Ανθίζει μέσα από την ταπείνωση, τη συγχώρεση, και την αγάπη

 ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ…

Σήμερα, Μεγάλη Παρασκευή, αποφασίσαμε με την οικογένειά μου να πάμε στον Άγιο Θωμά, στο Ελληνικό, για να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο μετά την Αποκαθήλωση.

Καθώς βγαίναμε από την εκκλησία, το βλέμμα μου κόλλησε επάνω σε μια εικόνα. Ήταν σαν να ζωντάνεψε εκείνη τη στιγμή. Η εικόνα του Αγίου Παϊσίου. Δεν μπορούσα να την προσπεράσω. Κάτι με κρατούσε καρφωμένη μπροστά της. Και τότε, μέσα σε απόλυτη σιγή, άκουσα μια φωνή:

“Πώς νιώθεις σήμερα, παιδί μου; Η σημερινή μέρα ανήκει στο Θείο Δράμα… Πώς μιλάει αυτό σε εσένα;”

Ένα ρίγος. Μια γαλήνη. Και μια σιωπηλή εσωτερική κουβέντα που συνεχίζει ακόμη…

Στάθηκα εκεί για λίγο, λες και ο χρόνος είχε σταματήσει. Δεν ήξερα αν η φωνή ήταν στ’ αλήθεια έξω ή μέσα μου, αλλά το μήνυμα είχε φτάσει καθαρά. Σαν να μου θύμιζε να σκύψω με ταπεινότητα μέσα στην ψυχή μου, να ακούσω τη θλίψη, τον πόνο, αλλά και την ελπίδα που γεννιέται μέσα από τη σιωπή.

Η Μεγάλη Παρασκευή δεν είναι απλώς ένα κομμάτι της παράδοσης. Είναι ένας καθρέφτης. Και σήμερα, μου τον κράτησε μπροστά μου ο ίδιος ο Άγιος. Με ρώτησε χωρίς πίεση, αλλά με απέραντη αγάπη. Κι εγώ, για πρώτη φορά μετά από καιρό, σταμάτησα στ’ αλήθεια να ακούσω.

Μέσα από το Θείο Δράμα, ζούμε κι εμείς το δικό μας Γολγοθά. Ρίχνουμε μια ματιά στον εαυτό μας – στα λάθη μας, στις αδυναμίες μας, σε όλα όσα μας βαραίνουν σιωπηλά. Και μέσα από αυτή τη ματιά, γεννιέται μια ελπίδα. Κοιτάζουμε μπροστά, ψάχνοντας τη δική μας Ανάσταση. Όχι σαν κάτι μακρινό ή ακατόρθωτο, αλλά σαν μια υπόσχεση που ανθίζει μέσα από την ταπείνωση, τη συγχώρεση, και την αγάπη.

Ίσως τελικά αυτή ήταν η φωνή που άκουσα… Μια υπενθύμιση πως ο δρόμος του πόνου δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή.

Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό μου. Δεν ήταν όμως λύπης. Ήταν η συγκίνηση που κατάφερα να ακούσω αυτή τη φωνή μέσα μου και να με αγγίξει. Δευτερόλεπτα μετά, το δάκρυ είχε στεγνώσει. Η φωνή της μητέρας μου με ξύπνησε.

Ένιωσα πολύ τυχερή που είχα αυτή την ευλογία σήμερα.

Εύχομαι σε όλους Καλή Ανάσταση, με φως και εσωτερική γαλήνη.

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ