ματίας. Ο μικρός μένει με τη μητέρα του, τον αδελφό και την αδελφή του, σε μια μικρή πόλη της Δυτικής Γερμανίας. Το αγόρι έχει βρει το υποκατάστατο της πατρικής απουσίας στο πρόσωπο του Γερμανού ποδοσφαιριστή Χέλμουτ Ραν, ο οποίος έχει «υιοθετήσει» τον πιτσιρικά ως μασκότ.

 Η επιστροφή του Ρίχαρντ, του πραγματικού πατέρα του Ματίας, σκιάζει την κάποτε ευτυχισμένη οικογένεια. Για τον Ρίχαρντ, το ποδόσφαιρο είναι κάτι το άχρηστο, όπως και οι αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο που πρόκειται να διεξαχθούν στη Βέρνη, στην Ελβετία. Ο Ματίας, από την άλλη, ονειρεύεται να βρεθεί εκεί μαζί με το είδωλό του, που επιλέχθη στην εθνική ομάδα της Γερμανίας.

Με το πάθος του και το αγωνιστικό του πνεύμα, ο μικρός Ματίας καταφέρνει να αναθερμάνει την αγάπη για ζωή στην καρδιά του πατέρα του. Έτσι, όταν αρχίζει ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, ένα μικρό θαύμα θα συμβεί... Η Γερμανία, τσακισμένη και χωρισμένη στα δύο με πολλούς αιχμαλώτους ακόμα στη Ρωσία, με τις πληγές του πολέμου νωπές, ήταν μια χώρα που μόλις ξυπνούσε από την ολοκληρωτική καταστροφή. Η ποδοσφαιρική ομάδα της Δυτικής Γερμανίας πήγε στην Ελβετία. Στον όμιλο έφαγε 8(!) γκολ από την ευρωπαϊκή ομάδα θαύμα εκείνης της εποχής: Μιλάμε για την Ουγγαρία του Πούσκας. Τελικά έφθασε να παίξει στον τελικό με την Ουγγαρία. Το ματς φαινόταν χαμένο, ειδικά όταν οι Μαγιάροι προηγήθηκαν με 0-2. Αργότερα έφθασε η μεγάλη ανατροπή και οι Γερμανοί πήραν τη ρεβάνς με 3-2 , γεγονός που θα μείνει στην ιστορία ως «Το Θαύμα της Βέρνης».

 Football factory(2004) του Νικ Λοβ

Το Football factory είναι κάτι περισσότερο από μία μελέτη για την αγγλική εμμονή με τη βία στα γήπεδα. Επί της ουσίας πρόκειται για μία ταινία μυθοπλασίας που αγγίζει τα όρια του ντοκιμαντέρ και περιγράφει με ιδιαίτερα ρεαλιστικό τρόπο την ακατανίκητη ανάγκη των ανδρών να αποτελούν τμήμα ενός συνόλου. Οι τέσσερις πρωταγωνιστές της ταινίας, με τις παρακινδυνευμένες πράξεις τους και το καυστικό τους χιούμορ ενσαρκώνουν τα θέλω και τις σκέψεις του μέσου φίλαθλου που περιμένει την κάθε Κυριακή ως τη σημαντικότερη στιγμή της εβδομάδας.

Ο σκηνοθέτης Νικ Λοβ, βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Τζον Κινγκ, και κατάφερε να προσεγγίσει το περίπλοκο θέμα της βίας στα αγγλικά γήπεδα, από την οπτική γωνία των φιλάθλων. Οι ήρωές του αντιπροσωπεύουν τους πλέον φανατικούς οπαδούς που κάποιες στιγμές μοιάζει σαν μέσα από αυτήν τη διαδικασία, να παίρνουν το αίμα τους πίσω, για ό,τι άλλο υπομένουν στην καθημερινή τους ζωή. Η ταινία προκάλεσε έντονη συζήτηση γύρω από το φλέγον θέμα της βίας στα γήπεδα.

Goal! (2005)του Ντάνι Κάνον

Ο Σαντιάγκο είναι ένας νεαρός ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, που ζει με την οικογένειά του στην φτωχή ισπανική συνοικία του Λος Άντζελες. Εργάζεται σε ένα κινέζικο εστιατόριο και κάθε φορά περιμένει τη στιγμή που θα μπει στο γήπεδο για τις προπονήσεις της τοπικής ομάδας. Όταν κάποια μέρα τον προσέξει τυχαία ένας παλαίμαχος της Νιουκάστλ, θα του προτείνει να κάνει ένα δοκιμαστικό για την ομάδα της Αγγλίας. Παρά την έλλειψη χρημάτων, ο Σαντιάγκο θα καταφέρει να βρει το πολυπόθητο ποσό για να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Το όνειρο μόλις αρχίζει, αλλά πριν καταλήξει να αγωνίζεται απέναντι στη Λίβερπουλ, θα χρειαστεί να αποδείξει όχι μόνο στους άλλους, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό, ότι είναι ένας πραγματικός αγωνιστής και μέσα και έξω από τα γήπεδα…
Γυρισμένη στα διασημότερα γήπεδα της Ευρώπης και με ένα all star καστ ζωντανών θρύλων της μπάλας –Ζινεντίν Ζιντάν, Ντέιβιντ Μπέκαμ, Ραούλ, Πάτρικ Κλάιφερτ- η ταινία αποδίδει με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο το πάθος, τη συγκίνηση και την άγρια ομορφιά της στρογγυλής θεάς, σε όλο τους το μεγαλείο...

Offside (2006) του Τζαφάρ Παναχί

Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία μιας ομάδας από σύγχρονες Καλλιπάτειρες που θέλουν να παρακολουθήσουν τον ποδοσφαιρικό αγώνα, της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου του Ιράν ενάντια στο Μπαχρέιν για το Μουντιάλ του 2006. Καθώς απαγορεύεται δια νόμου η παρουσία στις αθλητικές εγκαταστάσεις, οι γυναίκες μεταμφιέζονται σε άντρες για να μπουν στο γήπεδο Αζάντι της Τεχεράνης. Κάποιες αποκαλύπτονται και συλλαμβάνονται, κάποιες άλλες τα καταφέρνουν και περνούν απαρατήρητες.
O Τζαφάρ Παναχί καταγράφει και καταγγέλλει, για μια ακόμη φορά, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την υποτιμητική θέση της γυναίκας στην σύγχρονη Ιρανική κοινωνία. Mε αμεσότητα και ρεαλισμό, ακροβατώντας στα όρια του ντοκιμαντέρ, αλλά κυρίως με καυστική ειρωνεία και χιούμορ, η ταινία αφηγείται έναν διπλό αγώνα: αυτόν του γηπέδου και έναν πολύ πιο σημαντικό, αυτόν των γυναικών να αποτινάξουν τα δεσμά που τις κρατούν μονίμως στην Β’ Εθνική κατηγορία πολιτών. Η ταινία βραβεύτηκε με την Αργυρή Άρκτο στο περασμένο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ενώ η προβολή της απαγορεύτηκε στο Ιράν.

Maradona by Kusturica (2008) του Εμίρ Κουστουρίτσα

Η κάμερα του πολυβραβευμένου Εμίρ Κουστουρίτσα μας προσκαλεί σε ένα ταξίδι στη ζωή ενός ζωντανού θρύλου, με ένα ντοκιμαντέρ που καταχειροκροτήθηκε στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Κανών. Από την Αργεντινή στη Νάπολη και από την Κούβα στην Βαρκελώνη, το μεγαλείο και η πτώση. Μαζί τους σε αυτό το ταξίδι, ο διάσημος και πολυαγαπημένος τροβαδούρος των ανά τον κόσμο κατατρεγμένων, Μάνου Τσάο. Το ντοκιμαντέρ του Κουστουρίτσα, χωρίς ο ίδιος να είναι "μετρ του είδους" σίγουρα διαφέρει, γιατί δεν ακολουθεί τη γνωστή συνταγή με κάποια χρονική σειρά ώστε να μπορείς να προβλέψεις τι ακολουθεί. Ωστόσο υπάρχει ένας υποτυπώδης σχεδιασμός και όχι μόνο ένας άκρατος θαυμασμός. Παρουσιάζονται οι κορυφαίες στιγμές της ζωής του ανθρώπου που σημάδεψε μια εποχή που γίνονται διδάγματα για το μέλλον. Τον παρακολουθούμε στο σπίτι του, στην Αργεντινή, στην Νάπολη, στο Βελιγράδι, στο σπίτι του Κουστουρίτσα, μαζί με τους κοντινούς συγγενείς του.

«Μπάλα για καταραμένους» /The Damned United (2009)του Τομ Χούπερ 

Ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθεσίας Τομ Χούπερ (Ο Λόγος του βασιλιά) υπογράφει μια αληθινή "ποδοσφαιρική" ταινία, η οποία αναφέρεται στον Μπράιαν Κλάφ, ενός από τους σπουδαιότερους προπονητές του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και περιγράφει τις 44 καταστροφικές μέρες του στην Leeds United.
To 1974 η κορυφαία ομάδα της Αγγλίας εκείνη την εποχή, Leeds United, προσλαμβάνει για προπονητή τον επιτυχημένο Μπράιαν Κλαφ από την Derby County. O Kλαφ είναι ορκισμένος εχθρός του προηγούμενου προπονητή της Leeds, Ντον Ρέβι και του στυλ του παιχνιδιού της ομάδας (θεωρείτο η πλεόν "βρώμικη" ομάδα της Αγγλίας). Χωρίς καμία δική του επιλογή στο δυναμικό της ομάδας, αποφασίζει να αλλάξει τα πάντα, λέγοντας στους παίκτες πως καλό είναι να ξεφορτωθούν όλα τους τα τρόπαια γαιτί κανένα σπό αυτά δεν κερδήθηκε δίκαια. Η θητεία του Κλαφ στη Leeds διήρκησε μόλις 44 μέρες.
Η ταινία εξηγεί το γιατί και ρίχνει φως στην αντιπαλότητα του Κλαφ με τον Ρέβι. Το σενάριο της ταινίας (βασισμένο στο βιβλίο "The damned united" του Ντειβιντ Πις) ανήκει στον Πήτερ Μόργκαν (Frost/Nixon, The Queen, The Last King of Scotland).

«Δημοκρατία σε λευκό και μαύρο»(2014) του Pedro Asbeg

Πρόκειται για μια ταινία – ντοκιμαντέρ του Pedro Asbeg διάρκειας 90’ που γυρίστηκε το 2014.
Αρχές του '82 και για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια στην Μπραζιλία όλα τα σκιάζει και τα πλακώνει η Δικτατορία. Όλα εκτός από τον Βραζιλιάνο Σωκράτες και τους συμπαίκτες του, στην "ομάδα του Λαού", την Κορίνθιανς. Ο Σώκρατες, ένας από τους μεγαλύτερους μεσοεπιθετικούς του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και η ανυπότακτη παρέα του θα "στήσουν" την Κορινθιακή Δημοκρατία τους και θα την εφαρμόσουν μέσα κι έξω από τα γήπεδα.
Θα γράψουν στις φανέλες τους "Κορινθιακή Δημοκρατία" και "Ψηφίστε στις 15",  δίνοντας κουράγιο στον λαό να νικήσει τον φόβο του και να πάει στις κάλπες.
Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ του Pedro Aspeg είναι γεμάτο από Δημοκρατία, ποδόσφαιρο και rock n’ roll - όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά!
Και πάνω απ΄ όλα είναι μιά ηχηρή σφαλιάρα σε όλους, όσοι εξακολουθούν να πιπιλίζουν την καραμέλα, ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού.

Pelé: Η ιστορία ενός θρύλου / Pelé: Birth of a Legend(2016) των Μάικλ & Τζεφ Ζίμπαλιστ

Ο πάμφτωχος Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο καταφέρνει να ξεπεράσει όλες τις κοινωνικές αντιξοότητες και, ως Πελέ, να οδηγήσει στα 18 του χρόνια την εθνική Βραζιλίας στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου. Το βιογραφικό φιλμ των ντοκιμαντεριστών Τζεφ και Μάικλ Ζίμπαλιστ ξεκινάει από τα τα παιδικά χρόνια του Πελέ στις φτωχογειτονιές του Μπαουρού στο Σάο Πάολο στα 50s ,συνεχίζει με την ανακάλυψή του από έναν κυνηγό ταλέντων και τη πρώτη του επαγγελματική δουλειά στη Σάντος και τελειώνει με τον θρίαμβο της Εθνικής Βραζιλίας επί της Σουηδίας στον τελικό του Μουντιάλ του 1958 όπου έγινε -στα 17 του- ο νεαρότερος παίκτης που συμμετείχε ΚΑΙ σκόραρε δύο γκολ σε τελικό του θεσμού. Όλα τα κλισέ του είδους παρόντα: φτώχεια, ανεμελιά, αθωότητα, δραματικό γεγονός που οδηγεί σε απότομη ωρίμανση, πατέρας-μέντορας, προπόνηση με μάνγκο, ανακάλυψη, εμψύχωση, καταξίωση ,αμφισβήτηση, πρόκληση, τελικός θρίαμβος.

Πηγές: • Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

            • IMDB

ΣΣ. Αναδημοσίευση από την καθημερινή εφημερίδα των Κυκλάδων ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ