Θα ‘ταν ελαφρώς ανεύθυνος, ανεπίσημος και σκανδαλωδώς χαλαρός

 ΑΝ Ο ΙΟΥΛΙΟΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ…

Υπάρχουν μήνες που έρχονται και φεύγουν αθόρυβα. Κάνουν τη δουλειά τους, αφήνουν μερικά deadlines και κάτι λογαριασμούς πίσω τους, και συνεχίζουμε.

Και μετά είναι ο Ιούλιος.

Ο Ιούλιος δεν είναι μήνας. Είναι τύπος. Με χαρακτήρα, με άποψη και σίγουρα με δική του ατζέντα. Όχι δική σου — τη δική του.

Και καθώς ξεκινάει να μας σιγοψήνει (κυριολεκτικά και μεταφορικά), σκέφτηκα να του δώσω μορφή. Γιατί αν ο Ιούλιος ήταν άνθρωπος… ε, δεν θα περνούσε ποτέ απαρατήρητος.

Αν ο Ιούλιος ήταν άνθρωπος…

…θα ήταν εκείνος ο τύπος που μπαίνει τελευταίος στο πάρτι, ιδρωμένος, με ένα παγωμένο φραπέ στο χέρι και γυαλιά ηλίου… βραδινά. Θα σου έκλεινε το μάτι και θα έλεγε:

«Χαλάρωσε. Ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα είμαστε σε mood καλοκαίρι.»

Θα είχε πάντα μαζί του μια τσάντα θαλάσσης που μυρίζει αντηλιακό, μισή φέτα καρπούζι σε ταπεράκι και ένα βιβλίο που δεν διαβάζει ποτέ. Θα σου πρότεινε βραδινή βόλτα ενώ ξέρει ότι την επόμενη μέρα δουλεύεις, αλλά θα σου πετούσε και μια ατάκα τύπου:

«Έλα μωρέ, μία ζωή την έχουμε. Κι ούτε αυτή σίγουρη δεν είναι.»

Ο Ιούλιος δεν θα ήξερε από deadlines, ραντεβού, υποχρεώσεις. Θα σε κοίταζε με οίκτο όταν λες "πρέπει να γυρίσω σπίτι" και θα σου έδινε ένα παγωτό. Χωνάκι. Πάντα χωνάκι.

Γιατί η ζωή, σου λέει, πρέπει να στάζει λίγο στα χέρια για να τη χαρείς.

Θα είναι φίλος που ξυπνά στις 12, φοράει μαγιό για βερμούδα και θεωρεί “πλάνο της ημέρας” την επιλογή παραλίας. Κι αν του πεις ότι έχεις κρίση υπαρξιακή, θα σε πάει για τσιπουράκια και θα σου πει:

«Από Σεπτέμβρη τα σκέφτεσαι αυτά. Τώρα δες τον ήλιο λίγο!»

Αν ήταν άνθρωπος ο Ιούλιος, θα ‘ταν ελαφρώς ανεύθυνος, ανεπίσημος και σκανδαλωδώς χαλαρός. Αλλά θα σ’ έκανε να γελάσεις με την ψυχή σου, να ξεχάσεις τον εαυτό σου και να τον ξαναβρείς τυχαία κάπου ανάμεσα σε μια βουτιά και μια βραδινή πίτσα με φίλους.

Γιατί τελικά… ο Ιούλιος είναι εκείνος που δεν σε νοιάζει αν θα αργήσει. Ξέρεις ότι, όποτε κι αν έρθει, θα σου φέρει μαζί του λίγο καλοκαίρι και μια αίσθηση ότι όλα —έστω για λίγο— θα πάνε καλά.

Ο Ιούλιος, λοιπόν, δεν υπόσχεται τίποτα. Δεν είναι εδώ για να σου λύσει προβλήματα, ούτε για να σε οργανώσει. Είναι εδώ για να σου θυμίσει πως, καμιά φορά, το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια παγωμένη μπύρα, δυο φίλους κι έναν ουρανό γεμάτο αστέρια.

Κι αν επιμένεις να του μιλάς για υποχρεώσεις, θα σου χαμογελάσει πλατιά, θα βουτήξει στη θάλασσα και θα φωνάξει:

«Έλα, ρε! Ζήσε λίγο!»

Μήπως να τον ακούσουμε;

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ