Μπορεί να τη δεις

Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΕ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, στα καταγάλανα νερά ενός μικρού νησιού, ζούσε μια γοργόνα διαφορετική από όλες τις άλλες. Είχε μακριά, ασημένια μαλλιά που λαμπύριζαν στον ήλιο και μάτια στο χρώμα του βυθού. Μα εκείνο που την έκανε ξεχωριστή ήταν η ουρά της — πολύχρωμη σαν ουράνιο τόξο, αλλά με ένα μυστικό…

Η γοργόνα, κάθε φορά που ήθελε να βγει στη στεριά, μάζευε την ουρά της, την τύλιγε απαλά γύρω από τη μέση της σαν μαντήλι, και έτσι μπορούσε να περπατάει σαν άνθρωπος. Λίγοι ήξεραν το μυστικό της. Ένας απ’ αυτούς ήταν ένα μικρό αγόρι από το χωριό, που την είχε δει μια μέρα να κάθεται στα βράχια και να τραγουδάει, ενώ τα κύματα χόρευαν γύρω της.

Το αγόρι την πλησίασε και, χωρίς φόβο, της πρόσφερε ένα μικρό κοχύλι. Από τότε έγιναν φίλοι. Συναντιόντουσαν κάθε σούρουπο, εκεί που η θάλασσα αγκάλιαζε τη στεριά. Η γοργόνα τού έλεγε ιστορίες από τον βυθό — για κοράλλια που έμοιαζαν με κάστρα, για ψάρια που έλαμπαν σαν αστέρια, και για φάλαινες που τραγουδούσαν αρχαία νανουρίσματα.

Μα ένα βράδυ, ξέσπασε μεγάλη καταιγίδα. Τα κύματα υψώθηκαν σαν βουνά και ο άνεμος σφύριζε σαν δράκος. Η γοργόνα κινδύνευε να χαθεί στα αφρισμένα νερά. Το αγόρι έτρεξε στην ακτή και φώναξε το όνομά της, κι εκείνη, βλέποντάς τον, μάζεψε γρήγορα την ουρά της και βγήκε τρέχοντας στη στεριά. Μαζί βρήκαν καταφύγιο σε μια σπηλιά, όπου άναψαν μια μικρή φωτιά και περίμεναν να κοπάσει η θύελλα.

Από εκείνη τη μέρα, η γοργόνα δεν φοβόταν πια να περνάει περισσότερο χρόνο κοντά στους ανθρώπους, γιατί είχε βρει έναν φίλο που την αγαπούσε για αυτό που ήταν — είτε με ουρά, είτε με πόδια. Κι όταν ο άνεμος φυσούσε δυνατά, εκείνη χαμογελούσε, γιατί ήξερε πως η φιλία τους ήταν πιο δυνατή κι από την πιο μεγάλη καταιγίδα.

Και λένε πως, αν πας ένα βράδυ στην ακτή του μικρού νησιού, ίσως δεις μια κοπέλα με μαλλιά σαν ασήμι και μάτια σαν θάλασσα να τραγουδάει… κι αν είσαι τυχερός, μπορεί να τη δεις να μαζεύει την ουρά της.

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ  ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ