ΠΑΡΑΜΥΘΟ…ΛΟΓΕΙΑ (2)

Η ΠΥΞΙΔΑ

Ο Τετράφυλλος Τριφύλλης ήταν ένας πολύ άτυχος άνθρωπος. Ήταν τόσο άτυχος, που από όταν ήταν μικρός, κάθε φορά που προσπαθούσε να κάνει κάτι, κάτι άλλο συνέβαινε και του κατέστρεφε όλα του τα σχέδια. Ήταν μόνος του στη ζωή… άτυχος κι εκεί! Είχε ζήσει τόσα χρόνια παρέα με την ατυχία του, που τα μάτια του, το μυαλό του και η καρδιά του, δεν μπορούσαν να δουν την όμορφη πλευρά της ζωής.

Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, καθόταν στο συνηθισμένο παγκάκι στο πάρκο και διάβαζε το βιβλίο του. όλα ήταν τόσα όμορφα! Όμως ούτε το μελωδικό κελάηδισμα των πουλιών, ούτε η όμορφη μυρωδιά των λουλουδιών ήταν ικανά να του αλλάξουν την διάθεση. Ξαφνικά μες την ησυχία του, άκουσε κάποιον να του μιλάει. Χωρίς να δώσει σημασία στα λόγια του, γύρισε ενοχλημένος και του ζήτησε να σωπάσει. Ο ξένος ατάραχος του είπε:

-Συγνώμη, δεν ήθελα να σε ενοχλήσω! Νομίζω πως έχω κάτι που χρειάζεσαι. Όποτε θες έλα να με βρεις!

Πριν προλάβει ο Τετράφυλλος να του απαντήσει ο ξένος είχε εξαφανιστεί. «Τι παράξενος τύπος!» σκέφτηκε. Και σηκώθηκε να φύγει. Κάτι όμως του τράβηξε την προσοχή! Ήταν μια πυξίδα αφημένη στο παγκάκι. Την πήρε στα χέρια του και είδε ότι από πίσω έγγραφε: «Στο τέλος της διαδρομής την τύχη σου θα βρεις!».

Μάτι δεν έκλεισε όλη νύχτα, σκεπτόμενος την πυξίδα και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Η πυξίδα κουνιόταν σαν τρελή! Τον οδηγούσε σε άγνωστα μέρη. Ώσπου έφτασε σε μια σπηλιά, που τον περίμενε ο ξένος. Του άνοιξε την είσοδο και μπήκε μέσα. Αντίκρισε τότε μπροστά του μια κυρία ντυμένη στα άσπρα. Ήταν η θεά τύχη. Κρατούσε μια πυξίδα, ακριβώς σαν την δικιά του! Την κοίταξε παράξενα ο Τετράφυλλος!

-Τι βλέπεις; τον ρώτησε η θεά!

-Βλέπω… βλέπω την μαμά μου να μου τραγουδά, τον φίλο μου τον Ευτύχη να τρέχει και να σκαρφαλώνει στα δέντρα! Βλέπω…

-Τον εαυτό σου τον βλέπεις; τον διέκοψε η θεά.

-Ναι, με βλέπω χαρούμενο και… τυχερό, είπε χαμογελώντας. Τυχερό ναι! Τυχερό που είχα τέτοιους φίλους και ανθρώπους να με αγαπάνε!

Τον κοίταξε τότε χαμογελώντας η θεά Τύχη και μ’ ένα χτύπημα των χεριώ της τον επέστρεψε σπίτι του.

Από τότε ο Τετράφυλλος Τριφύλλης ξαναβρήκε τον φίλο του τον Ευτύχη και ζει χαρούμενος και βλέπει τον κόσμο θετικά! Και ποτέ δεν ξανάβγαλε την «τυχερή» πυξίδα από την τσέπη του! Είχε καταλάβει ότι η μεγαλύτερη τύχη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος είναι να εμπιστεύεται την όμορφη πλευρά της ζωής!

ΕΥΓΕΝΙΑ ΠΙΤΣΑΚΗ

ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία της μαθήτριας στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' τάξης της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη.