ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ…
Μια φορά και έναν καιρό ήταν τρία αδέρφια που ζούσαν σε ένα μεγάλο σπίτι με κήπο και πολλά λουλούδια με την μητέρα και τον πατέρα τους.
Η μητέρα κάθε μέρα έκανε τις δουλειές του σπιτιού μαγείρευε, καθάριζε και όταν γυρνούσαν τα παιδιά από το σχολείο δεν αναγνώριζαν τον κόπο της μητέρας τους. Έμπαιναν στο σπίτι σαν σίφουνες και προκαλούσαν ταραχή. Παπούτσια από εδώ, παπούτσια από εκεί! Ένα χάος. Δεν έφτανε που το σπίτι είχε γίνει βρώμικο αρχίζουν και την γκρίνια.
«Δώσε μου το χειριστήριο», φώναζε η Μαρία.
«Δικό μου και μόνο δικό μου είναι», φώναζε η Μαρία προκαλώντας αναστάτωση.
«Μαμά το φαγητό είναι απαίσιο, δεν μου αρέσει», φώναζε πιο δυνατά ο Γιάννης.
Αυτή η κατάσταση επικρατούσε καθημερινά στο σπίτι. Όλα αυτά στεναχωρούσαν και κούραζαν την μάνα τους που συχνά έφτανε σε αδιέξοδο μη ξέροντας τι να κάνει…!
Μια μέρα ο πατέρας τους περίμενε ένα πολύ σημαντικό τηλεφώνημα από την δουλεία του. «Κάντε ησυχία σεβαστείτε την εργασία μου» φώναξε ο πατέρας με την βαριά φωνή του. Την ώρα όμως που μιλούσε, τα παιδιά έκαναν φασαρία με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να ολοκληρώσει το τηλεφώνημα. «Ως εδώ!» τους είπε, μόλις έκλεισε το τηλέφωνο. «Αυτό σταματάει εδώ και τώρα, πρέπει να υπάρχει σεβασμός». Τα παιδιά όμως δεν μπορούσαν να το καταλάβουν.
Μια μέρα τους επισκέφτηκαν τα ξαδέλφια τους, η Αλίκη και ο Κώστας. Μόλις μπήκαν στο σπίτι, πέταξαν μπουφάν παπούτσια κάτω και έτρεξαν στον κήπο. «Πάμε να παίξουμε», φώναξαν και πήγαν τρέχοντας στα ξαδέλφια τους. «Τι ωραίο κάστρο», είπαν και άρχισαν να χοροπηδούν στο ξύλινο κάστρο του κήπου με αποτέλεσμα να το σπάσουν.
Οι γονείς ανήμποροι να κάνουν κάτι, όσο και αν προσπάθησαν να τα μαζέψουν και να τους βάλουν φραγμούς, με την φωνή δεν κατάφεραν τίποτα.
Όταν κουράστηκαν πια, μπήκαν στο σπίτι με τα βρώμικα παπούτσια και ανέβηκαν στα κρεβάτια.. Την ώρα του φαγητού έπαιζαν με τα μακαρόνια. «Μαμά, η Αλίκη μου έριξε φαγητό στην μπλούζα», διαμαρτυρήθηκε η Μαρία. Η μητέρα έδειχνε εξαντλημένη. Είχε φτάσει στα όριά της χωρίς να χάσει την ψυχραιμία της. Κάθισε στο πάτωμα και φώναξε όλα τα παιδιά να κάτσουν γύρω της. Πήρε ένα χαρτί και άρχισε να γράφει. «Θα γράψουμε κάποιους κανόνες», είπε. «Όποιος από εσάς τους τηρήσει θα του πραγματοποιήσω μια επιθυμία».
Τα παιδιά το είδαν σαν παιχνίδι και την επόμενη μέρα ξύπνησαν και είχαν την διάθεση να ακολουθήσουν το χαρτί της μαμάς.
• Μαζεύουμε τα παιχνίδια μας
• Δεν χτυπάμε
• Σεβόμαστε και δεν φωνάζουμε
• Δεν παίζουμε όταν τρώμε
Στο τέλος της ημέρας ήταν δύσκολο να αποφασίσει ποιος είχε κερδίσει αφού όλοι είχαν κάνει προσπάθεια να τηρήσουν τους κανόνες. Έτσι αποφάσισαν να ικανοποιήσουν μια κοινή τους επιθυμία. Επέλεξαν να δουν μια ταινία και να τους επιτραπεί να κάτσουν μέχρι λίγο πιο αργά το βράδυ.
«Τι ωραία που περάσαμε», είπε ο Γιάννης ενώ χασμουριόταν. «Ήταν τέλεια μέρα», συμφώνησε η Αλίκη. «Μακάρι να ήταν κάθε μέρα έτσι», είπε η Κατερίνα.
«Οι κανόνες καλής συμπεριφοράς είναι το μυστικό!», αναφώνησε ο Γιάννης και κοιμήθηκε.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΡΗ
ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία της μαθήτριας στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' τάξης της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου