Θρήνος της σύγχρονης εποχής

ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο TEACHER…

Του Αθανάσιου Γρίβα*

Κλαίω θα έλεγε ο εκπαιδευτικός, για τη σημερινή απαξίωση του επαγγέλματός μου, γιατί εγώ ξεκίνησα το επάγγελμά μου αυτό την αγάπη μου για  τους μαθητές και την κοινωνία στην οποία ζούμε.

Χθες είδα ένα όνειρο που ήταν το εξής: Όταν ο Νίτσε βρισκόταν στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας σε μία από τις απογευματινές του εξόδους συνάντησε σε ένα παγκάκι έναν καλοβαλμένο, θα λέγαμε σήμερα, μέσης ηλικίας κύριο ο οποίος έκλαιγε.

Τον προσέγγισε με το δικό του τρόπο, κάθισε κοντά του, και αφού είδε τα δακρυσμένα μάτια του και άκουσε τους λυγμούς του, τον ρώτησε τι έχει… όταν τον ρώτησε το επάγγελμα του και το λόγο που αυτός κλαίει ο τελευταίος τον κοίταξε και του είπε ότι είναι εκπαιδευτικός και οι λόγοι που τον έκαναν να κλαίει είχαν να κάνουν με την επαγγελματική του σταδιοδρομία και το πώς Ένιωθε .

Αν ο Αστικός αυτός Μύθος συνέβαινε στη σημερινή εποχή κι αν στη θέση του Νίτσε βρισκόταν ο Γιάλομ, θα μπορούσε να μας το κάνει ένα υπέροχο διήγημα το οποίο θα ξεκινούσε με το θρήνο του εκπαιδευτικού της σύγχρονης εποχής μας...

Κλαίω, θα του έλεγε ο σύγχρονος εκπαιδευτικός μας για αυτά που βλέπω να έρχονται στην εκπαίδευση και τα παιδιά μας να γίνονται κάθε μέρα περισσότερο δυστυχισμένα, αφού η εκπαίδευσή τους δεν τους δίνει αυτά τα οποία που πράγματι χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν τη σύγχρονη κοινωνική και οικονομική ζωή.

Δεν τους δίνει το παιχνίδι, τις δεξιότητες επικοινωνίας , την εμπιστοσύνη να μπορούν να μιλήσουν, την εξειδικευμένη γνώση την ανάδειξη των κλίσεων και των ταλέντων τους.

Κλαίω θα έλεγε ο εκπαιδευτικός, για τη σημερινή απαξίωση του επαγγέλματός μου, γιατί εγώ ξεκίνησα το επάγγελμά μου αυτό την αγάπη μου για  τους μαθητές και την κοινωνία στην οποία ζούμε .Κι όμως αυτό το επάγγελμα απαξιώνεται καθημερινά και κοντεύει να γίνει συνώνυμο του τεμπέλη, του ανθρώπου που κάθεται και δεν δουλεύει, του ανθρώπου που βρίσκεται μόνιμα σε διακοπές, του ανθρώπου πού δεν κάνει τίποτα.

Κλαίω ακόμη, γιατί πολλά πολιτικά σχήματα κόμματα και ιδεολογίες νομίζουν ότι θα πρέπει να είμαστε εξαρτώμενα τους και μας στερούν με διάφορους τρόπους την ελευθερία, τη δημιουργικότητά ,τις αξίες και την αξιοπρέπειά μας, μας καταστρέφουν τα όνειρα και τα οράματα μας.

Κλαίω, γιατί οι γονείς των παιδιών μας έχουν χάσει την πίστη τους σε εμάς και νομίζουν ότι δεν βοηθάμε όσο θα πρέπει τους μικρούς μαθητές, τόσο μαθησιακά όσο και στα προβλήματα συμπεριφοράς τους, όταν γνωρίζω ότι πολλά από αυτά είναι απόρροια των άσχημων οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που οι ίδιοι βιώνουν.

Προσπαθώ να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ. Πολλές φορές όμως σήμερα οι άνθρωποι δεν ακούνε, τους αρέσει μόνο να μιλάνε, τους αρέσει να τους ακούνε και δεν τους αρέσει να ακούν λόγια αντίθετα από αυτά που οι ίδιοι επιθυμούν.

Θέλουν να ακούσουν μόνο κολακείες. Κλαίω, γιατί εμποδίζονται οι δυνατές, κρυστάλλινα καθαρές φωνές ανθρώπων και εκπαιδευτικών να εκφραστούν, να ακουστούν, γιατί το υπάρχον σύστημα κάθε εποχής, νιώθει έναν φόβο ότι ίσως κάτι μπορεί να κινηθεί και ίσως κάτι μπορεί να αλλάξει. Η κάθε εξουσία διαθέτει πολλά όπλα για να αντιμετωπίσει κάθε εκπαιδευτικό που θα ήθελε να κάνει την τάξη του κοιτίδα δημιουργικότητας, ελευθερίας, έκθεση απόψεων και ανάπτυξης ταλέντων. Ίσως όμως δεν είναι εύκολο να τα βάλεις μαζί της επειδή ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα καταπολεμηθείς, σκληρά , αδίστακτα, άδικα. Αν δεν τα παρατήσεις, θα στοχοποιηθείς ως διαφορετικότητα, γραφικότητα και οτιδήποτε άλλο.

Δεν κατηγόρησα ποτέ συναδέλφους μου, μου είπε ο εκπαιδευτικός που δεν τα κατάφεραν που στον δρόμο υπέκυψαν, παραιτήθηκαν άλλαξαν . Τους δικαιολογώ Εγώ όμως πνίγομαι είπε ο μεσήλικας εκπαιδευτικός, Αν και το σύστημα δεν με νίκησε, και ας με κυνήγησε πολλές φορές. Έτσι λοιπόν όταν αισθάνομαι ότι πνίγομαι από τις αδικίες έρχομαι εδώ σε αυτό το παγκάκι ,κάθομαι μόνος μου και κλαίω.

Και αυτό μου δίνει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις και θα συνεχίσω  μέχρι να φτάσω στο τέλος της επαγγελματικής μου θητείας να εξακολουθώ να τηρώ τις υποσχέσεις που είχα δώσει στους πρώτους μαθητές μου. Τότε αφού με χαιρέτησε ,τον είδα να σηκώνεται να σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια του ,είδα το φωτεινό βλέμμα του να αστραποβολεί  και έτσι όπως ήταν ευθυτενής απομακρύνεται από κοντά μου.

Δεν ξέρω αν Αυτός είναι ένας Αστικός μύθος, Ή  ο δικός μου  μύθος. Τελικά είναι  μία πραγματικότητα  που πολλοί εκπαιδευτικοί ζούμε. Σας ευχαριστώ όλους σας Αφιερωμένο  στην Όλγα,  από τις καλύτερες μαθήτριες που  γνώρισα.

ΠΗΓΗ: anthologio.wordpress.com

………………….

* Ο Αθανάσιος Γρίβας είναι δάσκαλος και υπηρετεί ως διευθυντής στο 18ο Δημοτικό Σχολείο Αμαρουσίου