Ένα παραμύθι του Μάη

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΣΠΟΡΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΜΑΡΥΛΛΙΔΑ

Κάθε χρόνο, με το που μπαίνει ο Μάης, κάτι μαγικό συμβαίνει στον παλιό κήπο πίσω από το σπίτι. Τα λουλούδια αρχίζουν να τεντώνουν τα πέταλά τους, ο ήλιος γίνεται λίγο πιο ζεστός, και μέσα από ένα πεσμένο ροδοπέταλο γεννιέται ο Σπόρος.

Ο Σπόρος δεν είναι παιδί σαν όλα τ’ άλλα. Είναι ο μικρός φύλακας του Κήπου – ένα πλάσμα από φως, χώμα και μυρωδιές. Οι άνθρωποι δεν τον βλέπουν, μόνο τα λουλούδια και τα έντομα τον αναγνωρίζουν. Κάθε Μάιο ξυπνάει για να βοηθήσει τα φυτά να θυμηθούν ποια είναι και να ανθίσουν με χαρά.

Η αγαπημένη του είναι η Αμαρυλλίδα. Όχι οποιαδήποτε Αμαρυλλίδα – η μία και μοναδική, που έχει κάνει μια μυστική συμφωνία με τον χρόνο:

θα ανοίγει στα γενέθλια του Κωνσταντίνου και θα κλείνει μονάχα μετά τα γενέθλια της Τζωρτζίνας.

Έτσι, γίνεται κάτι σαν φύλακας των στιγμών. Ένα ρολόι της καρδιάς που χτυπά μόνο για εκείνα τα δύο παιδιά.

Όμως η Αμαρυλλίδα έχει ένα μικρό πρόβλημα: δεν μπορεί να αποφασίσει τι χρώμα να γίνει.

Κάθε χρόνο, λίγο πριν ανοίξει, διστάζει. «Να γίνω κόκκινη σαν την καρδιά; Ή λευκή σαν την πρώτη ανάσα του πρωινού; Ή μήπως ροζ, σαν τα μάγουλα του Κωνσταντίνου όταν φυσάει τα κεράκια του;»

Ο Σπόρος κάθεται δίπλα της, πάνω σε ένα βότσαλο.

«Θυμάσαι πέρυσι;» της λέει.

«Πότε η μαμά έφερε την τούρτα και ο Κωνσταντίνος φώναξε “εγώ δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο!” και μετά έφαγε τρία κομμάτια σοκολατίνα;»

«Ή όταν η Τζωρτζίνα τραγούδησε δυνατά, με φωνή που μύριζε καλοκαίρι;»

Η Αμαρυλλίδα τρέμει ελαφρά.

«Θυμάμαι…»

«Εκείνο είναι το χρώμα σου», της ψιθυρίζει ο Σπόρος.

«Το χρώμα που κρύβει όλα αυτά τα “σ’ αγαπώ” που δεν λέγονται με λέξεις. Το χρώμα που περιμένει κάθε παιδί όταν πλησιάζουν τα γενέθλιά του. Κόκκινο. Ζεστό και λαμπερό.»

Και τότε, όπως κάθε χρόνο, η Αμαρυλλίδα ανοίγει. Αργά, χαμογελαστά, γεμάτη από τη δύναμη της αγάπης.

Ο Σπόρος την κοιτάει με μάτια που λάμπουν.

«Η αποστολή μου τελείωσε», ψιθυρίζει. Και σιγά σιγά, λιώνει μέσα στη σκιά ενός φύλλου, μέχρι να ξαναρχίσει η συμφωνία.

Γιατί κάθε χρόνο, η κόκκινη Αμαρυλλίδα ανθίζει όταν η καρδιά χτυπά για εκείνα τα δύο χαμόγελα. Και κλείνει μονάχα όταν έχει φυλάξει όλες τις ευχές τους.

 ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ