ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΘΗΜΑ
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα ήσυχο χωριό και ειρηνικό χωριό, που το έλεγαν Πάνορμο. Το χωριό αυτό, βρισκόταν πάνω σε ένα ψηλό λόφο με μεγάλες γόνιμες πεδιάδες. Η ζωή των κατοίκων κυλούσε ήρεμα. Οι κύριες ενασχολήσεις τους ήταν η γεωργία και η κτηνοτροφία. Οι κάτοικοι ήταν φιλόξενοι, χαμογελαστοί και κοινωνικοί.
Από την άλλη πλευρά του λόφου ήταν ένα άλλο χωριό που το έλεγαν Κεφαλάς. Εκεί οι άνθρωποι ήταν κατσούφηδες και αντικοινωνικοί. Παρόλα αυτά ήταν ένα εξαιρετικά πλούσιο χωριό χάρη στην μεταλλουργία και στο εμπόριό του.
και τα δύο αυτά χωριά, ζούσαν ειρηνικά και χωρίς προβλήματα και σκοτούρες, ώσπου μια νύχτα στον Πάνορμο μπήκαν ληστές και κατέστρεψαν τα πάντα. Όλα τα σπίτια είχαν τυλιχτεί στις φλόγες. Όλα τα κτήματα, οι στάβλοι, οι αχυρώνες είχαν καεί και οι περιουσίες των κατοίκων ολόκληρου του χωριού είχαν κλαπεί.
Οι κάτοικοι ήταν απελπισμένοι, φοβισμένοι και απαρηγόρητοι. Όλοι τους έκαναν ένα συνέδριο και αποφάσισαν να ζητήσουν βοήθεια από το διπλανό χωριό.
Έτσι μια επιτροπή των δέκα ατόμων πήγαν στο άλλο χωριό με σκοπό να συναντήσουν τον πρόεδρο και να ζητήσουν τη βοήθεια του. Όμως ο πρόεδρος τους αντιμετώπισε με ψυχρότητα και τους είπε πως το κάθε χωριό έχει προβλήματα και πρέπει να τα λύνει μόνο του.
Αυτά τα λόγια είπαν και στο χωριό όταν γύρισαν και όλοι απογοητεύτηκαν. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να αρχίσουν την επισκευή του χωριού. Ήξεραν από την αρχή πως θα είναι δύσκολο και κουραστικό αλλά δεν το έβαλαν κάτω ούτε στιγμή. Είχαν υπομονή και επιμονή, αλλά οι συνθήκες επιβίωσης ήταν δύσκολες, δηλαδή τα τρόφιμα ήταν απειροελάχιστα και η παροχή νερού δύσκολη και ελάχιστη.
Μέρα με τη μέρα και νύχτα με τη νύχτα οι εργασίες προχωρούσαν, ώσπου ένα πρωί καθώς δούλευαν είδαν τον πρόεδρο του άλλου χωριού να έρχεται προς αυτούς με βαρύ και αργό βήμα και με το κεφάλι σκυφτό. Εκείνος πριν πουν τίποτα, ζήτησε συγνώμη για την αγενή συμπεριφορά του και ζήτησε τώρα από αυτούς βοήθεια, διότι το προηγούμενο βράδυ επιτέθηκαν και σ΄ αυτούς οι ληστές και υπήρξαν τα ίδια αποτελέσματα με αυτούς. Ύστερα τους είπε πως τώρα καταλαβαίνει σε τι θέση βρισκόντουσαν πριν και πως θα έπρεπε να τους βοηθήσει αλλά και ότι κατάλαβε πως πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Έτσι τους συγχώρεσαν και αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα ενιαίο χωριό και να ζήσουν όλοι μαζί σε αυτό.
ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία του μαθητή στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' τάξης της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου