Τα γεγονότα της 6ης/7ης Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη
του Αλέκου Παπαδόπουλου*
Αποφεύγω συνήθως την αναφορά στα Σεπτεμβριανά πρώτιστα γιατί έχουν γραφεί και έχουν λεχθεί σχετικά τόσα πολλά που επόμενο είναι αυτά που θα πω να αποτελούν μια τετριμμένη επανάληψη. Kαι κατά δεύτερο λόγο γιατί δεν νομίζω ότι ωφελεί σε κάτι το να ξύνεται επίμονα μια πληγή, που έτσι και αλλιώς μόνιμα θα αιμορραγεί.
Πράγματι, άλλη μια επέτειος σήμερα των γεγονότων της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου του 1955.
Επέτειος των βανδαλισμών και πρωτοφανών σε βαρβαρότητα επιθέσεων που δέχθηκε η πάντοτε μόνη και στην ουσία μόνιμα απροστάτευτη εσαεί δε ακηδεμόνευτη Ρωμιοσύνη της Πόλης, χωρίς ποτέ να έχει φταίξει σε κάτι, χωρίς να έχει προκαλέσει, χωρίς ποτέ να έχει δώσει έστω και μία αφορμή. Και δεν ήταν τούτη η πρώτη φορά ούτε και η τελευταία όπως αποδείχθηκε που το στοιχείο μας πλήρωνε με τα υπάρχοντα του, με τη ζωή του και με ταπεινώσεις κάθε μορφής τις συνέπειες ανειλημμένων αποφάσεων. Σταθερός ο στόχος , ένας και μοναδικός. Ο ξεριζωμός μας από τη γη μας, από τον τόπο μας. Ίσως, γιατί η παρουσία μας θύμιζε και θυμίζει την πατρότητα του, θύμημα οπωσδήποτε ενοχλητικό, όταν δεξιά και αριστερά βλέπουν οι πολλοί τις εκκλησίες, τα σχολεία, τα ιδρύματα μας που μάλλον αποτελούν γι αυτούς μια συνεχή πρόκληση, μόνιμα να ανθούν.
Και ευστόχησαν τελικά αν λάβουμε υπόψη ότι από 100.000 άτομα που αριθμούσε το στοιχείο μας το 1955, σήμερα έχει περιορισθεί στα 2.000, καταδικασμένο στην αφάνεια εφόσον την πλειοψηφία του απαρτίζουν οι υπερήλικες.
Και είχαν γράψει τότε όλες οι ελληνικές εφημερίδες αλλά και σύσσωμος ο διεθνής τύπος για την «ανήκουστο θηριωδία των Τούρκων», για την «οργανωμένη επίθεση τους κατά των Ρωμιών», για την «κατάπληξη και οδύνη όλου του πολιτισμένου κόσμου» για τα «άνωθεν κατευθυνόμενα εγκλήματα του τουρκικού όχλου» για «τυμβωρύχους που κατάβρεχαν και έκαιαν τα οστά των νεκρών μας» και ότι ήταν μια «οργανωμένη διάρρηξη» ενώ το «Εμπρός» η δική μας εφημερίδα, της οποίας ήμουν αρχισυντάκτης, σε στενή επαφή και συνεννόηση με το μαρτυρικό Πατριάρχη Αθηναγόρα αγωνιούσε να εμψυχώσει το στοιχείο μας και έγραφε στο κύριο άρθρο της:
«Θα μείνουμε». Και δε μείναμε. Δε μας επέτρεψαν να μείνουμε. «Θα μείνουμε για να ξαναφτιάξουμε τις Εκκλησίες μας. Για να ξαναενταφιάσουμε τους νεκρούς μας. Για να περιμαζέψουμε τα σχολεία μας. Για να ξαναφτιάξουμε τα μαγαζιά και τα σπίτια μας. Για να ορθοποδήσουμε και πάλι το Ρωμαίικο» Και φτιάξαμε τις εκκλησίες μας, περιμαζέψαμε τα σχολεία μας, φτιάξαμε τα μαγαζιά και τα σπίτια μας, δυστυχώς όμως χωρίς να ορθοποδήσουμε γιατί με τις απελάσεις του 1964, που αποτέλεσαν τη χαριστική βολή αποδείχθηκε η αφέλεια μας σε όλο της το μεγαλείο. Εκκλησίες και σχολεία υφίστανται και σήμερα για να θυμίζουν όμως το χθες μας και τίποτα άλλο.
Διαβάζω από δημοσιεύματα των ημερών εκείνων τις κρίσεις ξένων προσωπικοτήτων και μειδιώ ύστερα από τόσα χρόνια μόνιμα προβληματισμένος. Ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Όμηρος Κεϊπχαρντ ο οποίος συμπτωματικά υπήρξε μάρτυς των όσων έγιναν στην Πόλη την νύχτα εκείνη, κατά την επιστροφή του στη Νέα Υόρκη, άρχισε λέει να διαφωτίζει αμέσως, και μάλιστα δραστήρια, το Αμερικανικό Κογκρέσο και την Κυβέρνηση για τους τουρκικούς βανδαλισμούς κατά του ελληνικού στοιχείου. Ενημέρωσε επί πλέον τον τότε Διευθυντή της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Άλλεν Ντούλς που εθλίβη και αυτός αλλά και συγκλονίσθηκε για όσα είχαν συμβεί. Όσο για τον ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος Αντλαϊ Στήβενσον σε τηλεγράφημα του προς τον Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής σχετικής Εκδηλώσεως της ΑΧΕΠΑ αναφέρει ότι ωμότητες ως οι διαπραχθείσες δεν είναι δυνατόν να γίνουν ανεκτές από τον ελεύθερο κόσμο. Αλλά και άλλα και άλλα παρόμοια παρηγορητικά διαβήματα που επιεικώς παραλληλίζω με φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Γεγονός ότι σήμερα, πολλοί είναι οι Τούρκοι που λέγουν ότι ντρέπονται για ότι συνέβη την 6η προς την 7η Σεπτεμβρίου του 1955. Ντρέπονται όμως ή κάποιοι από αυτούς απλά προσποιούνται γιατί ντρέπονται να σιγούν μη θεωρηθούν συνένοχοι.
Από επίσημα τουρκικά στοιχεία, που η δημοσίευση τους είχε απαγορευθεί τότε, προκύπτει ότι στα Σεπτεμβριανά καταστράφηκαν 73 εκκλησίες μας, 26 σχολεία μας, περί τα 4000 σπίτια και 1000 καταστήματα μας. Αναφέρονται και νεκροί, αναφέρονται και βιασμοί πλαισιωμένα όλα τα παραπάνω στοιχεία με φωτογραφίες που απεικονίζουν τρισδιάστατα τη βαρβαρότητα, τη μήνη του όχλου και φυσικά όχι μόνο την ανοχή αλλά και κάλυψη και προστασία του από το κράτος.
Ουδέν όμως πέραν τούτου και το ΚΑΙ; ένα ΚΑΙ με ένα τεράστιο ερωτηματικό θα αποτελεί διαχρονικά τον καταλληλότερο τίτλο του δράματος μας, του δραματικού επίλογου της ιστορίας της Ρωμιοσύνης της Πόλης που αν ζούσε ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ θα αξιοποιούσε σίγουρα ως πρόσθετο κεφάλαιο στο βιβλίο του » Στην προκυμαία της Σμύρνης» του σχετικού με την Μικρασιατική Καταστροφή που βίωσε τότε ως πολεμικός ανταποκριτής της καναδικής εφημερίδος «Toronto Star».
ΠΗΓΗ: www.presspublica.gr
.....................................
* Ο Αλέκος Παπαδόπουλος (Κωνσταντινούπολη, 1934) είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και εκδότης. Κατά τα έτη 1955-1964 διετέλεσε Διευθυντής Σύνταξης και αρθρογράφος της καθημερινής πολιτικής εφημερίδος της Κωνσταντινουπόλεως "ΕΜΠΡΟΣ". Το Δεκέμβριο του 1964 μετανάστευσε στην Ελλάδα. Συνεργάσθηκε με τις εφημερίδες "Βραδυνή", "Ημέρα" και "Εθνος". Το άρθρο του δημοσιεύθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2017.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου