Φωτεινή Ζυμβραγάκη

ΣΤΟΝ ΟΡΟΦΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Στην Πολυκατοικία μου μάς χωρίζει ένας τοίχος 
Κάθε φορά που αλλουνού φωνή ακούω με πιάνει ρίγος 
Φοβάμαι να μιλήσω να εκφραστώ να πω όσα ζω 
Γιατί τα προσωπικά μου όλα στη φόρα θα τα δω 
  
Στον καθρέπτη κοιτάω μα τον εαυτό μου δεν βλέπω 
Οι τοίχοι κλείνουν γύρω μου στριμώχνουν ασφυκτικά 
Φωνές και σκιές παντού άλλες ζωές παρακολουθώ 
Η μοναξιά μου να μεγαλώνει σαν δυνατή φωτιά 
  
Τίποτα δεν ξεφεύγει μέσα από αυτούς τους τοίχους  
Εμπιστοσύνη σαν φτερό μέσα σε κλίμα σιωπής και ήχους 
Κλεισμένος σαν παγίδα στον ίδιο θάλαμο παντού 
Τρέχω μα το τέρμα με βρίσκει πάντα από νωρίς  
στο φτερούγισμα του νου 
  
Στον καθρέφτη κοιτάω μα τον εαυτό δεν βλέπω 
οι τοίχοι κλείνουν γύρω μου στριμώχνουν ασφυκτικά 
Φωνές και σκιές παντού άλλες ζωές να παρακολουθώ 
Η μοναξιά μου να μεγαλώνει σαν δυνατή φωτιά 
και πονάει η καρδιά 
Στον Όροφο της Μοναξιάς μένω 
σε κανέναν δεν μιλώ 
Φοβάμαι τους ανθρώπους 
και τους απωθώ 
 
Αν καταλάβω και ανοίξω την πόρτα δεν τολμώ 
Μήπως βρω ένα μυστικό που δεν μπορώ να συγκρατώ 
Στο ίδιο κλουβί μακριά κι όμως και τόσο κοντά  
Η ζωή μας είναι ένα έργο με άπειρη μοναξιά 
Στον όροφο της Μοναξιάς μένω 
σε κανέναν δεν μιλώ 
Φοβάμαι τους ανθρώπους 
και τους απωθώ 
 
Πατήστε ΕΔΩ για να απολαύσετε το ποίημα μελοποιημένο.

 

ΣΣ. Στη διάρκεια του μαθήματος της νεοελληνικής λογοτεχνίας της καθηγήτριας Ευτυχίας Αποστολάκη και στο πλαίσιο της δημιουργικής γραφής, ζητήθηκε από τους μαθητές του Β2, του 3ου Γυμνασίου Γλυφάδας, να γράψουν ένα ποίημα με τίτλο «Τόσο κοντά κι όμως ξένοι».

Οι άπειροι αλλά επίμονοι μαθητές ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό και έκαναν την πρώτη τους ίσως απόπειρα να αποτυπώσουν τον προβληματισμό τους σε ποιητική μορφή. Τα πρωτόλεια τους αποτελούν ένδειξη ενδιαφέροντος για νέο εκφραστικό τρόπο και πειραματισμό πάνω στις δυνατότητες τους, που σίγουρα είναι πολλές.