ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΕΝΔΡΟ ΚΑΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μικρό δάσος που απλωνόταν σε μια καταπράσινη κοιλάδα, υπήρχε ένα νεαρό δέντρο, που λέγονταν «Σπύρος». Δεν ήταν το πιο ψηλό, ούτε το πιο όμορφο από τα δέντρα του δάσους, αλλά είχε κάτι ιδιαίτερο, είχε τα πιο πράσινα και δυνατά φύλλα. O Σπύρος αγαπούσε τον ήλιο και το φως, αλλά πιο πολύ αγαπούσε τον άνεμο. Κάθε φορά που φυσούσε ό άνεμος, εκείνος κουνιόταν με μεγάλη χαρά και ακουγε τον ήχο που έκαναν τα φύλλα του. Αλλά ο άνεμος ποτέ δεν τον σταματούσε. Δεν του έλεγε ούτε λέξη.
«Γιατί ο άνεμος πάντα περνάει και δεν σταματά vα μoυ μιλήσει;» αναρωτήθηκε ο Σπύρος μία μέρα, όταν είδε πως ο άνεμος φύσαγε και χόρευε γύρω από τα άλλα δέντρα. Έτσι, ο Σπύρος αποφάσισε να ρωτήσει τον άνεμο. Όταν φυσούσε δυνατά, με όλη του τη δύναμη, ο Σούρος φώναξε με την φωνή που έχει, λέγοντας: «Άνεμε, γιατί δεν σταματάς να με ακούσεις; Γιατί δεν έρχεσαι να μου μιλήσεις;». Ο άνεμος, που πάντα ήταν σε κίνηση και δεν καθόταν ποτέ σε ένα μέρος, άκουσε τη φωνή του δέντρου και, με την ευγενική του φύση, αποφάσισε να απαντήσει. «Αγαπητό δέντρο δεν χρειάζεται να σταματήσω για να μιλήσουμε. Είμαι ο άνεμος, και η φύση μου είναι να κινούμαι και να διασχίζω τον κόσμο. Μα κάθε φορά που φυσώ, τα φύλλα σου χορεύουν και αναστενάζουν μαζί μου. Αυτός είναι ο τρόπος μας να μιλάμε. Ούτε εγώ μπορώ το να σταματήσω και ούτε εσύ μπορείς να με κρατήσεις για πάντα κοντά σου. Αλλά μπορείς να νιώσεις το μήνυμα, μέσα από την κίνηση και την ηρεμία». Ο Σπύρος σιώπησε και σκέφτηκε τα λόγια του ανέμου. Κάθε φορά που φυσούσε, ένιωθε κάτι νέο και ζωντανό. Και κατάλαβε πως, αν και άνεμος δεν μπορούσε να σταθεί σε ένα μέρος, η σύνδεσή τους ΄ταν πάντα εκεί, στο χορό που έκαναν τα φύλλα του μαζί με τον αέρα.
Από εκείνη τη μέρα ο Σπύρος δεν αναρωτιόταν πια γιατί ο άνεμος δεν του μιλούσε. Κατάλαβε πως δεν χρειαζόταν να ακούμε λέξεις για να επικοινωνούμε. Κάποιες φορές, τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας εκφράζονται με πιο όμορφο τρόπο χωρίς λόγια μέσα από τις μικρές κινήσεις της καρδιάς. Και έτσι, ο μικρός Σπύρος έμαθε να αγαπά τον άνεμο όχι μόνο για την ομορφιά που του προσέφερε, αλλά και για τον τρόπο που τον έκανε να καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω του, χωρίς να χρειάζεται να τον ακούει με τα αυτιά του. Όταν υπάρχει αγάπη, δεν χρειάζεται η καθημερινή επικοινωνία.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΛΙΝΗΣ
ΣΣ. Στο πλαίσιο της δημιουργικής γραφής στο μάθημα της λογοτεχνίας, της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη, μαθήτριες και μαθητές από την Α’ τάξη, του 3ου Γυμνασίου Γλυφάδας με όργανο τη φαντασία και τον αυθορμητισμό τους έγραψαν τα δικά τους παραμύθια και τις δικές τους ιστορίες, αποσκοπώντας να αφήσουν ένα καλό μήνυμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου