ΞΥΠΝΑΩ ΕΝΑ ΠΡΩΙ...
Ένα πρωί, την πρώτη Απρίλη, ανοίγω σιγά-σιγά τα
μάτια μου, ξυπνάω, βάζω τις παντόφλες μου και πηγαίνω στο μπάνιο. Κοιτιέμαι
στον καθρέφτη. Κάτι συμβαίνει όμως… Δεν βλέπω τον εαυτό μου. Κάνω διάφορες
κινήσεις με το σώμα μου για να καταλάβω τι έχει συμβεί. και τελικά, το είδωλό
μου ήταν αόρατο.Για κάποιον αφύσικο λόγο, το σώμα μου και τα σωθικά μου είχαν
γίνει αόρατα.
Ύστερα, ακούω τη φωνή της μητέρας μου, που μου
φώναζε να ξυπνήσω να πάω στο σχολείο. Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, και με ψάχνει
παντού. Εγώ όμως πουθενά! Της μιλούσα και άκουγε την φωνή μου, με τίποτα όμως
δεν μπορούσε να με αντικρίσει. Της εξήγησα τι είχε συμβεί χωρίς οπτική επαφή,
παρά μόνο ακούγοντάς με. Δυστυχώς όμως, νόμιζε ότι της κάνω πλάκα και πως έχω
ηχογραφήσει την φωνή μου και κρύβομαι. Ήτανε μέρα πρωταπριλιάς, όλα τα παιδιά
επιχειρούσαν φάρσες στους γονείς και τους φίλους τους.
Εγώ όμως ήμουν πραγματικά αόρατη. Άντε όμως να το καταλάβει η μητέρα μου και να συνειδητοποιήσει τι έχει πραγματικά συμβεί. Σιγά-σιγά, άρχισε να νευριάζει πιστεύοντας ότι την κοροϊδεύω και ύστερα ξεκίνησε να μετράει αντίστροφα, δίνοντας μου διορία δέκα δευτερολέπτων ώστε να σταματήσω την δήθεν πλάκα που της κάνω και να βγω από την κρυψώνα μου. Για κακή μου τύχη, αφού δεν κατάφερα να την κάνω να καταλάβει τι συμβαίνει στ΄ αλήθεια, μου ανακοίνωσε την τιμωρία μου. Μετά πήγε μέσα και ενημέρωσε τον αδελφό μου να φύγει χωρίς εμένα για το σχολείο.
Εγώ όμως ήμουν πραγματικά αόρατη. Άντε όμως να το καταλάβει η μητέρα μου και να συνειδητοποιήσει τι έχει πραγματικά συμβεί. Σιγά-σιγά, άρχισε να νευριάζει πιστεύοντας ότι την κοροϊδεύω και ύστερα ξεκίνησε να μετράει αντίστροφα, δίνοντας μου διορία δέκα δευτερολέπτων ώστε να σταματήσω την δήθεν πλάκα που της κάνω και να βγω από την κρυψώνα μου. Για κακή μου τύχη, αφού δεν κατάφερα να την κάνω να καταλάβει τι συμβαίνει στ΄ αλήθεια, μου ανακοίνωσε την τιμωρία μου. Μετά πήγε μέσα και ενημέρωσε τον αδελφό μου να φύγει χωρίς εμένα για το σχολείο.
Η ώρα περνούσε και είχε νυχτώσει. Άρχισα να
νυστάζω και μέσα σε μισή ώρα με πήρε ο ύπνος. Την άλλη μέρα το πρωί, ξύπνησα
πιστεύοντας πως η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως λόγω αυτού που είχε συμβεί. Όμως
σκύβοντας να βάλω τις παντόφλες μου, αντίκρισα τα πόδια μου. Τρέχω
ενθουσιασμένη στον καθρέφτη και καταλαβαίνω ότι επέστρεψα στην φυσιολογική
ορατή μου κατάσταση. Κοιτάω την ημερομηνία και ήταν η ίδια με την χθεσινή. Και
τελικά, ήταν απλά ένα όνειρο… ή μάλλον ένας εφιάλτης.
ΕΦΗ ΑΠΙΔΙΑΝΑΚΗ
ΣΣ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε στο πλαίσιο του
πολιτιστικού προγράμματος «Μικροί Λογοπλάστες», του 3ου Γυμνασίου Γλυφάδας, που
συντόνιζε η καθηγήτρια Θεοδώρα Μπατίλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου