Γιαγιά και παππούς

Ψυχολογικοί γονείς

Η λαϊκή ρήση λέει «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου», ωστόσο ποιο είναι άραγε ένα λειτουργικό μοντέλο σχέσης παππούδων και εγγονιών;

Η σχέση ενός παιδιού με τον παππού και τη γιαγιά αποτελεί μία από τις πολύ σημαντικές σχέσεις που θα επηρεάσουν την μετέπειτα εξέλιξή του. Οι παππούδες μπορούν να προσφέρουν σε ένα παιδί αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς, συντροφιά, καθοδήγηση και σύνδεση με τις ρίζες και την ιστορία της οικογένειας.

Ωστόσο πολύ συχνά η καθημερινή συνύπαρξη καθιστά δυσδιάκριτα τα όρια και ασαφείς τους ρόλους με αποτέλεσμα τα παιδιά να μπερδεύονται ή να λειτουργούν χειριστικά. Η συμβολή των παππούδων στο μεγάλωμα των εγγονιών τους μπορεί να είναι τεράστια, ιδίως όταν βοηθούν στην ανατροφή και τη φύλαξή τους. Ωστόσο θα πρέπει να είναι σαφές (καταρχάς ανάμεσα στους ενήλικες) ότι την πρωταρχική ευθύνη των παιδιών την έχουν οι γονείς τους. Άρα οι γονείς είναι εκείνοι που θα χαράξουν την «στρατηγική» μεγαλώματος των παιδιών τους με βάση τις αρχές τους και οι παππούδες θα πρέπει να είναι υποστηρικτικοί και να λειτουργούν συνεργατικά. Από την άλλη πλευρά είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι ο ρόλος που εκείνοι επιτελούν είναι διαφορετικός από αυτό των γονέων. Οπότε το «κανάκεμα» προς τα εγγόνια τους είναι αναμενόμενο και αποδεκτό, όταν αυτό δεν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα οι γονείς θέλουν να μεταδώσουν στα παιδιά τους.

Η σωστή τήρηση των ορίων και των ρόλων μέσα στην οικογένεια βοηθάει στη δημιουργία και διατήρηση ενός θετικού κλίματος και στην προαγωγή των σχέσεων. Άρα μέσα σε αυτά τα πλαίσια το να συνεισφέρουν οι παππούδες στο μεγάλωμα των εγγονιών τους αναπτύσσει τη σχέση με τα δικά τους παιδιά και επιπλέον τους αναζωογονεί αλλά και για τα εγγόνια η επαφή με τους παππούδες προσφέρει ένα υγιές μοντέλο σχετίζεσθαι.

Για να επιτευχθεί, λοιπόν, η καλή ισορροπία στις σχέσεις παππούδων-εγγονιών χρειάζεται:

-Να είναι ξεκάθαρος ο ρόλος που έχουν οι παππούδες στη ζωή των παιδιών.

-Να υπάρχει σύμπνοια ανάμεσα σε γονείς και παππούδες ως προς τον τρόπο ανατροφής των παιδιών.

-Οι παππούδες να μην είναι παρεμβατικοί ως προς τους γονείς και το πώς ασκούν το ρόλο τους αλλά και οι γονείς να μη θεωρούν αυτονόητη τη βοήθειά τους στη φροντίδα των παιδιών.

-Οι παππούδες να θέτουν όρια στα εγγόνια τους και να μην ενδίδουν σε κάθε απαίτησή τους και επιπλέον να τηρούν όσο αυτό είναι δυνατό το πρόγραμμα που βάζουν οι γονείς τους.

Να θυμάστε ότι τα όρια δεν τίθενται για να κάνουν τις ανθρώπινες σχέσεις πιο απόμακρες και αποστασιοποιημένες, αλλά ουσιαστικά για να τις προασπίζουν και να προσφέρουν στα παιδιά ασφάλεια και σταθερότητα.

ΠΗΓΗ: Χαμόγελο του Παιδιού