Αναρωτιέται, προβληματίζεται, στοχάζεται

Η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΔΙΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

Του Νίκου Τσούλια*

 

   Ζούμε εν μέρει την ίδια πραγματικότητα, αλλά δεν ζούμε όλοι την ίδια συνολική πραγματικότητα. Και δεν εννοώ τις διαφορές – γεωγραφικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, οικονομικές κ.λπ. – που αντικειμενικά έχουμε μεταξύ μας. Εννοώ τα εξής διαφοροποιητικά στοιχεία.

    α) Έχουμε διαφορετικό, ίδιον τρόπο πρόσληψης και ερμηνείας της πραγματικότητας, φυσικής και κοινωνικής. Και αυτό αφορά τόσο τις αισθησιακές και αισθητικές όσο και τις ψυχολογικές και συναισθηματικές εκφράσεις της πρόσληψης και της ερμηνείας.

    β) Έχουμε την αυτόνομη δημιουργία της προσωπικής μας πραγματικότητας. Δημιουργούμε ατομικό εργασιακό και επαγγελματικό στάτους παράλληλα με τα αντίστοιχα γενικότερα. Διαμορφώνουμε διαπροσωπικές, φιλικές και κοινωνικές σχέσεις και με τα δικά μας χαρακτηριστικά. Αναπτύσσουμε οικογενειακές λειτουργίες και επιδιώξεις με το δικό μας «χρώμα» αλλά και σε συνέργεια με τα άλλα μέλη της οικογένειάς μας.

Έργο του Καμίλ Πισαρό

    γ) Έχουμε προσωπική ιδεολογική και κοσμοθεωρητική σύλληψη του κόσμου και της ζωής, που συνυφαίνεται με άλλες επιρροές, συλλογικές και ατομικές. Αναπτύσσουμε δικό μας μείγμα υποκειμενικότητας και αντικειμενικότητας. Γράφουμε ούτως ή άλλως την προσωπική μας ιστορία, που είναι μοναδική και ανεπανάληπτη.

    δ) Τέλος, μπορεί να έχουμε ένα έντονα επιδραστικό έργο στην έρευνα, στην εργασία, στην τέχνη, στο γράψιμο κ.λπ., με αποτέλεσμα να διαμορφώνουμε μια δημιουργικότητα, η οποία υπερβαίνει τις συνήθεις ισορροπίες συσχέτισης του εαυτού μας με την πραγματικότητα.

    Απ’ όλα αυτά διαφαίνεται ότι το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τη ζωή μας σε σχέση με την πραγματικότητα – είτε ως αποδέκτες της και ερμηνευτές της είτε ως συνδημιουργοί της και δημιουργοί της – παίζει ρόλο η γενική φιλοσοφία μας, ο τρόπος ζωής μας, η κουλτούρα μας.

Η Συγκομιδή των Μπιζελιών, 1887 Πίνακας, Καμίλ Πισαρό

    Τούτων δοθέντων, ισχυρίζομαι ότι η αισιοδοξία δεν είναι μια θεωρητική, ψυχοσυναισθηματική επινόηση, αλλά βασικό εργαλείο δημιουργικότητας και ελευθερίας. Είναι όχημα που μας ομορφαίνει τη ζωή, που μας βοηθά τα μέγιστα να ονειρευόμαστε, να αγωνιζόμαστε, να κατακτάμε τους στόχους μας. Ακόμα και αν δύο άνθρωποι – ο ένας αισιόδοξος και ένας απαισιόδοξος – μπορούν να βιώνουν απόλυτα την ίδια πραγματικότητα, ο αισιόδοξος ζει καλύτερα και πιο όμορφα.

    Ο απαισιόδοξος δεν βλέπει τα πράγματα απλά και μόνο με γκρίζα γυαλιά, αλλά διαβρώνει την αυτενέργειά του και τις φιλοδοξίες του. Συχνά κρύβεται πίσω από τη σκούρα ερμηνεία της πραγματικότητας για να δικαιολογήσει την αδράνειά του ή την ανεπάρκειά του. Είναι παθητικός, τείνει να κάνει τη ζωή του απλή ύπαρξη, αντί να την μετασχηματίζει σε βίωμα δράσης και πράξης.

    Αντίθετα, ο αισιόδοξος είναι αγωνιστής της ζωής, πιστεύει στον εαυτό του, ανακαλύπτει τους κρυμμένους θησαυρούς, που κρύβει η ανθρώπινη και κοινωνική φύση του, γεύεται την ομορφιά του κόσμου, της φύσης, της πραγματικότητας. Αναπλάθει ό,τι τον αφορά.

Τρεις γυναίκες στο δρόμο, Καζίμιρ Μαλέβιτς, 1900

    Αλλά η δράση του δεν σταματά εδώ. Συμμετέχει σε ευρύτερους κοινωνικούς και συλλογικούς θεσμούς, γιατί πιστεύει ότι μπορεί να συνδράμει για να κάνει καλύτερο τον κόσμο και την κοινωνία. Είναι πολίτης ενεργός, ανήσυχος, ερευνητικός. Εκπνέει θετική αύρα στους «γύρω του». Ισχυροποιεί δεσμούς και φιλίες. Εμπνέει πρωτοβουλίες. Ανάβει επιθυμίες, πόθους διεγείρει.

    Ο αισιόδοξος συζητά με τη ζωή. Ρουφάει τους χυμούς της. Αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με καρτερία, με υπομονή, με θέληση. Πιστεύει στη συνεχή βελτίωση των καταστάσεων, σε ένα μέλλον προόδου. Αναρωτιέται, προβληματίζεται, στοχάζεται. Θέλει να βλέπει το πορτρέτο του φωτεινό, τον εαυτό του δημιουργό της ζωής του.

ΠΗΓΗ: anthologio.wordpress.com

-----------------------------------------------------------------

* Ο Νίκος Τσούλιας υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διετέλεσε Πρόεδρος της ΟΛΜΕ από το 1996 έως το 2003.