Ελπίζοντας ένα καλύτερο μέλλον
Αγαπητό ημερολόγιο (20 Αυγούστου 2017)
Μία ακόμη ημέρα μέσα στο χάος και τη ζέστη που επικρατεί εδώ στην Μυτιλήνη. Ο ιδρώτας κυλά αργά στο μέτωπό μου και η ανάγκη μου για λίγο νερό και τροφή ολοένα και αυξάνεται.
Ευτυχώς που η οικογένεια που κοιμάται στο διπλανό κατάλυμα μου έδωσε μία μπουκιά ψωμί. Όμως που είναι η δική μου οικογένεια να με φροντίσει; Που είναι ο πατέρας μου, η μητέρα μου και ο αγαπημένος μου αδερφός; Έφυγαν... πάνε, μαζί με τους υπόλοιπους, δεν τα κατάφεραν, πνίγηκαν. Μόνο εγώ και δυο-τρεις ακόμη καταφέραμε να επιβιώσουμε έπειτα από αυτό το ταξίδι, όταν η βάρκα βούλιαξε και μαζί της πήρε τους ανθρώπους που αγαπώ. Πια, πιστεύω πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα... Ούτε για εμένα, ούτε και για τους άλλους 6.000 Σύριους πρόσφυγες που εγκατέλειψαν αναγκαστικά και με την βία τη χώρα τους... Οραματιζόμενοι ένα καλύτερο μέλλον και μια καλύτερη ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους...
Δανάη Παπαδοπούλου
ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία της μαθήτριας στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β' τάξης της καθηγήτριας Ζαφειρίας Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου