«Ο καημός της ξενιτιάς»
Έλληνας και ξενιτιά είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες! Από τον νόστο του ομηρικού Οδυσσέα μέχρι τα δημοτικά τραγούδια της ξενιτιάς και από το λαϊκό τραγούδι για τον ξενιτεμό των Ελλήνων στον 20ο αιώνα μέχρι τα σύγχρονα κείμενα για το φευγιό των νέων στο εξωτερικό, κοινό στοιχείο είναι τα έντονα συναισθήματα που εκφράζονται. Συναισθήματα που ένιωσαν και τα παιδιά μέσα από το μάθημα της Λογοτεχνίας , της καθηγήτριας Ζαφειρίας Παπαδημητρίου, μπήκαν στη θέση των ξενιτεμένων και έγραψαν επιστολές, ημερολόγια, ποιήματα, αλλά και ζωγράφισαν με συγκινητικό τρόπο!
«Αγαπημένοι μου γονείς,
Σας γράφω αυτό το γράμμα και τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρυα και η καρδιά μου γεμάτη πόνο. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο πολύ με πονάει η απουσία σας. Κάθε βράδυ έρχεστε στο μυαλό μου και η λαχτάρα μεγαλώνει. Όσο κι αν προσπαθώ να ελευθερώσω τη σκέψη μου δεν μπορώ. Το μόνο φάρμακο στον πόνο της καρδιάς μου είναι μια καλή είδηση από εσάς, ένα γράμμα. Προσεύχομαι και παρακαλώ τον Θεό να σας δω πριν πεθάνω. Η ζωή μου είναι μαρτυρική, γεμάτη αναστεναγμούς, γιατί μου λείπετε πολύ. Μου λείπετε εσείς, μου λείπει η αδερφή μου, μου λείπουν οι ξαδέλφες μου. Αναπολώ τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Το μόνο που έχω από εσάς είναι μερικές φωτογραφίες που τις χαζεύω ατελείωτες ώρες. Σκέφτομαι τα γέλια, τις συζητήσεις μας, τα αστεία που έκανε ο ένας στον άλλον. Τα ωραία φαγητά που έφτιαχνες μάνα, που μοσχομύριζε όλο το σπίτι. Μου λείπει το όμορφο χαμόγελό σου και η ζεστή αγκαλιά σου. Μου λείπουν οι ιστορίες του πατέρα που μας έλεγε και δεν χάναμε λέξη, γιατί μιλούσε τόσο ήρεμα και ωραία. Σαν να τον βλέπω μπροστά μου, εκεί στην θέση του, δίπλα στο τζάκι. Να κρατάει στα χέρια του ένα ποτήρι κρασί και τα μάγουλά του να έχουν κοκκινίσει. Κι εμείς όλοι τριγύρω του να τον απολαμβάνουμε. Παρακαλώ την ξενιτιά να μη μου δώσει αρρώστια, γιατί η αρρώστια θέλει φροντίδα και αγάπη από εσάς και δεν σας έχω. Ξενιτιά σημαίνει μοναξιά. Χωρίς οικογένεια, χωρίς φίλους. Μόνο δουλειά για πολλές ώρες την ημέρα. Τόσες ώρες που δεν έχεις το κουράγιο να περπατήσεις! Με πιάνει ο ύπνος στο λεωφορείο από την εξάντηση και την αϋπνία. Το σπίτι δεν θυμίζει με τίποτα το δικό μας ζεστό σπίτι. Μου λείπει ο κήπος μας με τα φρούτα και τα λαχανικά που με τόση αγάπη καλλιεργούσατε. Μου λείπουν τα πρωινά που ξυπνούσα από εσένα μάνα που σιγοτραγουδούσες καθώς πότιζες τα όμορφα λουλούδια. Μου λείπουν αυτές οι μυρωδιές. Θέλω να ξαναπιώ νερό από την πηγή, να ξαναφάω μήλα, σταφύλια, να δω τον γαλανό μας ουρανό, να ξαναπατήσω το χώμα το ελληνικό.
Η καρδιά μου πάντα θα χτυπάει σε ελληνικό ρυθμό. Όλοι αυτοί που έχω αφήσει πίσω μου τόσα χρόνια, πάντα θα μου λείπουν. Δεν είναι καθόλου εύκολο για μένα. Μου λείπει η πατρίδα μου. Η γαλανόλευκη σημαία. Το ελληνικό αίμαπου κυλάει στις φλέβες μου, θα κυλάει μέχρι την τελευταία πνοή! Με αγάπη
ο γιός σας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου