Στα βήματα του Αισώπου (7)

ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΕΝΟΣ ΛΥΚΟΥ

Μία φορά κι έναν καιρό σε ένα μεγάλο δάσος ζούσε ένας λύκος, ο Άργος. Ήταν ο πιο δυνατός και τρομερός κυνηγός του δάσους και όλοι τον φοβόνταν. Μα πίσω από όλα αυτά είχε ένα φόβο: φοβόταν τη μοναξιά.

Δεν είχε φίλους και δεν εμπιστευόταν κανένα, γιατί ήθελε να φαίνεται σκληρός. Όμως, τα βράδια, όταν το φεγγάρι έλαμπε ψηλά η καρδιά του γέμιζε ένα κενό που ούτε το πιο πλούσιο κυνήγι δεν μπορούσε να γεμίσει.

Ένα βράδυ μία γριά κουκουβάγια, η σοφότερη του δάσους του μίλησε.

- Λύκε, μπορείς να νικήσεις κάθε αντίπαλο, μα δεν μπορείς να νικήσεις τη μοναξιά. Πρόσεχε, γιατί θα έρθει η μέρα που η δύναμη σου δεν θα σε σώσει.

 Ο λύκος γέλασε. «Δεν χρειάζομαι κανέναν».

Όμως ήρθε ο χειμώνας και το χιόνι σκέπασε το δάσος. Το φαγητό ήταν σπάνιο. Οι αγέλες ενώθηκαν μα όπως πάντα ο Άργος μόνος. Οι δυνάμεις του τον εγκατέλειψαν. Έμεινε μόνος και χωρίς φαγητό. Τότε κατάλαβε τα σοφά λόγια της κουκουβάγιας.

Μία μέρα, μόνος και εξαντλημένος είδε μια ομάδα ελαφιών να περνάει μπροστά του. Ήταν το τέλειο θήραμα, αλλά δεν είχε δυνάμεις να τα κυνηγήσει.

Τότε τον πλησίασε ένας νεαρός λύκος και του είπε: «Έλα στην αγέλη μας. Εκεί η μοιραζόμαστε το φαγητό και βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Κανείς δεν επιβιώνει μόνος του για πάντα».

Ο Άργος κατάλαβε πόσο ανόητα και εγωιστικά φερόταν. Η πραγματική δύναμη, δεν ήταν στο να είναι μόνος, αλλά να έχει και άλλους δίπλα του.

Κανείς δεν μπορεί να είναι δυνατός για πάντα και κανείς δεν χρειάζεται να είναι μόνος. Η πραγματική δύναμη κρύβεται στη συνεργασία, τη φιλία, την εμπιστοσύνη.

ΘΑΝΟΣ ΛΑΛΟΣ

ΣΣ. Οι μύθοι του Αισώπου αποτελούν διαχρονικά ένα ευχάριστο και διδακτικό ανάγνωσμα. Μέσα από αυτούς αναδεικνύονται ανθρώπινες αδυναμίες με σκοπό τη διόρθωσή τους.

Στο πλαίσιο της δημιουργικής γραφής στο μάθημα της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη, και με αφορμή το μύθο του Αισώπου, στον οποίο ένα ελάφι πλήρωσε με τη ζωή του την ομορφιά του που είχε υπερεκτιμήσει, μαθήτριες και μαθητές της Α’ τάξης, του 3ου Γυμνασίου Γλυφάδας, παρουσιάζουν τις δικές τους ιστορίες, που κάτι έχουν να μας πουν.