Και λέω “ευχαριστώ”

Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Όταν ήμουν μικρή  δεν καταλάβαινα πώς η μαμά μου τα προλάβαινε όλα. Ξυπνούσε πρώτη, μας ετοίμαζε, έτρεχε στη δουλειά, γύριζε κουρασμένη, αλλά πάντα είχε χρόνο για όλους.

Θυμάμαι να τη βλέπω να ράβει κάτι το βράδυ. Ένα σκισμένο παντελόνι μου, μια κουρτίνα, μια παλιά μπλούζα. “Γιατί δεν αγοράζουμε καινούργιο;” ρώτησα μια φορά.

“Γιατί όλα μπορούν να γίνουν καινούργια, αν έχεις υπομονή” μου είπε και χαμογέλασε.

Τότε δεν καταλάβαινα. Τώρα καταλαβαίνω. Οι γυναίκες πάντα “ράβουν” τον κόσμο γύρω τους. Δουλεύουν, φροντίζουν, στηρίζουν, αγαπούν. Ακόμα κι όταν κανείς δεν το παρατηρεί.

Σήμερα, στη μέρα της γυναίκας, σκέφτομαι όλες τις μαμάδες, τις γιαγιάδες, τις φίλες, τις δασκάλες μας. Και λέω ένα “ευχαριστώ”. Γιατί χωρίς αυτές, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ