Κυνηγώντας Το Όνειρο
Κάποτε σε ένα αγρόκτημα μιας μακρινής και αφιλόξενης επαρχίας ζούσε μια πενταμελής οικογένεια. Οι γονείς είχαν στην κατοχή τους μια τεράστια έκταση με ελιές, την οποία είχαν χωρίσει σε τρία ίσα μέρη, αφού προορίζονταν για τα τρία παιδιά τους Βασίλη, Λενιώ και Ειρήνη. Όμως, στα χέρια τους θα περνούσε και κάτι που είχε ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για την οικογένεια, το παλιό λιοτρίβι.
Ήταν ανεκτίμητο καθώς ήταν βαθιά συνδεδεμένο με τις ρίζες τους. Έστεκε εκεί αγέρωχο, έναν ολόκληρο αιώνα! Είχε γνωρίσει πολλές γενιές ανθρώπων. Κάθε χρόνο όλοι οι κάτοικοι της περιοχής πήγαιναν τις ελιές τους εκεί για την καθιερωμένη επεξεργασία και παραγωγή του λαδιού τους. Ο Βασίλης, η Λενιώ και η Ειρήνη από μικρά παιδιά βοηθούσαν στη συγκομιδή της ελιάς και παρατηρούσαν, το ταξίδι της στο λιοτρίβι μέχρι να γίνει λάδι. Έβλεπαν πως αρχικά χωρίζονταν τα φύλλα από τον καρπό μετά ακολουθούσε το πλύσιμο των καρπών αλλά και το σπάσιμο και η άλεσή τους. Στη συνέχεια, γινόταν ο διαχωρισμός του κουκουτσιού από την ψίχα..
Όλα ήταν αναγκασμένοι να τα γνωρίζουν. Τον δρόμο που θα ακολουθούσαν στη ζωή τους τον είχε ορίσει ο πατέρας τους από την στιγμή της γέννησής τους. Ήταν ένας πατέρας αυταρχικός, στενόμυαλος, λιγομίλητος και μόνιμα συνοφρυωμένος, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο επιλογής στα παιδιά του. Ο χαρακτήρας του ταίριαζε απόλυτα με το άγριο, σκληρό τοπίο και τα πέτρινα καστρόσπιτα του τόπου. Ο φόβος είχε ριζώσει για τα καλά στα όνειρά του Βασίλη και της Λενιώς που τα έβλεπαν μέρα με την ημέρα να απομακρύνονται.
Η Ειρήνη όμως σε αντίθεση με τα αδέλφια της φρόντιζε να θυμίζει στον πατέρα της, την απόφασή της να γίνει κτηνίατρος. Είχε αναπτύξει έναν ιδιαίτερο δεσμό με τα ζώα του αγροκτήματος. Από μικρό κοριτσάκι εκείνη τα φρόντιζε και τους κρατούσε συντροφιά όταν αρρώσταιναν. Ήταν σίγουρη ότι αν σπούδαζε θα μπορούσε να βοηθήσει πολλά ακόμα ζώα. Ο πατέρας της, της είχε απαγορεύσει να μιλάει για αυτό αλλά εκείνη τον αγνοούσε. Δεν φοβόταν τις φωνές του, ούτε τους εκβιασμούς του. Η μητέρα της συχνά έπαιρνε το μέρος της αλλά δεν κατάφερνε και πολλά. Άλλωστε τι αξία είχε η γνώμη της;
Αυτά έβλεπε η Ειρήνη και πείσμωνε ακόμη περισσότερο. Δεν είχε θέση στην κλειστή και συντηρητική κοινωνία που ζούσαν. Δεν είχε θέση σ’ ένα σπίτι με κλειστά παράθυρα. «Έτσι άνοιξε την πόρτα για να κυνηγήσει τα όνειρα της».
Καθώς άφηνε το σπίτι ήξερε πως με αυτόν τον τρόπο θα έδινε πίσω στα αδέλφια της την χαμένη τους ελπίδα και τη δύναμη που τους έλειπε για να αναζητήσουν το δικό τους δρόμο.
Γιαννακοπούλου Δήμητρα
ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία της μαθήτριας στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' τάξης, της καθηγήτριας Νίκης Κυριαζή. Πηγή έμπνευσης αποτέλεσε το παραμύθι, «Το πιο γλυκό ψωμί». Η μαθήτρια δημιούργησε τη δικής της διήγηση για άλλα προϊόντα που παράγει η γη με τον κόπο και την εργασία του ανθρώπου.
Η λογοτεχνία είναι ένα υπέροχο ταξίδι του νου και της φαντασίας. Το μάθημα της λογοτεχνίας στο σχολείο μπορεί να βοηθήσει τους μαθητές να ξεκινήσουν το ταξίδι αυτό. Διαβάζουμε λογοτεχνία και καλλιεργούμε τη δική μας ανάγκη να εκφραστούμε και να δημιουργήσουμε τις δικές μας διηγήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου