15 Αυγούστου, μεγάλη γιορτή, διπλή επέτειος

ΜΟΝΟΙΑΣΤΕ, ΔΩΣΤΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ, ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΧΑΝΕΤΑΙ…

του Χρήστου Πασαλάρη* 

Ξαναπιάνω σήμερα την πέννα, ύστερα από σοβαρές περιπέτειες υγείας. Και βλέπω ότι, εκτός από τη μεγάλη γιορτή της Κοίμησης της Παναγίας, πέφτουμε πάνω σε δύο πολύ σπουδαίες επετείους. Που είναι και κίνητρα της γραφής.

Η ΜΙΑ είναι η επέτειος τορπιλισμού της «Ελλης» στην Τήνο, στις 15 Αυγούστου τού 1940, που οδήγησε στον νικηφόρο πόλεμο με τη φασιστική Ιταλία. Και η άλλη είναι η επέτειος της επανάστασης του Ζορμπά στο Γουδί, στις 15 Αυγούστου του 1909, που έφερε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην πρωθυπουργία…

ΞΑΝΑΖΟΥΜΕ αυτές τις επετείους σε μέρες που η δόλια πατρίδα αγωνίζεται να σταθεί όρθια, καθώς τη χτυπούν ανελέητα εχθροί και «φίλοι», μέσα και έξω, επειδή αντιστέκεται πάση θυσία, στηριζόμενη σε αυτόν τον… «αδιόρθωτο» λαό. Τις ξαναζούμε γιατί προβλέπω ότι θα τις συναντήσουμε, αργά ή γρήγορα, ίσως με διαφορετικούς πρωταγωνιστές…

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ από τον καιρό του Προμηθέα και της Αντιγόνης η πατρίδα μας δεν κάνει άλλο από το να λέει ΟΧΙ στους βαρβάρους, ΟΧΙ στην εσωτερική τυραννία, ΟΧΙ στους ξένους δανειστές, ΟΧΙ και στους άρπαγες σουλτάνους… Για όλα αυτά τα ΟΧΙ η πατρίδα πρέπει, κατά τους ξένους «προστάτες» της, να… γονατίσει! 

ΑΥΤΗ όμως αντιστέκεται με σίγουρο όπλο τις ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ της. Και η πεισματική αντίστασή της κάνει κάποιους… άκαπνους της εξουσίας και κάποιους υπερμοντέρνους υπερήλικες,  να θεωρούν ξεπερασμένους «θεατρινισμούς» την έπαρση της σημαίας και τις παρελάσεις με αριστούχους σημαιοφόρους, να αρνούνται την πρωινή προσευχή στα σχολεία και γενικά να σβήνουν κάθε παλιό που ζεσταίνει τις καρδιές μας…

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ αυτοί οι πολέμιοι των παραδόσεων; Είναι όσοι κρυφά, ύπουλα και σχεδιασμένα μεθοδεύουν την ισοπέδωση του ανυπότακτου λαού μας προς τα κάτω. Ετσι που να τον έχουν στο χέρι τους, άβουλο και άλαλο, στις μελλοντικές αναμετρήσεις… 

«ΜΑ… για όνομα του Θεού», όπως θα έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου, κόρη Μακεδόνα οπλαρχηγού του Παύλου Μελά. Πού το πάτε, κύριοι της εξουσίας; Να ντρεπόμαστε που αγαπάμε την πατρίδα, ξεχνώντας εκείνο το «εις οιωνός άριστος»; Να λησμονήσουμε σημαία και ύμνους που μαζί τους γαλουχηθήκαμε; Να μη διδάσκουμε τα παιδιά μας να γίνουν αριστούχοι, ώστε να ξεχωρίσουν; Μα… ο Ομηρος δεν είπε πρώτος εκείνο το «ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ»; Να αγνοήσουμε ακόμη και την πρόσφατη επιστημονική ανακάλυψη ότι έχουμε το ίδιο DNA με τους Μινωίτες και τους Μυκηναίους»; Αρα ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ, θέλουμε δεν θέλουμε!

ΠΡΑΓΜΑΤΙ, κάτι δεν πάει καλά με την πολιτική εξουσία τον τελευταίο καιρό. Τα καραγκιοζιλίκια της σε δευτερεύοντα θέματα την τύφλωσαν τόσο ώστε σε αυτές τις κρίσιμες, για την πατρίδα, ώρες να έχει παραμερίσει την εθνική μάχη με τους δύο καίριους στόχους που είναι: Ο πρώτος να αποσπάσει από την Ευρώπη επίσημη διακήρυξη ότι τα ελληνικά σύνορα είναι και δικά της, ώστε να σταματήσει ο Ερντογάν τις 50 παραβιάσεις ημερησίως. Ο δεύτερος να αξιοποιήσει στο έπακρο, με πρακτικά ανταλλάγματα, τη στρατηγική θέση της πατρίδας στον φλεγόμενο χώρο της Μεσογείου και της Βαλκανικής…

ΜΑ, ΤΙ ΛΕΩ ο καψερός! Εδώ τρωγόμαστε για την πρωινή προσευχή, τον Ερντογάν και τη Σούδα θα κοιτάξουμε; «Τρωγόμαστε»! Πού είσαι, Αριστοτέλη, να ξαναπείς τη φράση: «Οι Ελληνες θα μπορούσαν να είναι κύριοι της οικουμένης αν ήσαν ενωμένοι»; Πού είσαι και εσύ, καγκελάριε Φον Μπίσμαρκ, να ξαναπείς εκείνο το «αν οι Ελληνες δεν τρωγόντουσαν μεταξύ τους, θα είχαν κατακτήσει τον κόσμο»! Καμαρώστε τους! Κάθε μέρα όλοι τους, χωρίς εξαίρεση, τροφοδοτούν τα κανάλια με βρισιές πεζοδρομίου, οι μεν εναντίον των δε. Και δεν λογαριάζουν ότι ο κόσμος, που υποφέρει τα πάνδεινα, τους έχει ξεγράψει… 

ΤΑ ΘΥΜΙΖΩ όλα αυτά σε μέρα μεγάλων επετείων για να δείξω την αφάνταστη αξία της εθνικής ενότητας, καθώς «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά» γυροφέρνουν στους ουρανούς μας και καθώς η «Ελλη» κραυγάζει από τον βυθό της Τήνου: «Μονιάστε γιατί χανόμαστε!». Ας την ακούσουν, πρώτοι και καλύτεροι, οι δύο κορυφαίοι, αν θέλουν να μείνουν στην Ιστορία μας σαν σωτήρες και όχι σαν ολετήρες!... Γιατί αλλιώς τους περιμένει κάποιος νέος Ζορμπάς, κάποιο νέο Γουδί!…

………………………….

* Ο Χρήστος Πασαλάρης (14 Ιουλίου 1925, Αθήνα- 10 Μαρτίου 2018, Παλαιό Φάληρο) ήταν διακεκριμένος δημοσιογράφος, που με τη ζωή, τη δράση του και την οξυδερκή πέννα του, σημάδεψε τον ελληνικό Τύπο. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα REALnews, την Κυριακή 13 Αυγούστου 2017