ΝΙΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΛΑΣ

 «Η ΜΠΑΛΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑ…»

Υπήρξε κορυφαίος ποδοσφαιριστής και στην ακμή της καριέρας του αγωνίστηκε στις δημοφιλέστερες ομάδες της Ελλάδας, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, χωρίς να δημιουργήσει εντάσεις και να εξάψει πάθη. Γεγονός που διαδραματίστηκε σε χρονική περίοδο κατά την οποία αυτού του είδους η μετακίνηση θεωρούταν αδιανόητη. Είναι ο Νίκος Βαμβακούλας! Ποδοσφαιριστής με χαρακτηριστικά, όπως ταχύτητα, ευστροφία, τεχνική, ομαδικότητα, ευχέρεια στο σκοράρισμα (αν και αμυντικός), δυνατός με λεπτοκαμωμένο σωματότυπο,   που θα τον καθιστούσαν και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο περιζήτητο, ιδιαίτερα σε ομάδες χωρών με παράδοση στο άθλημα!
Ο σπουδαίος αυτός αθλητής έδωσε συνέντευξη στους μαθητές της Δημοσιογραφικής Ομάδας του 3ου Γυμνασίου Γλυφάδας όπου αποκαλύπτεται η ενδιαφέρουσα προσωπικότητά του.

Πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για το ποδόσφαιρο; Ποια ήταν τα πρώτα σας βήματα στο άθλημα;

Ξεκίνησα το ποδόσφαιρο από μικρή ηλικία γιατί το αγάπησα και πάντα μετά το σχολείο πήγαινα με τους φίλους μου για να παίξουμε. Και αν αγαπάτε κάτι το κάνετε καλά, και επιπλέον ο Θεός μου έδωσε και το χάρισμα να κλωτσάω καλά την μπάλα. Φυσικά τότε στο Λαύριο δεν πίστευα ότι μπορώ να παίξω στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό. Σας συμβουλεύω παράλληλα να αγαπήσετε και τα γράμματα γιατί εάν δεν σπουδάσετε στην κοινωνία θα έχετε πρόβλημα. Άλλωστε ο αθλητισμός κάνει καλό στην υγεία και ενισχύει τη μάθηση.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε ως ποδοσφαιριστής κατά την διάρκεια της επαγγελματικής σας πορεία;

Ήταν όταν από τον Ολυμπιακό πήγα στον Παναθηναϊκό. Τα χρόνια εκείνα δεν ήμασταν επαγγελματίες, παίζαμε και κερδίζαμε παίρναμε χρήματα, χάναμε δεν παίρναμε χρήματα, περιμέναμε την άλλη εβδομάδα. Ήταν ερασιτεχνικό το ποδόσφαιρο και ήτανε δύσκολο να φύγεις αλλά και ο κόσμος δεν το άντεχε. Οι φίλαθλοι είχαν την φωτογραφία του αθλητή πάνω από το κρεβάτι τους από αγάπη για αυτόν και την ομάδα. Στο δέσιμο αυτό η αλλαγή ομάδας δημιουργούσε δυσκολίες.

Το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα από τα πιο φημισμένα αθλήματα και στην Ελλάδα. Γιατί πιστεύετε πώς το άθλημα αυτό προσελκύει τόσο έντονα τον κόσμο;

Το ποδόσφαιρο είναι το Α και το Ω για τον κόσμο. Είναι το παλαιότερο ομαδικό άθλημα, η δε προσωπική τεχνική λειτουργεί στο πλαίσιο της ομάδος των συμπαικτών και παράλληλα είναι και απρόβλεπτο στην εξέλιξη του αποτελέσματος. Δημιουργεί τις πιο έντονες συγκινήσεις!

Τι πιστεύετε για το γυναίκειο ποδόσφαιρο; μπορεί να προσελκύσει κόσμο όπως το αντρικό;

Στην Ελλάδα αργήσαμε να δημιουργήσουμε γυναικείες ποδοσφαιρικές ομάδες. Υπάρχουν πάρα πολύ καλές ομάδες, όπως στην Αγγλία, στην Ισπανία, στη Γερμανία οι οποίες αγωνίζονται και ευρωπαϊκά. Στην ανάπτυξη του γυναικείου ποδοσφαίρου βοήθησε και η εντολή της ΟΥΕΦΑ που υποχρεώνει τις ομάδες της Α' κατηγορίας να δημιουργήσουν και γυναικεία ομάδα. Την πιο πρόσφατη γυναικεία ομάδα την δημιούργησε ο Ολυμπιακός.
Αν δείτε γυναικείο ποδόσφαιρο θα εκπλαγείτε! Κοπέλες τεχνίτριες, να κάνουν ντρίπλες, να παίζουν γρήγορο ποδόσφαιρο, σε επίπεδο που αβίαστα λες είναι καλύτερες και από τους άντρες. Οι γυναίκες κάνουν πράγματα που είναι απίστευτα! Άλλωστε το έχουν αποδείξει στην κοινωνία ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα. Σήμερα το αφεντικό του σπιτιού δεν είναι ο άντρας, αλλά η γυναίκα!

Νέος, πριν καταξιωθείτε ως ποδοσφαιριστής, τι επάγγελμα σκεφτόσασταν να ακολουθήσετε;

Στην ηλικία σας, στο Λαύριο, έκανα πολλές δουλειές. Πούλαγα πάγο, στο σινεμά στα διαλείμματα πουλούσα σάμαλι, πατατάκια, αναψυκτικά, έβαζα μπουκάλες υγραερίου. Εργαζόμουν σ’ ένα εργοστάσιο, στην ΙΖΟΛΑ, που ήταν στο Λαύριο, εκεί με αφήσανε να εργάζομαι χαλαρά για να μπορώ να προπονούμαι και να αγωνίζομαι στην ομάδα του Λαυρίου. Μέχρι που ήρθε και με είδε μία - δύο Κυριακές, ο  Μιλτιάδης Μαρινάκης, ο πατέρας του σημερινού προέδρου του Ολυμπιακού, του Βαγγέλη Μαρινάκη! Ήμουν τυχερός που βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος και με πήγε στον Ολυμπιακό το 1977, ήμουν 18 χρονών!
Είχα ταλέντο, αλλά κανένας δεν ξέρει το ταλέντο αυτό πόσο μπορεί να προχωρήσει, στην ζωή υπάρχει και η τύχη και παίζει πολλά παιχνίδια. Να καταλάβετε από τώρα που πάτε σχολείο ότι η κοινωνία είναι και δύσκολη και σκληρή για αυτό πρέπει να προσπαθήσετε και τα όποια «χαστούκια» που θα φάτε να μην το βάλετε κάτω. Να έχετε υπομονή και να αγαπάτε αυτό που κάνετε, που έχετε σπουδάσει.

Όταν οι πιθανότητες επιτυχίας είναι πολύ μικρές…

Να έχεις υπομονή και να δουλεύεις και η ζωή θα σε ανταμείψει. Ακόμα και 1% να έχεις πιθανότητες. Στη ζωή υπάρχουν και οι αδικίες, ο προπονητής ή ο δάσκαλος όταν σου δώσει την ευκαιρία να του αποδείξεις ότι κάνει λάθος. Να μην πεις «έλα εντάξει αφού δεν με υπολογίζει» και να τα παρατήσεις, αγνόησε τι σου λέει ο ένας και ο άλλος, άμα είσαι έτσι δεν πρόκειται να πας μπροστά, πρέπει να το πολεμήσεις. Να μην αφήσεις κανένα να σε ρίξει ψυχολογικά.
Στον Ολυμπιακό όταν πήγα συνάντησα δυσκολίες και τις ξεπέρασα. Είπα θα δουλέψω και θα πετύχω, με υπομονή και χωρίς να απογοητεύομαι από τις δυσκολίες. Είχα να ανταγωνιστώ ποδοσφαιριστές «θηρία», όπως ο Δεληκάρης, ο Κελεσίδης, ο Γλέζος…
Μου φώναζαν, «πιτσιρίκο πήγαινε να φέρεις τις μπάλες ή τα παπούτσια», Εκτελούσα χωρίς αντίρρηση τις εντολές τους. Στο μυαλό μου σκεπτόμουν μόνο την επιτυχία, τα εμπόδια ήταν να τα ξεπερνώ και μέχρι εκεί. Όταν έχεις υπομονή και πιστεύεις στον εαυτό σου δεν υπάρχει περίπτωση κανένας να σε ρίξει ψυχολογικά, και η τύχη έρχεται μαζί σου.

Αν γυρίζατε  το χρόνο πίσω πού θα θέλατε να αγωνιστείτε, στην ίδια ομάδα ή θα προτιμούσατε μια νέα πρόκληση και για ποιο λόγο;

Πάλι θα ήθελα να ξεκινήσω από τον Ολυμπιακό γιατί πέρασα 8 χρόνια πάρα πολύ καλά και μου «άνοιξαν τα μάτια» για το τι πρέπει να κάνω στις άλλες ομάδες που πήγα. Και να υπήρχαν οι σημερινές δυνατότητες να έπαιζα στην Ευρώπη….

Είχατε κάποια πρόληψη, μια συνήθεια, κάτι που θεωρούσατε ότι σας φέρνει τύχη ή ενισχύει την αυτοπεποίθησή σας;

Οι άνθρωποι συνδέουμε την επιτυχία με κάποια πράγματα, όπως τι φορούσα ή τι έκανα πριν τον αγώνα. Αν η επιτυχία επαναληφθεί το ξανακάνουμε και το συνηθίζουμε. Την έχουμε την πρόληψη στο μυαλό μας.
Οι ποδοσφαιριστές δεν παίζουμε μόνο για τον εαυτό μας, παίζουμε και για αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους που μας παρακολουθούν. Όταν είχαμε αγώνα με τον Παναθηναϊκό είχαμε μεγάλη πίεση από τον κόσμο που ερχόταν στο Ρέντη να μας ενισχύσει, από τις προπονήσεις για αυτό τον αγώνα, όλα αυτά μας άφηναν ξάγρυπνους μέχρι τον αγώνα και η πρόληψη λειτουργούσε ενθαρρυντικά.
Να τονίσω ότι η νίκη φέρνει χαρά στον αθλητή και στους φιλάθλους. Η ζωή όμως δεν είναι μόνο χαρά και στον αθλητισμό υπάρχει και η ήττα που πρέπει να την διαχειριστείς να μην φέρει απογοήτευση στον ποδοσφαιριστή και στους φιλάθλους. Να γίνεις πιο δυνατός και να κερδίσεις την άλλη Κυριακή! Λες, έφυγε αυτό το παιχνίδι, πάμε για το επόμενο, η ζωή προχωρά και δεν στεκόμαστε σε αυτό το παιχνίδι.

Είχατε μια «αγάπη» να πειράζετε τους συναθλητές σας, πώς το αντιμετώπιζαν;

Η ζωή είναι ωραία και πρέπει να έχει χιούμορ και ήμουν πειραχτήρι. Για παράδειγμα: Έβαζα δύο αριστερά παπούτσια στον συναθλητή μου ή τους έβαζα γράσο και γλιστρούσαν. Κάποιον αργό παίκτη  τον ρωτούσα αν έχει συγγένεια με τον Επιτάφιο. Έκανα πολλές πλάκες, σε σημείο που μου χρέωναν κάθε πλάκα που γινόταν.

Όταν αναγκαστήκατε, λόγω ηλικίας, να σταματήσετε το ποδόσφαιρο, πώς το αντιμετωπίσατε;

Όταν ήλθε η ώρα και σταμάτησα το ποδόσφαιρο σε ηλικία 39 χρονών δεν ήταν εύκολο ψυχολογικά. Χρειάζεται να είσαι δυνατός, να έχεις στο νου σου πότε πρέπει να σταματήσεις, όταν δεν αντέχουν τα πόδια σου παρόλο που το μυαλό σου θέλει να συνεχίσεις! Αποφάσισα τότε ότι επαγγελματικά δεν μπορώ να συνεχίσω να παίζω, αλλά να συνεχίσω να παίζω ερασιτεχνικά, όπως όταν έπαιζα με τους φίλους μου.

 

Σας λείπει η καθημερινότητα της προπόνησης και των αγώνων; Πως το αναπληρώνετε; 

Μου λείπει η επικαιρότητα και το να παίζω ποδόσφαιρο. Υπάρχουνε παίχτες που σταματάνε το ποδόσφαιρο και περνάνε δύσκολα, δεν μπορούν να το ξεπεράσουνε γιατί εμείς που παίζαμε σε μεγάλες ομάδες ήμασταν πάντα στην επικαιρότητα, ήμασταν δημόσια πρόσωπα. Εγώ ευτυχώς το έχω ξεπεράσει γιατί ρύθμισα την καθημερινότητά μου ώστε να είναι γεμάτη, και επιπλέον αθλούμαι ακόμη, τρέχω μόνος ή με φίλους, παίζω ποδόσφαιρο δύο φορές την εβδομάδα. Ως παλαίμαχοι δε του Ολυμπιακού έχουμε ομάδα και δίνουμε αγώνες για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Έχουμε φτάσει 700 παιχνίδια  και με τα έσοδα των αγώνων βοηθάμε τον κόσμο, όποιος έχει ανάγκη είτε είναι παιδάκι είτε μεγάλος. Έτσι είναι στη ζωή δεν μπορούμε να παίζουμε συνεχώς, όταν καταλάβεις ότι πρέπει να σταματήσεις γιατί δεν μπορείς να παίξεις παραπάνω, χρειάζεται αυτό να το χεις το μυαλό σου, και να περνάς σε άλλο στάδιο της ζωής σου.

Είχατε κάποιον παίκτη ως πρότυπο όταν ήσασταν μικρός; Ποια χαρακτηριστικά του σας έλκυσαν; 

Όλοι έχουμε ένα πρότυπο που θέλουμε να μοιάσουμε. Εγώ ως παιδί είχα τον Δομάζο και τον Κούδα, μου άρεσαν αυτοί οι παίχτες γιατί ξεχωρίζανε και κάνανε κάποια πράγματα που οι άλλοι αδυνατούσαν. Αργότερα θαύμαζα και τον Χατζηπαναγή, ήταν ένας ποδοσφαιριστής που στον αγωνιστικό χώρο έκανε ό,τι ήθελε, σε πέρναγε από δω, σε πέρναγε από κει, σε πέρναγε όπως ήθελε, φοβερός ποδοσφαιριστής! Όταν ερχόταν από Θεσσαλονίκη και έπαιζε στο Καραϊσκάκη με τον Εθνικό πήγαινα και τον έβλεπα γιατί ήταν ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής που δεν βρίσκεις εύκολα ακόμα και τώρα. Τον θαύμαζα και όταν παίζαμε αντίπαλοι.

Τι συναισθήματα σας δημιουργούνται όταν κάποιος σας αναγνωρίζει στον δρόμο;

Δεν έχω τύχει ακόμη να περάσω από Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ και να με βρίσει κάποιος γιατί δεν έδωσα το δικαίωμα με δηλώσεις μου κατά καμίας ομάδας και ο κόσμος δεν ξεχνάει ποτέ! Παρόλο που μετά από 8 χρόνια στον Ολυμπιακό, πήγα 4 χρόνια στον Παναθηναϊκό και ξαναγύρισα στον Ολυμπιακό, όχι ως παίχτης, ως εργαζόμενος, όταν ανέλαβε ο Βαγγέλης Μαρινάκης.

Πλέον στην καθημερινότητά σας, ποιο άλλο άθλημα σας έχει κινήσει το ενδιαφέρον;

Με ευχαριστεί πάρα πολύ να βλέπω μπάσκετ, μ’ αρέσει η πίεση, αυτό το πάνω κάτω η μπάλα και η αγωνία για το αν θα μπει στο καλάθι, καθώς και το βόλεϊ.

Ποια στιγμή της καριέρας σας θεωρείτε ως την πιο σημαντική; 

Η πρώτη

είναι όταν υπέγραψα στον Ολυμπιακό. Ένα παιδάκι που έπαιζε στο Λαύριο,18 χρονών, να πάω σε ένα «θηρίο», τον μεγάλο σύλλογο Ολυμπιακό. Έκανα πράξη το όνειρό μου! Καθώς και η κλίση μου στην Εθνική Ελλάδος, όπου αγωνίστηκα 40 φορές. Και αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι τα παιδιά της «θύρας 7» που σκοτωθήκανε μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ που την κέρδισε με 6-0, φύγανε άδικα και δεν τιμωρήθηκε κανένας.

Ποιος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχετε αντιμετωπίσει;

Ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχω αντιμετωπίσει είναι ο εαυτός μου, όταν δεν ήμουν σε καλή κατάσταση, σε φόρμα, που λένε. Όταν υπερτερούσε ο κακός  μου εαυτός μπορούσε να με περνάει και ο κατώτερος από μένα ποδοσφαιριστής. Είναι οι δύο ή τρεις αρνητικές μέρες της σεζόν, γιατί δεν μπορούμε να παίζουμε καλά κάθε Κυριακή. Πως τις διαχειρίζεσαι; Πώς επανέρχεσαι; Στην άσχημη μέρα τη μπάλα την έδινα δίπλα, στον συμπαίχτη μου, δεν έκανα το περιττό γιατί με τα περιττά, κάνεις λάθη. Μόλις όμως έκανα μία καλή ενέργεια, να περάσω ένα παίκτη, τότε ανεβαίνεις ψυχολογικά, ανακάμπτεις!

Είχατε μέντορα; κάποιον να σας στηρίζει και να σας εμψυχώνει στα δύσκολα;

Στη ζωή χρειάζεσαι κάποιους να σε αγαπάνε, να σε στηρίζουν και να σε συμβουλεύουν. Είχα τους γονείς μου, την μάνα και τον πατέρα, που ήταν κοντά μου και στα εύκολα και στα δύσκολα! Καθώς και πραγματικούς φίλους, αυτοί που σου λένε την αλήθεια για κάτι που έκανες και όχι αυτούς που ό,τι κάνεις σου λένε μπράβο.
Στο σπίτι, όταν έκανα ένα λάθος, όταν τσακωνόμουν με κάποιον που δεν έπρεπε, αναρωτιόμουν γιατί το έκανα αυτό, γιατί δεν υπάρχουν σε μένα οι λέξεις «σε μισώ» ή «δεν σε πάω» και δεν κρατάω κακία. Μετά από μια - δύο ώρες του τηλεφωνούσα ή τον συναντούσα για να ζητήσω συγνώμη. Στη ζωή έχει ανάγκη ο ένας τον άλλο!

Είναι ασυνήθιστο ένας ποδοσφαιριστής από ερασιτεχνική ομάδα να μεταγράφεται σε μεγάλη ομάδα, όπως είναι ο Ολυμπιακός, Πως προέκυψε;

Τώρα, είναι δύσκολο ένας ερασιτέχνης να πάει σε μεγάλη ομάδα. Παλαιότερα υπήρχαν μόνο δύο ξένοι σε κάθε ομάδα και αυτοί ήταν ποιοτικοί παίχτες και υπήρχε ζήτηση για Έλληνες ποδοσφαιριστές. Υπήρχαν ομάδες της επαρχίας όπως η Λάρισα, η Δράμα, και γενικότερα οι λεγόμενες μικρές που συνεχώς βγάζανε καλούς ποδοσφαιριστές και γενικά η επαρχία αναδείκνυε ταλέντα. Σήμερα οι ομάδες φέρνουνε καραβιές ποδοσφαιριστών από το εξωτερικό και δεν ενδιαφέρονται για την ανάδειξη ή την ανακάλυψη ντόπιων ποδοσφαιριστών.
Ο Ολυμπιακός με τον σημερινό προπονητή του, τον Μεντιλίμπαρ, έδειξε έμπρακτο ενδιαφέρον για τις υποδομές, τους μικρούς, και ανέδειξε πέντε Έλληνες παίκτες. Το ίδιο κάνει και ο ΠΑΟΚ. Υπάρχει ομάδα, ο Άρης, που σπάνια στην 11αδα συναντάς Έλληνα παίκτη και αυτός είναι ο Γιάννης Φετφαντζίδης (ΣΣ. Ήταν μαθητής στο 3ο Γυμνάσιο Γλυφάδας). Αυτό δεν είναι καλό!
Γενικότερα τους «φτασμένους» ποδοσφαιριστές τους προτιμούν οι προπονητές γιατί έχουν την πίεση για το πρωτάθλημα και αν δεν επιτευχθεί ο στόχος, ο προπονητής απολύεται.
Το καλό είναι ότι υπάρχουν και οι Έλληνες που αγωνίζονται στο εξωτερικό και παίζουν και στην Εθνική φέρνοντας και τη νοοτροπία των ξένων συλλόγων. Αυτό κάνει καλό και στην Εθνική ομάδα που πάει καλά, γιατί αγωνίζονται για τη φανέλα της και στη νοοτροπία της ομαδικότητας.

Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής καριέρας ενός ποδοσφαιριστή, υπάρχει περίπτωση να τραυματιστεί σοβαρά. Πως πρέπει να το αντιμετωπίσει ο αθλητής χωρίς να επηρεάσει τη ψυχολογία του; 

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα δύσκολο και επικίνδυνο. Μπαίνεις στον αγωνιστικό χώρο και δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει, για αυτό κάνουμε τον σταυρό μας πρώτα να μας έχει ο Θεός καλά, να μην τραυματιστούμε. Ο τραυματισμός, για παράδειγμα, στους χιαστούς σε έβγαζε από τους αγωνιστικούς χώρους ένα με δύο χρόνια, σήμερα με τα νέα μέσα επανέρχεσαι μετά το εξάμηνο αν δουλέψεις σωστά. Ένας τραυματισμός σοβαρός μπορεί να σου διακόψει την καριέρα. Σήμερα, ευτυχώς, οι ποδοσφαιριστές είναι ασφαλισμένοι και αν δεν μπορέσουν να αγωνιστούν παίρνουν αποζημίωση ώστε να μπορέσουν να ζήσουν τα επόμενα χρόνια.

Τι σας ώθησε να φύγετε από τον Ολυμπιακό; Πώς αντιμετωπίσατε την αλλαγή ομάδας;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο όταν παίζεις 8 χρόνια σε μια ομάδα, τον Ολυμπιακό, που σε έκανε αυτός που είσαι, το όνομα που έφτιαξες και με τη δική μου μεγάλη προσπάθεια. Δεν ήταν εύκολο τότε, γιατί ο κόσμος με τους παίκτες ήταν τόσο πολύ δεμένος, που ήταν οικογένεια. Τις φωτογραφίες μας τις είχαν πάνω από το προσκέφαλό τους. Εγώ, όμως, είμαι μία άλλη περίπτωση από τους άλλους που φεύγανε. Το 1985, πριν λήξει το συμβόλαιο μου, με πήρανε στο τηλέφωνο ο Σταύρος Νταϊφάς που ήταν πρόεδρος του Ολυμπιακού και ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, αυτός που με έφερε στον Ολυμπιακό και μου είπαν: «Νίκο χρήματα δεν υπάρχουν, γιατί η ναυτιλία δεν πάει καλά και πρέπει να κάνουμε κάτι γιατί έχουμε έξι-επτά παίκτες ακόμη που τελειώνουν τα συμβόλαια τους».«Τι Θέλετε να κάνω;» τους απάντησα, γιατί είχα υποχρέωση στον Μαρινάκη, ήταν αυτός που με έφερε στον Ολυμπιακό και τον έλεγα πατέρα. Μου λέει, «πρέπει να φύγεις, να βρεις μια ομάδα, πήγαινε στον Παναθηναϊκό, στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ, πήγαινε σε μία ομάδα να πάρουμε κάποια χρήματα για να μπορούμε να δώσουμε στους άλλους να μην διαλυθεί ο Ολυμπιακός». Με θέλανε διάφορες ομάδες και συναντήθηκα με τον Παναθηναϊκό, και μου πρόσφεραν ένα ποσό. Του ζήτησα να το σκεφτώ και πήγα στη διοίκηση του Ολυμπιακού και τους είπα, «τι λεφτά είναι να πάρετε εσείς;» «45 με 48 εκατομμύρια δραχμές», μου απάντησαν, «και είναι καλά. Πήγαινε, υπόγραψε και σε ένα χρόνο θα σε φέρουμε πίσω». Στην πορεία ήλθε και η ΑΕΚ και μου πρόσφερε περισσότερα, αλλά είχα δώσει τον λόγο μου στον Παναθηναϊκό και δεν ήθελα να τον πάρω πίσω.
Όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό δεν έκανα καμία αρνητική δήλωση. Ευχαρίστησα τον Πρόεδρο και τους φιλάθλους για τα 8 χρόνια που συνεργαστήκαμε.
Τον πρώτο χρόνο στον Παναθηναϊκό παίρνουμε νταμπλ, πού να σε αφήσουν να φύγεις. Παρόλα αυτά με ζητήσανε από τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού, το  Γιώργο Βαρδινογιάννη, φυσικά με αρνητική απάντηση. Συνέχισα στον Παναθηναϊκό για τέσσερα χρόνια…
Στον πρώτο αγώνα Ολυμπιακός –Παναθηναϊκός, έπρεπε να παίξω εναντίον του Ολυμπιακού. Μια εβδομάδα δεν κοιμόμουν, από την πίεση και το άγχος! Όταν σκεφτόμουν τι θα συμβεί, με 80.000 κόσμο στο Ολυμπιακό στάδιο, θα σε βρίζουνε; θα σε αποδοκιμάζουνε;
Μπήκα στο γήπεδο και δεν υπήρχε αντίδραση για την παρουσία μου, αλλά μέχρι να αρχίσει το ματς έτρεμα! Δεν ήμουν σε καλή κατάσταση, όταν σφύριξε ο διαιτητής, κύλισε η μπάλα μια φορά πάνω και ο κόσμος ήταν ήρεμος, είναι διαφορετικά, μια χαρά για σένα, να παίξεις το ποδόσφαιρό σου.

Ως έμπειρος ποδοσφαιριστής τι συμβουλές θα δίνατε σε νέους που θέλουν να το ακολουθήσουν ως επάγγελμα;

Να αγαπάνε το άθλημα και επιπλέον θέλει πολλή δουλειά και υπομονή. Αν δεν έχεις υπομονή και λυγίσεις στα πρώτα «χαστούκια», δεν θα μπορέσεις να παίξεις. Ιδιαίτερα στις μεγάλες ομάδες υπάρχει πολύ μεγάλη πίεση, την οποία πρέπει να αντέξεις, η δε περίοδος προσαρμογής που σου αφήνουν είναι πέντε με έξι μήνες. Αν δεν μπορέσεις, φεύγεις, πας σε άλλη ομάδα.
Το ποδόσφαιρο παρακολουθούν εκατομμύρια κόσμου και για αυτούς που κάνουν πρωταθλητισμό, ξέρετε τι περιέχει μέσα η μπάλα; Δόξα και χρήμα! Λες 22 άνθρωποι να κυνηγάνε μια μπάλα μόνο για να την πάνε στο τέρμα; Όσο κερδίζεις και γίνεσαι καλός, αμείβεσαι με πολύ χρήμα.
Το θέμα είναι πώς θα το αντιμετωπίσεις. Ξαφνικά ενώ είσαι μικρός οι τσέπες σου γεμίζουν με χρήματα και αν δεν έχεις το μυαλό να κάνεις καλή διαχείριση, τα έχασες. Και σε λίγο που δεν θα παίζεις δεν θα έχεις τίποτα.

Πείτε μας τη γνώμη σας για το φαινόμενο του χουλιγκανισμού στα γήπεδα. Ποια μέτρα κατά τη γνώμη σας πρέπει να παρθούν για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Στο ξεκίνημα της καριέρας μου οι φίλαθλοι και από τις δύο ομάδες καθόντουσαν μαζί, Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, χωρίς προβλήματα. Τώρα έχουν γίνει στρατός. Κάθε ομάδα θέλει να έχει το δικό της. Μόνο το κράτος μπορεί να επαναφέρει την τάξη. Παράδειγμα, όπως στην Αγγλία, Μάντσεστερ και Λίβερπουλ, «εχθροί» μεταξύ τους, ή Ρεάλ με Μπαρσελόνα και δεν τσακώνεται κανείς. Γνωρίζουν ότι αν κάνεις κάτι αρνητικό, σπάσεις κάτι ή τσακωθείς, σε συλλαμβάνουν και χρεώνεσαι την ζημιά ή πας φυλακή.

Κάποια στιγμή να παρθούν μέτρα και στην  Ελλάδα. Πρόσφατα στο Ηράκλειο της Κρήτης έγινε ο ημιτελικός αγώνας κυπέλου ανάμεσα στον ΟΦΗ και τον Αστέρα Τρίπολης. Πήγαν από την Τρίπολη 1.000 άτομα στην Κρήτη, περάσανε από τα μαγαζιά, πανηγυρίζανε προτού το ματς, συναντηθήκανε με φιλάθλους του ΟΦΗ, αγκαλιές και φιλιά. Πήγαν, παρακολούθησαν το παιχνίδι, πήγε ο ΟΦΗ στον τελικό και δεν έγινε καμία φασαρία. Έτσι πρέπει να είναι στο ποδόσφαιρο ο κόσμος.

Οι θύρες λειτουργούν ανεξέλεγκτα και θέλουν να κάνουν κουμάντο. Να ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού που πληρώνει πολλά χρήματα για τον σύλλογο, δεν μπορεί να πάει στο γήπεδο να δει την ομάδα του, τον βρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ!

Οι χούλιγκαν με την ατιμωρησία έχουν γίνει πολλοί και λειτουργούν ως όχλος. Συλλαμβάνεις για λίγη ώρα πριν τον αγώνα τους τρεις-τέσσερις που τους κουμαντάρουν και οι υπόλοιποι δεν κουνιούνται! Τα σωματεία δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, μόνο το κράτος μπορεί.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έχει δώσει προπονητής;

Να προπονείσαι κάθε μέρα, όλο και πιο σκληρά, ώστε να  γίνεσαι διαρκώς καλύτερος. Όταν φτιάχνεις ένα όνομα και στη συνέχεια μείνεις στάσιμος και με την δημοσιότητα παίρνουν αέρα τα μυαλά σου, σε ένα ή δύο χρόνια η κατάληξη είναι να χαθείς.  Έτσι είναι και στην ζωή. Κανένας δεν πρόκειται να σου χαριστεί. Χρειάζεσαι πολλή δουλειά σε ό,τι κάνεις.
Να ξέρετε πρέπει να πάρετε τη ζωή στα χέρια σας. Οι γονείς σας όσο μπορούν θα σας βοηθάνε, αλλά δεν θα είναι για πάντα μαζί σας. Μην περιμένετε κανένα να σας βοηθήσει. Διαβάστε, σπουδάστε αυτό που θέλετε για να μπορείτε να ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις της κοινωνίας.

Τι πιστεύετε ότι χρειάζεται να αλλάξει, ώστε στο Ελληνικό ποδόσφαιρο να  αναδεικνύονται και να παίζουν ως βασικοί Έλληνες αθλητές και να μεταγράφονται σε ονομαστικές ομάδες εξωτερικού;

 Είπα και προηγουμένως ότι ταλέντα έχουμε πολλά, αλλά χρειάζεται να υπάρχει μηχανισμός να τα ανακαλύπτει. Σε αυτό το επίπεδο ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ έχουν δείξει ενδιαφέρον και έχουν αναδείξει παίκτες. Ο Παναθηναϊκός που έβγαζε παλαιότερα πολλούς ποδοσφαιριστές έχει ατονήσει το ενδιαφέρον του.
 Ταλέντα που δεν έπαιζαν στις ομάδες τους μεταγράφονται σε ομάδες του εξωτερικού και παίζουν βασικοί και μετά απορούμε πώς γίνεται αυτό. Παράδειγμα ο Ιωαννίδης έπαιζε μέχρι τα 15 του στον Ολυμπιακό, τον έδωσαν στον Ολυμπιακό Χαλκίδας, μετά πήγε στον Λεβαδειακό και από εκεί τον πήρε ο Παναθηναϊκός.
Η ανάδειξη ταλαντούχων ποδοσφαιριστών έχει και ρίσκο και ο Μεντιλίμπαρ   λέει θα δουλέψω και με μικρούς. Άλλοι προπονητές δεν παίρνουν ρίσκο, λένε άσε να βάλω εγώ τους μεγάλους που έχουνε παίξει σε άλλες ομάδες. Αν πάρω τον πιτσιρίκο και δεν βγει, κινδυνεύω να με διώξουν. 

Πώς βλέπετε την εξέλιξη στο Ελληνικό ποδόσφαιρο;

Πάρα πολύ καλή γιατί βλέπουμε ότι οι ομάδες στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις αυξάνονται και αυτό είναι αποτέλεσμα της διαρκώς βελτιωμένης αγωνιστικής τους κατάστασης. Είναι δείκτης που μετριέται!

Ποιοι νέοι Έλληνες παίκτες κατά τη γνώμη σας μπορούν να κάνουν διεθνή καριέρα;

Είναι οι νέοι ηλικιακά ταλαντούχοι παίκτες, όπως είναι ο Τζολάκης, ο Κωστούλας που παίζουν στις ομάδες τους είναι οι παίχτες που αναζητούν οι μεγάλες ομάδες όπως η Μπάγερ, η Μπαρτσελόνα… Και είναι ακριβές μεταγραφές.

Πώς αισθανθήκαν οι γονείς σας όταν πήγατε στον Ολυμπιακό;

Όταν περάσεις στο Πανεπιστήμιο θα είναι χαρούμενοι οι γονείς σου. Όταν φεύγεις από χαμηλά και πας ψηλά οι γονείς χαίρονται με την πρόοδο του παιδιού τους.

…………………………………………….

Δημοσιογραφικός Όμιλος 3^ου Γυμνασίου Γλυφάδας: ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, ΒΙΟΛΕΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ, ΚΑΤΣΙΚΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΜΑΡΙΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΛΙΤΟΥ ΟΥΡΑΝΙΑ, ΜΠΟΛΟΦΗ ΜΥΡΤΩ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ, ΠΑΝΤΑΖΑΤΟΥ ΓΑΡΥΦΑΛΛΙΑ, ΠΡΟΚΑΖΙΝ ΠΑΥΛΟΣ, ΣΑΜΟΪΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΤΣΟΥΡΑΠΑΣ ΗΣΑΪΑΣ, ΦΥΤΡΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΑ, ΨΑΘΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ, ΨΑΡΑ ΑΝΝΑ.

Συντονιστές εκπαιδευτικοί: ΚΑΡΑΒΙΔΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ, ΜΑΚΡΟΓΚΙΚΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ