ΤΟ ΚΟΛΙΕ ΤΗΣ ΘΕΑΣ
«Δεν μπορεί…» ψιθύρισε η Δανάη, η ιστορικός της αποστολής. «Αν αυτό είναι αληθινό, μπορεί να αλλάξει όσα ξέρουμε για την αρχαία Αθήνα!»
Ο Αλκής έσκυψε και πέρασε προσεκτικά τα δάχτυλά του πάνω από τα χαραγμένα σύμβολα. Δεν έμοιαζαν με τίποτα από όσα είχε ξαναδεί. «Πρέπει να το ανοίξουμε, αλλά με προσοχή», είπε με αποφασιστικότητα.
Ο Αλκής έβαλε προσεκτικά τα χέρια του στο σκονισμένο κιβώτιο και, με ένα βαθύ αναστεναγμό, σήκωσε το σκέπασμά του. Μέσα, πάνω σε έναν βελούδινο μωβ ιστό, βρισκόταν ένα περίτεχνο περιδέραιο. Ήταν φτιαγμένο από χρυσό, αλλά το κεντρικό του πετράδι έμοιαζε σχεδόν… ζωντανό.
«Είναι υπέροχο…» ψιθύρισε η Δανάη, μαγεμένη από την αντανάκλαση του φωτός στην επιφάνειά του.
«Μην το αγγίξεις ακόμα!» είπε απότομα ο Αλκής. «Δεν ξέρουμε τι είναι. Πρέπει να το εξετάσουμε προσεκτικά.»
Όμως, προτού προλάβουν να πάρουν δείγματα ή να μελετήσουν τις χαραγμένες επιγραφές στο κιβώτιο, η Νίκη, η νεότερη της ομάδας, άπλωσε το χέρι της σχεδόν υπνωτισμένη και άγγιξε το πετράδι.
Το φως έσβησε.
Ένας παγωμένος αέρας διαπέρασε την υπόγεια στοά, και η Νίκη άνοιξε τα μάτια της διάπλατα. Όχι, δεν ήταν πια η Νίκη.
Η φωνή που βγήκε από τα χείλη της δεν της ανήκε. Ήταν παλιά. Πολύ παλιά.
«Ποιος τολμά να ξυπνήσει την Ουρανία;»
Τι ήταν το κόσμημα; Ήταν δώρο ή κατάρα; Και κυρίως… ποια ήταν η Ουρανία;
Ο Αλκής, η Δανάη και ο υπόλοιπος θίασος της αρχαιολογικής αποστολής έμειναν αποσβολωμένοι. Η Νίκη – ή ό,τι είχε απομείνει από αυτή – τους κοιτούσε με ένα βλέμμα που δεν ανήκε σε άνθρωπο του 21ου αιώνα.
«Λοιπόν;» είπε το πνεύμα μέσα της, τεντώνοντας τα δάχτυλα σαν να ξυπνούσε από έναν ύπνο αιώνων. «Κάποιος θα μου πει πού βρίσκομαι; Ή να αρχίσω να μαντεύω και να απογοητευτούμε όλοι μαζί;»
Ο Στέφανος, που μέχρι τότε κρατούσε σημειώσεις με απόλυτη αφοσίωση, κλείδωσε το τετράδιό του και είπε το αυτονόητο: «Ωχ.»
Η Ουρανία, πρώην ιέρεια και νυν αποθηκευμένο πνεύμα σε κόσμημα, αναστέναξε. «Πάντα αυτή η αντίδραση. Όχι ένα “καλωσόρισες”, όχι ένα “συγγνώμη που σε αφήσαμε κλεισμένη για αιώνες”. Τέλος πάντων. Να σας πω εγώ, αφού δεν φαίνεστε και πολύ ομιλητικοί.»
Καθώς οι υπόλοιποι ανακτούσαν τη φωνή τους, η Ουρανία εξήγησε: το κόσμημα δεν ήταν απλό. Είχε φυλακίσει τη δύναμή της όταν ένας ζηλόφθονος ιερέας την είχε παγιδεύσει, θέλοντας να τη σταματήσει από το να σώσει έναν τόπο που καταστρεφόταν. Μόνο που, αντί για θάνατο, η θεά της έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία – και τώρα, μετά από αιώνες αναμονής, το ταξίδι της έπρεπε επιτέλους να ολοκληρωθεί.
«Και ποιος είναι ο τελικός σου προορισμός;» ρώτησε η Δανάη, που είχε αρχίσει να βρίσκει όλο αυτό συναρπαστικό αντί για τρομακτικό.
«Ένα μουσείο, υποθέτω. Γιατί αν το αφήσω σε σας, το βλέπω να καταλήγει είτε σε κάποιον πλούσιο συλλέκτη είτε σε καμιά αποθήκη, δίπλα σε κιβώτια με την ετικέτα “άγνωστο εύρημα Νο 237”.»
Ο Αλκής σταύρωσε τα χέρια του. «Θα σου πρότεινα να μην απαξιώνεις την επιστημονική μας έρευνα, αλλά ομολογώ ότι το βρίσκω δίκαιο.»
Έτσι, με την Ουρανία να τους δίνει οδηγίες (και περιστασιακά να τους κοροϊδεύει για την αργοπορία τους), η ομάδα ξεκίνησε την αποστολή να μεταφέρει το κόσμημα εκεί που ανήκε.
Το μόνο πρόβλημα; Το κόσμημα, αν και πανέμορφο, είχε μια ενοχλητική συνήθεια: να αντιδράει σε σύγχρονη τεχνολογία. Και έτσι, ανάμεσα σε παράξενα φωτεινά σήματα, κινητά που άλλαζαν γλώσσα από μόνα τους και έναν καφέ που αποφάσισε να αιωρηθεί χωρίς λόγο, όλοι κατάλαβαν πως αυτή η αποστολή δεν θα ήταν και τόσο… μουσειακή.
Η Δάφνη δεν πίστευε αυτό που ζούσαν. Είχαν καταφέρει να βρουν το περιδέραιο της θεάς Αθηνάς, ένα κόσμημα που προοριζόταν μόνο για την πρώτη από τις ιέρειες της! Όμως, πέρα από την ιστορική του σημασία, εκείνη είχε αρχίσει να συμπαθεί πραγματικά το πνεύμα της Ουρανίας. Ήθελε να τη βοηθήσει – να της δώσει την ευκαιρία να βρει την ηρεμία της μετά από τόσους αιώνες αναμονής.
Η λύση της ήρθε αμέσως στο μυαλό. Ο παππούς της!
Ήταν η μεγάλη της αδυναμία, αλλά και ένας άνθρωπος που θα καταλάβαινε τη σημασία της ανακάλυψης. Ως παλιός αρχαιολόγος, είχε συμμετάσχει σε ανασκαφές πλάι στον Μανώλη Ανδρόνικο, οπότε ήξερε καλά τι σήμαινε να φέρνεις στο φως κάτι τόσο παλιό και όμορφο ταυτόχρονα.
Μπορεί να ήταν μεγάλος σε ηλικία, αλλά το μυαλό του παρέμενε κοφτερό. Χωρίς να χάσει χρόνο, επικοινώνησε με έναν παλιό του φίλο – έναν άνθρωπο έμπιστο και με μεγάλη επιρροή στον χώρο των μουσείων. Μαζί κατέστρωσαν το σχέδιο: το κόσμημα, μαζί με τα υπόλοιπα ευρήματα της αποστολής, θα μεταφερόταν στο Μουσείο Μπενάκη, όπου θα μπορούσε επιτέλους να λάβει τη θέση που του άξιζε.
Η Ουρανία, ακούγοντας τα νέα, αναστέναξε θεατρικά. «Επιτέλους! Δεν είναι ότι δεν απόλαυσα την παρέα σας, αλλά ειλικρινά, τόσοι αιώνες μέσα σε ένα μπαούλο… Έχω αρχίσει να σιχαίνομαι το βελούδο!»
Η Δάφνη γέλασε. Ναι, αυτή η ανασκαφή θα τους έμενε αξέχαστη.
Άρα τώρα έπρεπε να σχεδιαστεί προσεκτικά η αποστολή. Η ύπαρξη της Ουρανίας έπρεπε να παραμείνει μυστική – γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, ποιος θα πίστευε ότι ένα πνεύμα αιώνων είχε μόλις ξυπνήσει μέσα από ένα κόσμημα;
Ο παππούς, έχοντας χρόνια εμπειρίας σε ανασκαφές και μεταφορές αρχαιοτήτων, ήξερε πως κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει πρόχειρα. «Αν αρχίσουν να γυρνάνε φήμες για μυστήρια κοσμήματα και… πνεύματα που μιλάνε, το χάσαμε το παιχνίδι», είπε, ενώ ανακάτευε τον ελληνικό καφέ του.
«Συμφωνώ», απάντησε η Δάφνη. «Χρειαζόμαστε ένα διακριτικό σχέδιο, χωρίς πολλά μάτια πάνω μας.»
Ο παππούς πήρε μια βαθιά ανάσα και χαμογέλασε πονηρά. «Γι’ αυτό θα συμμετάσχω κι εγώ. Έχω ανθρώπους που εμπιστεύομαι και ξέρουν να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Θα οργανώσουμε τη μεταφορά σαν να είναι απλά ακόμα μία αποστολή αρχαιοτήτων.»
«Και τι ακριβώς θα πούμε για το κόσμημα;» ρώτησε ο Αλκής.
Η Ουρανία, που μέχρι τότε παρακολουθούσε τη συζήτηση με ενδιαφέρον, παρενέβη. «Ω, απλό! Θα το καταγράψετε ως ένα “εξαιρετικά σπάνιο τεχνούργημα”, πράγμα που είναι αλήθεια. Απλά θα… ξεχάσετε να αναφέρετε ότι μιλάει.»
«Εντάξει, αλλά αν το κόσμημα αποφασίσει να κάνει κάποιο… παραφυσικό νούμερο στη μέση της μεταφοράς;» είπε ο Στέφανος δύσπιστα.
Η Ουρανία χαμογέλασε. «Θα είμαι υπόσχεση-ότι-δεν-θα-κάνω-μαγικά-όσο-κρατάτε-τον-λόγο-σας-φρόνιμη.»
Τελικά, η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Η συλλογή μεταφέρθηκε με διακριτικότητα και το περίφημο περιδέραιο της θεάς Αθηνάς βρήκε τη θέση που του άξιζε σε περίοπτη θέση στο Μουσείο Μπενάκη. Οι επισκέπτες θαύμαζαν το αριστούργημα, αγνοώντας ότι μέσα του έκρυβε κάτι πολύ περισσότερο από ιστορία.
Η Ουρανία, εμφανώς συγκινημένη (για ένα αρχαίο πνεύμα, τουλάχιστον), τους ευχαρίστησε θερμά. «Δεν ξέρω πώς να σας το πω… Ή μάλλον ξέρω: είστε οι αγαπημένοι μου θνητοί!» είπε, χαμογελώντας πλατιά.
«Χαίρομαι που το λες, αλλά… είσαι σίγουρη ότι θα είσαι καλά εδώ μέσα;» ρώτησε η Δάφνη.
Η Ουρανία αναστέναξε θεατρικά. «Εντάξει, ας πούμε ότι το να είσαι έκθεμα δεν είναι η πιο συναρπαστική ζωή… Γι’ αυτό, αν δεν σας κάνει κόπο, να μου επιτρέπετε πού και πού να… ξεμουδιάζω λίγο από το μπαούλο μου!»
Ο Αλκής κοίταξε τη Δάφνη, η Δάφνη κοίταξε τον παππού της, και όλοι ταυτόχρονα σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα: Αυτή η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.
«Εντάξει», είπε τελικά η Δάφνη. «Αλλά μόνο αν υποσχεθείς ότι δεν θα τρομάζεις τους επισκέπτες.»
«Υπόσχομαι…..να προσπαθήσω» είπε η Ουρανία, προσπαθώντας να δείξει αθώα.
Ο παππούς γέλασε και ήπιε μια γουλιά καφέ. «Ε, λοιπόν, αυτό σίγουρα δεν ήταν μια συνηθισμένη αρχαιολογική αποστολή.»
Η ομάδα συμφώνησε. Και κάπως έτσι, το κόσμημα βρήκε το σπίτι του, η Ουρανία απέκτησε παρέα μετά από αιώνες, και η Δάφνη έμαθε ότι μερικές φορές η ιστορία δεν μένει θαμμένη – αν έχει κάτι να πει, πάντα βρίσκει τρόπο να επιστρέψει.
«Καλά κρασιά…» μουρμούρισε η Δάφνη, αλλά δεν μπορούσε να μη χαμογελάσει.
Έτσι, το σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή: μια φαινομενικά τυπική μεταφορά αρχαιοτήτων, με μια πολύ ιδιαίτερη επιβάτισσα. Και το μόνο που είχαν να κάνουν… ήταν να ελπίζουν ότι η Ουρανία θα κρατούσε την υπόσχεσή της.
ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου