Δυνάστες σας είναι η αδιαφορία, η υποταγή στο εύκολο, το «έτσι είναι τα πράγματα»

 ΔΥΟ ΕΦΗΒΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΡΟ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ

Σκηνικό: Ένα σύγχρονο δωμάτιο με έναν καναπέ, αφίσες από ταινίες και ανοιχτούς φορητούς υπολογιστές. Ο Γιάννης και η Άννα, δύο έφηβοι, κάθονται αντικριστά. Ο Γέρος του Μοριά στέκεται με τα χέρια πίσω από την πλάτη, χαμογελώντας κάτω από το μουστάκι του.

Γιάννης: Λοιπόν, στρατηγέ, αν ζούσες σήμερα, πώς θα έβλεπες τα πράγματα;

Κολοκοτρώνης: (Γελάει) Σαν ένα καινούργιο πεδίο μάχης. Άλλα τα όπλα, ίδια η μάχη.

Άννα: (Σταυρώνει τα χέρια) Ναι, αλλά εμείς σήμερα δεν έχουμε να πολεμήσουμε Τούρκους.

Κολοκοτρώνης: (Γνέφει) Κι όμως, έχετε κι εσείς τους δικούς σας δυνάστες.

Γιάννης: (Πετάγεται) Τι, τους γονείς μας;

Άννα: (Γελάει) Ή μήπως τους καθηγητές μας;

Κολοκοτρώνης: (Χαμογελάει πονηρά) Όχι, παιδιά μου. Οι γονείς κι οι δάσκαλοί σας είναι οι «καπεταναίοι» σας. Οι πραγματικοί δυνάστες σας είναι η αδιαφορία, η υποταγή στο εύκολο, το «έτσι είναι τα πράγματα».

Άννα: (Αναστενάζει) Ναι, αλλά δεν είναι εύκολο να αλλάξεις κάτι σήμερα. Όλα μοιάζουν ήδη αποφασισμένα.

Κέρινο ομοίωμα Θεόδωρου Κοκκινίδη

Κολοκοτρώνης: (Σοβαρεύει) Είπαν το ίδιο κι οι ραγιάδες πριν σηκώσουν κεφάλι. Αν το πίστευα κι εγώ, τώρα δεν θα ήμασταν εδώ να τα λέμε.

Γιάννης: Άρα, τι να κάνουμε; Να πάρουμε τα βουνά;

Κολοκοτρώνης: (Γελάει) Όχι με το ντουφέκι, αλλά με το μυαλό και την καρδιά σας. Σηκώστε κεφάλι, μάθετε, αμφισβητήστε, παλέψτε. Ο κόσμος δεν αλλάζει μόνο με σπαθιά.

Άννα: (Σκέφτεται) Δηλαδή, λες ότι κι εμείς πρέπει να γίνουμε σαν κι εσένα;

Κολοκοτρώνης: Δεν λέω να γίνετε σαν εμένα. Λέω να γίνετε σαν εσάς, αλλά ελεύθεροι.

Ο Γιάννης και η Άννα κοιτάζονται. Έξω, ο ήλιος αρχίζει να δύει. Η κουβέντα τους δεν έχει τελειώσει. Ίσως μόλις τώρα αρχίζει. 

Άννα: (Ακουμπάει το σαγόνι στο χέρι της) Στρατηγέ, ξέρεις τι θα ήθελα να μάθω; Τι ρόλο έπαιξαν οι γυναίκες στον Αγώνα. Γιατί συνήθως μιλάμε μόνο για τους πολεμιστές.

Κολοκοτρώνης: (Χαμογελάει πλατιά) Ωραία ερώτηση, κόρη μου! Οι γυναίκες ήταν η ψυχή της Επανάστασης. Μπορεί να μη σήκωσαν όλες γιαταγάνια, αλλά χωρίς αυτές, δεν θα κρατούσαμε ούτε μια μέρα.

Γιάννης: (Σηκώνει το φρύδι) Σοβαρά τώρα; Τι έκαναν δηλαδή;

Κολοκοτρώνης: (Σταυρώνει τα χέρια) Όταν εμείς πολεμούσαμε, αυτές κρατούσαν τα σπίτια, φρόντιζαν τα παιδιά, έραβαν ρούχα, έφτιαχναν ψωμί. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Μερικές μπήκαν και στην πρώτη γραμμή.

Άννα: (Ενθουσιάζεται) Για πες!

Κολοκοτρώνης: Θα σου πω για τη Μαντώ Μαυρογένους. Ήταν πλούσια, αλλά έδωσε όλη της την περιουσία στον Αγώνα. Διοικούσε στρατό, πολέμησε, έγραψε επιστολές για να πείσει τους Ευρωπαίους να βοηθήσουν.

Γιάννης: (Σφυρίζει) Οκ, respect.

Κολοκοτρώνης: Και η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα! Ναύαρχος, καπετάνισσα, είχε δικό της στόλο και δεν δίστασε να τα βάλει με τους Τούρκους στη θάλασσα.

Άννα: (Ενθουσιασμένη) Οπότε, δεν ήταν απλά «οι γυναίκες του σπιτιού»!

Κολοκοτρώνης: Καθόλου! Οι γυναίκες ήταν το στήριγμά μας. Στα χωριά, έκρυβαν αγωνιστές, μετέφεραν όπλα κρυφά, έκαναν κατασκοπία. Και όταν όλα χάνονταν, έπαιρναν και το ντουφέκι.

Άννα: (Σκέφτεται) Δηλαδή, χωρίς τις γυναίκες, δεν θα υπήρχε Επανάσταση;

Κολοκοτρώνης: (Κουνάει το κεφάλι) Ούτε κατά διάνοια, κόρη μου. Αυτές μας κράτησαν όρθιους όταν όλα φαίνονταν χαμένα.

Γιάννης: (Γυρίζει στην Άννα) Οπότε, να γράψουμε και γι’ αυτές στην έκθεση;

Άννα: (Χαμογελάει) Να γράψουμε. Για όλους.

Ο Κολοκοτρώνης τους κοιτάζει περήφανος. Ένα κερί που τρεμόσβηνε δίπλα στο παράθυρο σβήνει εντελώς. Μα η φλόγα έχει περάσει αλλού.

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ