Τρίτη 27 Αυγούστου 2019

ΠΑΡΑΜΥΘΟ…ΛΟΓΕΙΑ (12/19)

ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΙΑ

Όλες οι μέρες μου ήταν ίδιες και βαρετές. Ξύπναγα, πήγαινα σχολείο, γύρναγα, διάβαζα, έτρωγα, κοιμόμουν. Νόμιζα ότι πάντα έτσι θα ήταν μέχρι που μια μέρα όπως γύρναγα από το σχολείο μόνη, έστριψα σε ένα στενό για να φτάσω πιο γρήγορα σπίτι. Δεν το ξέρουν πολλά παιδιά αυτό το στενό και όσα το ξέρουν προτιμούν να πηγαίνουν με τις παρέες τους στον μεγάλο δρόμο. Έστριψα στο σοκάκι και βλέπω ένα μεγάλο άσπρο σκυλάκι με ένα σκισμένο κολάρο, βρώμικο και με ένα χτυπημένο ποδαράκι. Πήγα κοντά του και άρχισε να κλαίει. Μετά, όμως, που το χάιδεψα σταμάτησε. Κοίταξα το κολάρο του μήπως και έχει κανένα τηλέφωνο αλλά δεν είχε.

Έκατσα σε εκείνο το στενό για καμιά ώρα. Όταν κέρδισα την εμπιστοσύνη του και έφυγα με ακολούθησε μέχρι το σπίτι μου. Την έβαλα μέσα στον κήπο και κλείδωσα την πόρτα του φράχτη για να μην φύγει. Η μάνα μου με είχε δει να μπαίνω με αυτήν και βγήκε έξω. Δεν αγρίεψε όπως νόμιζα αλλά ήταν πολύ ξαφνιασμένη. «Που τον βρήκες τον σκύλο;» μου λέει με ήρεμο τόνο. «Την βρήκα μόνη με χτυπημένο πόδι σε εκείνο το στενό». Φαινόταν από τον τόνο της φωνής της και το ότι την χάιδεψε ότι δεν ήθελε να την διώξουμε.
Μπήκα μέσα στο σπίτι και έφαγα το φαγητό μου αφήνοντας λίγο για την σκυλίτσα. Βγήκα έξω να της το δώσω και μου ήρθε ιδέα για το πώς θα την ονομάσουμε. «Μπέλα!» πω, πω, της πάει τόσο πολύ! Έδωσα στην Μπέλα την μισή μπριζόλα και έφυγα  να πάω να της πάρω παιχνίδια, κολάρο και όλα τα αναγκαία.
Έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα με ένα χαμόγελο πάντα στα χείλη. Μόλις έφτασα κατάλαβα ότι θα είναι η πρώτη φορά  που μπαίνω σε pet store και δεν παίρνω ψάρι ή λαγουδάκι. Πήγα στα πράγματα για τους σκύλους και της πήρα πολλά παιχνίδια, ένα όμορφο καινούργιο κόκκινο κολάρο και ένα σπιτάκι με μια κουβέρτα και μαξιλάρι μέσα. πήγα στο ταμείο και είπα στην κυρία να μου φτιάξει ένα από αυτά τα μικρά πραγματάκια που έχουν πάνω το όνομα του σκύλου και το τηλέφωνο του ιδιοκτήτη. Άρχισα να περπατάω προς το σπίτι σκεφτόμενη πόσο ωραία θα είναι τώρα που θα έχω μια αληθινή φίλη. Η πρώτη μου κιόλας. Άνοιξα την πόρτα του φράκτη και την βλέπω να λιάζεται πάνω στο γρασίδι. Έκατσα δίπλα της  και της έβγαλα το παλιό της κολάρο. Είναι τόσο όμορφη! Με έγλυψε στο πρόσωπο κι άρχισα να γελάω. 
Την αγκάλιασα και κατάλαβα τι πάει να πει αληθινή φιλία ακόμα και με ένα σκύλο.

ΜΙΡΕΛΑ ΜΑΓΚΑΝΑΡΗ

ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία της μαθήτριας στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' τάξης της καθηγήτριας Ζαφειρίας Παπαδημητρίου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου