ΣΠΥΡΟΣ ΤΣΙΡΟΣ

ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ένα πολύ ωραία γραμμένο βιβλίο που χαίρεσαι να το διαβάζεις και παράλληλα σου καλλιεργεί το λόγο. Αποτελείται από πέντε ξεχωριστές ιστορίες που έζησε ο αφηγητής, με κοινό όμως ηθικό δίδαγμα. Σε κάνει να αισθανθείς πως μπορεί ένα χαμόγελο να αλλάξει τα συναισθήματα κάποιου προς το καλύτερο. Σου δείχνει τρόπους να βοηθάς ανθρώπους με προβλήματα. Φανερώνει πόσο λιγότερα συναισθήματα και καλές συνήθειες  έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους, αλλά και με την φύση σε σχέση με το παρελθόν.

Αρχικά ο αφηγητής είχε ένα παράπονο, πως δεν μπορούσε να δει τηλεόραση γιατί αποκοιμόταν στην απέναντι πολυθρόνα. Έτσι ένα βράδυ, τον πήρε ο ύπνος και ταξίδεψε στην γειτονιά του όταν ήταν παιδί, στο Μεταξουργείο. Μπήκε στο παλιό του σπίτι και αντίκρισε την παιδική του φίλη την Όλγα. Μόλις τον είδε καταχάρηκε. Κι εκείνος προτού να βγάλει κουβέντα, του χαμογέλασε. τα χαμόγελό της ζωντάνεψε την έρημη αυλή και η σκηνή αυτή χαράχτηκε στο νου του. Τότε τον ξύπνησε η γυναίκα του και αυτός ήθελε να ξανακοιμηθεί.

Στην άλλη ιστορία αναφέρεται σε ένα καναρίνι που ζούσε σε κλουβί, είχε κακιά αφεντικίνα και κανένα πουλί δεν ασχολιόταν μαζί του. Μια μέρα το καναρίνι, βλέποντας ένα πεινασμένο πουλί, του πέταξε φαγητό από το κλουβί του που ΄χε μπόλικο. Το πεινασμένο πουλί ευχαριστήθηκε και φώναξε και τους πεινασμένους φίλους του να φάνε. Μπήκε τότε μέσα η αφεντικίνα και με άγριες κινήσεις έδιωξε όλα τα πουλιά. Τότε το καναρίνι κελάηδησε, πιο ωραία από ποτέ σαν να τους λέει να γυρίσουν πίσω και οι μπόρες να μην επηρεάζουν τις δυνατές ψυχές τους.

Σε μια βόλτα στο Μοναστηράκι είδε μια λατέρνα σε ένα παλιατζίδικο. Ξύπνησαν μέσα του αναμνήσεις από τα παιδικά του χρόνια, τότε που οι γειτονιές ήταν καθαρές, τα παιδιά αθωότερα

και έβγαιναν να παίξουν μπάλα στις αλάνες. Εκείνη την στιγμή, τον ρώτησε ο παλιατζής αν θέλει κάτι και απάντησε την λατέρνα. Του είπε ότι είναι χαλασμένη και έφυγε λυπημένος. Τι κι αν γύρισε στο σπίτι, τι κι αν ήρθε η άλλη μέρα, ο νους του έμεινε στη λατέρνα που κάποτε του έδινε χαρά και ελπίδες.

Οι γείτονές του τσακωνόντουσαν για το τι να γίνει στο μέλλον το παιδί τους, ενώ αυτό έμενε σιωπηλό. Φώναζαν τόσο πολύ που δεν μπορούσαν και οι άλλοι να μείνουν σε ηρεμία. Μια μέρα ρώτησαν  τον θυρωρό της πολυκατοικίας για την ηλικία του παιδιού. Τους απάντησε ότι δεν έχουν παιδί, απλά η γυναίκα  είναι έγκυος…

Ο πατέρας του μικρού Σωτήρη ήταν κατηγορούμενος σε δίκη που μηνυτής ήταν η ίδια η μητέρα του. Ο Σωτήρης που δεν ήταν πάνω από δεκατριών ετών, ήταν ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας. Κατάφερε με θερμά και ωραία λόγια να πείσει τον δικαστή πως δεν φταίει κάποιος συγκεκριμένα και να κάνει την μητέρα του να αποσύρει την μήνυση.  Έτσι όλη η οικογένεια ξανάσμιξε και χάρη στο Σωτήρη βρήκε ξανά το χαμόγελό της.

[Εκδότης: ΚΕΔΡΟΣ, εικονογράφηση: Τάσος Αυγερινός, σελίδες 72, έτος πρόσφατης έκδοσης 1985]

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗΣ

ΣΣ. Η παρουσίαση αυτή έγινε στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α' τάξης της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη. Το βιβλίο ο μαθητής το δανείστηκε από την Σχολική Βιβλιοθήκη του 3ου Γυμνασίου Γλυφάδας.