Με εκτίμηση. Με αγάπη.

ΟΧΙ ΑΝΤΙΟ

Κλείνοντας αυτή την τριετία στο Γυμνάσιο, νιώθω σαν να φεύγω από ένα δεύτερο σπίτι.

Ένα σπίτι γεμάτο φωνές, γέλια, κουδούνια, εργασίες που ξεκινούσαν τελευταία στιγμή, και καθηγητές που –με όλη τους την ψυχή– μας στήριξαν, μας έμαθαν, μας άντεξαν.

Πήρα πολλά από εσάς. Όχι μόνο γνώσεις, αλλά στιγμές, ματιές ενθάρρυνσης, ακόμα και εκείνο το βλέμμα που λέει «αν σε ξαναδώ να κάνεις αυτό τελείωσες»

Νομίζω όμως πως κι εγώ κάτι έδωσα:

– Το κέφι μου,

– Την όρεξη για ζωή,

– Την όρεξη για μάθηση (ειδικά όταν είχε ωραία παρουσίαση),

– Και φυσικά, την ενέργεια μου (μερικές φορές και παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε!).

Θα ήθελα, πραγματικά, να σας φιλήσω και να σας αγκαλιάσω έναν έναν.

Όμως δεν νιώθω πως σας αποχαιρετώ.

Γιατί δεν θα χαθούμε.

Θα είμαι ακριβώς απέναντι. Στο Λύκειο. Θα με βλέπετε. Θα σας βλέπω. Θα σας θυμάμαι.

Κι αν ποτέ ακουστεί ένα «καλημέρα κύριε / κυρία» από το προαύλιο, να ξέρετε:

Είναι από εμένα. Με εκτίμηση. Με αγάπη. Και με ένα χαμόγελο για όλα όσα περάσαμε μαζί.

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ