Το μυστικό και το όμορφο

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ «ΜΙΣΟΥΣΕ» ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

Η Ελένη καθόταν καθημερινά στο παγκάκι του πάρκου με το σημειωματάριό της ανοιχτό. Σχεδίαζε και κατέγραφε τις ιδέες της για ταινίες, προσπαθώντας να απομακρυνθεί από τα Μαθηματικά που τόσο μισούσε. Κάθε μέρα έφερνε μαζί της τις σημειώσεις του παππού της, τις ιστορίες που εκείνος της είχε πει όταν ήταν μικρή, χωρίς ποτέ να της δείξει πόσο σημαντικά είναι τα Μαθηματικά. Η γλυκιά ανάμνηση του παππού την συνόδευε σε κάθε της βήμα, αλλά τα Μαθηματικά της φαινόντουσαν μόνο ως ένας τοίχος αδιαπέραστος.

Όμως, κάτι είχε αλλάξει. Η συνάντηση με τον ηλικιωμένο άνδρα στο πάρκο δεν ήταν τυχαία. Όταν καθόταν δίπλα της, με το καφέ φθαρμένο καπέλο και το βιβλίο του, εκείνη δεν το αντιλήφθηκε αμέσως, αλλά κάτι στον τρόπο που της μιλούσε της φαινόταν οικείος.

«Τα Μαθηματικά και η τέχνη έχουν κάτι κοινό», της είχε πει εκείνος. «Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά, όλα συνδέονται. Τα Μαθηματικά είναι πίσω από την αρμονία του κόσμου, ακόμα και στη ζωή που ζούμε.»

Η Ελένη είχε ακούσει προσεκτικά, αλλά δεν ένιωθε έτοιμη να τα δεχτεί. Έτσι, το ράγισμα στη σιγουριά της άρχισε να γεφυρώνεται, σαν οι λέξεις του να είχαν σπείρει έναν σπόρο. Όμως, το πραγματικό σοκ ήρθε όταν ξανάβλεπε καθημερινά έναν άλλον άνδρα, έναν Κύριο που κάθε μέρα καθόταν στο ίδιο παγκάκι και ταΐζε τα περιστέρια. Είχε παρατηρήσει την επαναλαμβανόμενη συνήθεια του και σύντομα την είχε ανακαλύψει εκεί. Δεν ήταν μόνο τα περιστέρια που την έκαναν να σκέφτεται, αλλά και το βλέμμα του που την παρατηρούσε προσεκτικά. Και εκείνος, με τον καιρό, παρατηρούσε τις σημειώσεις της και την καθημερινή της παρουσία στο πάρκο.

Μια μέρα, αφού την παρατήρησε για αρκετές μέρες, την πλησίασε. «Ωραία τα περιστέρια, ε;» είπε με ήρεμο τόνο. Εκείνη τον κοίταξε χωρίς να ξέρει τι να πει.

«Ναι,» απάντησε αμήχανα.

Ο άντρας χαμογέλασε ελαφρά και συνέχισε: «Πολλοί τα βλέπουν να πετούν χωρίς να καταλαβαίνουν. Αλλά όλα έχουν τη δική τους τάξη, τη δική τους συμμετρία. Όπως τα Μαθηματικά.»

«Τα Μαθηματικά…», είπε η Ελένη, και το μίσος της για αυτά φαινόταν να την κυριεύει πάλι. «Δεν τα καταλαβαίνω, δεν τα αντέχω.»

«Είναι κατανοητά», είπε ο άντρας με έναν τόνο σοφίας. «Όταν ήμουν νέος, κι εγώ τα είχα απορρίψει. Δούλευα ως μηχανικός και ποτέ δεν έδινα σημασία στις έννοιες τους. Αλλά αργότερα, κατάλαβα ότι τα Μαθηματικά είναι πίσω από όλα. Η ίδια η ζωή.»

Η Ελένη τον κοίταξε παραξενεμένη. «Μηχανικός; Τα Μαθηματικά σας βοήθησαν;»

«Πολύ», είπε εκείνος, ταΐζοντας τα περιστέρια με μια ήρεμη αφοσίωση. «Αλλά δεν είναι μόνο τα Μαθηματικά της δουλειάς. Είναι τα Μαθηματικά της ζωής, της τέχνης, των σχέσεων. Όλα γύρω μας έχουν μια αρμονία που διαμορφώνεται από αυτά.»

Η Ελένη καθόταν σιωπηλή, σκεπτόμενη τα λόγια του. Ήταν αλήθεια ότι πάντα θεωρούσε τα Μαθηματικά ξένα, στεγνά και βαρετά, αλλά τώρα κάτι έμοιαζε να την αγγίζει βαθιά.

Ο άντρας, αφού είδε τη σκέψη να αποτυπώνεται στο πρόσωπό της, σηκώθηκε και της είπε με έναν φιλικό τόνο: «Κράτα το βιβλίο που διαβάζω. Θα σου ανοίξει άλλες πόρτες.»

Και καθώς εκείνος έφυγε, η Ελένη τον παρακολούθησε για λίγο και γύρισε στο σημειωματάριό της. Όταν γύρισε στο σπίτι, άνοιξε το κουτί με τις αναμνήσεις του παππού της και είδε το ίδιο καπέλο που φορούσε εκείνος, την ώρα που του μιλούσε στις παιδικές της αναμνήσεις. Ένιωσε μια παράξενη αίσθηση, σαν να είχε ανακαλύψει κάτι που πάντα ήξερε χωρίς να το συνειδητοποιήσει. Τα Μαθηματικά είχαν κάτι το μυστικό και το όμορφο, ίσως με έναν τρόπο που δεν είχε κατανοήσει μέχρι τότε.

ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ