Οι πραγματικοί φίλοι

ΦΙΛΙΑ, ΜΙΑ ΛΕΞΗ, ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ… 

Ήταν αρχές της σχολικής χρονιάς όταν ξεκίνησαν όλα. Την περσινή χρονιά είχε δημιουργήσει πολλές νέες παρέες για τις οποίες ήταν πολύ περήφανη. Το όνομά της είναι Κατερίνα και έχω μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία της ζωής της να αφηγηθώ. Όμως, πρώτα ας πούμε μερικά λόγια για αυτήν. Η Κατερίνα ήταν πάντα ένα πολύ γλυκό και όμορφο κορίτσι που προσπαθούσε να κάνει τους πάντες χαρούμενους ακόμα κι όταν δεν ήταν καλά. Όμως, όλα άλλαξαν από την στιγμή που ξεκίνησε η δεύτερή της χρονιά στο γυμνάσιο.

Πρώτη μέρα, το σχολείο γεμάτο καινούργια και παλιά παιδιά. Παιδιά χαμένα στο χάος, παιδιά που μόλις ήρθαν από το δημοτικό και παιδιά που ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν την τελευταία τους χρονιά στο γυμνάσιο. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Η Κατερίνα μόλις είχε βρει την παρέα της, η οποία είχε νέα και παλιά μέλη από την περσινή χρονιά και από τις προηγούμενες χρονιές. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, με αυτήν την συνάντηση. 

Στην αρχή, όλα φαινόντουσαν καλά, μέχρι  τις πρώτες δύο ώρες, όταν η Κατερίνα κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι δεν της φαινόταν σωστό. Παρόλ’αυτά δεν έδωσε σημασία. Ο ενθουσιασμός της πρώτης τους συνάντησης μετά από τόσο καιρό την είχε συνεπάρει. Όλη η ημέρα στο σχολείο πέρασε με ένα περίεργο κλίμα να πλανιέται στην ατμόσφαιρα μεταξύ των κοριτσιών. Ήταν όλες πολύ απόμακρες και ψυχρές απέναντί της εκτός από αυτήν. 

Αυτήν την μια που μεγάλωσαν μαζί, που της είχε σταθεί σε όλα, στα όμορφα και τα άσχημα, στα χαρούμενα και στα δυσάρεστα, στις μεγαλύτερές της επιτυχίες και στις χειρότερες της αποτυχίες. Ήταν πάντα εκεί, κοντά της στηρίζοντας κάθε της απόφαση χωρίς να την κρίνει. Όλα ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα μακριά η μία από την άλλη. Αυτό το μοναδικό κορίτσι το οποίο είναι γεμάτο καλοσύνη και αισιοδοξία είναι η Υβέτη.

Η Υβέτη είναι πανέμορφη στον χαρακτήρα και στην όψη. Είναι μοναδική, ακόμη και ο τρόπος που συζητάει μαζί σου, η χροιά της, η στάση του σώματός της, όλα είναι σε τέλεια αρμονία και αυτό σου προκαλεί μια ικανοποίηση, είναι απλά υπέροχη. 

Έτσι, λοιπόν, κύλησε η μέρα της Κατερίνας. Μπορεί να είχε για μοναδική της παρέα την Υβέτη, αλλά αυτό δεν την ενόχλησε καθόλου, ίσα-ίσα που απόλαυσε την παρέα της. Και ποιος δεν θα την απολάμβανε; Συζήτησαν για το καλοκαίρι τους, τις νέες εμπειρίες που έζησαν, όλες τις περιπέτειες, τα μυστήρια, αλλά ακόμα και τις βαρετές τους ημέρες, όταν καθόντουσαν απλά σε έναν καναπέ και λησμονούσαν η μια την παρέα της άλλης. Όλα αυτά ίσως να έμοιαζαν ασήμαντα στους υπόλοιπους, μα για εκείνες ήταν αυτό για το οποίο η καρδιές τους ξαγρυπνούσαν. 

Μετά από όλες αυτές τις συζητήσεις και τα μαθήματα, το σχολείο είχε φτάσει στο τέλος του και ήταν η ώρα να επιστρέψουν όλοι στο σπίτι τους. Η Κατερίνα περίμενε πως και πως να έρθει η στιγμή της επιστροφής, διότι ήξερε πως πάντα γυρνάνε όλες μαζί παρέα και ήταν η ευκαιρία της να αναθερμανθούν οι σχέσεις τους. Ωστόσο, η επιστροφή απείχε πολύ από αυτό που φαντάζονταν η Κατερίνα. Τα τέσσερα κορίτσια απέφευγαν φανερά κάθε επαφή με την Υβέτη και την Κατερίνα, κάτι που προκάλεσε οργή και θλίψη στην Κατερίνα, αλλά δεν άφησε τα αρνητικά συναισθήματα να την καταβάλουν και να της χαλάσουν την υπέροχη μέρα που είχε περάσει με την Υβέτη.

Όταν έφτασε στο σπίτι της, η Κατερίνα κάθισε και σκέφτηκε όλη της την ημέρα και προσπάθησε να εξηγήσει τι πήγαινε στραβά, «τι τους έχω κάνει;» σκέφτηκε και δάκρυα κύλησαν από τα μεγάλα πράσινα μάτια της. Αφού πέρασε λίγη ώρα και όλα είχαν ηρεμήσει στο μυαλό της, πήρε την πρωτοβουλία να καλέσει την Υβέτη για να διαπιστώσει αν ήταν η ιδέα της ή αν είχε παραλείψει κάποιο σημάδι ενόχλησης των κοριτσιών. Η Υβέτη κατάλαβε ότι ήταν ταραγμένη έτσι της απάντησε παρηγοριτικά, λέγοντάς της ότι πιθανόν όλα να οφείλονται σε κάποια παρεξήγηση. Όμως, στην πραγματικότητα, η Υβέτη είχε τον ίδιο ακριβώς προβληματισμό και δεν ήθελε να το αφήσει να πλανιέται. Άλλωστε φοβόταν ότι η φιλία τους κινδύνευε. 

Έφτασε το απόγευμα και όλα είχαν ξεκαθαρίσει στο μυαλό της Υβέτης, δεν γινόταν να αναβληθεί άλλο, αυτή η συζήτηση, έπρεπε να γίνει και μάλιστα εκείνη την στιγμή. Αποφάσισε να απευθυνθεί στην Νάντια μιας και ήταν η πιο λογική από τις υπόλοιπες. Την ρώτησε ευθέως τι είχε συμβεί και η απάντηση της Νάντιας της προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Η Νάντια έστειλε στο κινητό της μερικές φωτογραφίες μηνυμάτων μεταξύ των τεσσάρων κοριτσιών. Φαίνεται ότι όλο το καλοκαίρι μιλούσαν για την Κατερίνα. Όλο το καλοκαίρι το μοναδικό θέμα των διαλόγων τους ήταν η Κατερίνα και δυστυχώς δεν ήταν καλοί. Την κατέκριναν και μίλαγαν αισχρά για εκείνη. Η Υβέτη σάστισε, δεν ήξερε τι να κάνει, όμως ήξερε πως μια τέτοια είδηση θα κατέστρεφε ψυχολογικά την Κατερίνα.

Η Υβέτη ρώτησε τη Νάντια, τι τους είχε κάνει η Κατερίνα, αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Απλά αυτό το διάστημα δεν είχαν κάτι να κάνουν και αποφάσισαν να ασχοληθούν με την Κατερίνα. Ίσως επειδή διέφερε κάπως από αυτές, ήταν πιο σοβαρή, λιγότερο ομιλητική, πιο συνεσταλμένη. Ήταν το εύκολο θύμα τους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που «θάβουν» συμμαθήτριά τους. Παλιότερα, όταν πηγαίναν στο Δημοτικό, έκαναν μια συμμαθήτρια τους να αλλάξει σχολείο. Δεν άντεξε τα πειράγματα και τα σχόλια τους. Αυτή τη φορά, το θύμα τους ήταν η Κατερίνα. Έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς αιτία. Ή μάλλον αιτία υπήρχε, αλλά δεν ήταν η Κατερίνα. Η αιτία ήταν ο κακός χαρακτήρας τους, η αλαζονεία τους, η ιδέα  ότι μπορούν να ορίζουν την τύχη των άλλων, να τους κάνουν χαρούμενους ή δυστυχισμένους. Τέτοιες ήταν. Η Υβέτη ταράχτηκε, όταν κατάλαβε τι είχε συμβεί. Δεν συνέχισε τη συζήτηση με τη Νάντια. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. 

Την επόμενη ημέρα, η Κατερίνα εμφανίστηκε στο σχολείο σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Η Υβέτη, από την άλλη, ήταν χλωμή από το άγχος της. Ήξερε ότι έπρεπε να της πει την αλήθεια, ήταν για το καλό της, εξάλλου της αξίζουν πραγματικοί φίλοι.

Από το πρώτο διάλειμμα προσπαθούσε να την προετοιμάσει. Προσπαθούσε να την βρει μόνη της, αλλά συνέχεια κάποιος εμφανίζονταν για να τις διακόψει. Έπειτα χτυπούσε το κουδούνι και έπρεπε να μπουν για μάθημα. Και αυτοί οι καθηγητές όλο φωνάζουν για τις καθυστερήσεις. Έτσι κάνουν τις πρώτες μέρες, θέλουν να το παίξουν αυστηροί για να μην τους πάρουμε τον αέρα. Η Κατερίνα κάτι είχε καταλάβει, έβλεπε την Υβέτη να είναι σκεφτική, να προσπαθεί να μιλήσει αλλά να μην λέει τίποτα. Στο μάθημα ήταν συνεχώς αφηρημένη, δεν πρόσεχε καθόλου. Οι καθηγητές την είχαν τρελάνει στις παρατηρήσεις, όλο πρόσεχε και πρόσεχε της έλεγαν, αλλά εκείνη τίποτα, είχε αλλού το μυαλό της. 

Τελικά, στο τελευταίο διάλειμμα, η Κατερίνα την τράβηξε σε μία απόμερη μεριά της αυλής και της ζήτησε εξηγήσεις, «τι συμβαίνει; Θα μου πεις επιτέλους τι σε απασχολεί;, είμαστε ή δεν είμαστε φίλες; Ή μήπως είσαι και εσύ σαν τις άλλες;». Σε αυτά τα λόγια η Υβέτη ταράχτηκε. Σαν τις άλλες; Πότε δεν θα γινόνταν σαν τις άλλες. Άρχισε αμέσως να της λέει όσα διάβασε στα μηνύματα της Νάντιας. 

Η Κατερίνα φάνηκε τρομοκρατημένη. Όλα πάγωσαν, το χαμόγελο της Κατερίνας σβήστηκε από τα χείλη της και την θέση του πηρέ μια κενή έκφραση, σαν να είχαν όλα τελειώσει. Όσοι οι μαθητές την έβλεπαν, αναρωτιόντουσαν σιωπηλά τι της είχε συμβεί, τι την είχε κάνει να χάσει την λάμψη της. Το βλέμμα της ήταν ψυχρό, έκανε το αίμα των γύρω της να παγώνει. Όλοι την κοιτούσαν έκπληκτοι. Ήταν δυνατόν; Η Κατερίνα; Το γλυκό, χαρούμενο κοριτσάκι με τα ροδοκόκκινα μαγουλάκια και το πιο λαμπρό χαμόγελο του σχολείου να έχει μεταμορφωθεί σε ένα χλωμό, κενό πρόσωπο; Η Υβέτη στεκόταν απέναντί της, με τόσο πόνο στο βλέμμα της, δεν ήξερε τι να πει. 

Το κουδούνι χτύπησε, η πρωινή προσευχή είχε τελειώσει και η Κατερίνα ανέκφραστη ξεκίνησε να περπατάει με αργό ρυθμό προς την τάξη της. Η μέρα έτσι κύλησε, ήταν σαν η ζωή της Κατερίνας να μετατράπηκε σε μια ασπρόμαυρη ταινία. Δεν υπήρχαν πια χρώματα και ενθουσιασμός, ενδιαφέρον ή έστω αδιαφορία… Ήταν όλα μίζερα, χωρίς νόημα πια. Οι «φίλες» της σήμαιναν τα πάντα γι’ αυτήν, αποτελούσαν μεγάλο μέρος της καρδιάς της, το οποίο τώρα ήταν κενό. Αυτή η εικόνα, κράτησε μια ολόκληρη εβδομάδα. Στο πλευρό της ήταν πάντα η Υβέτη, σιωπηλή με το βλέμμα της απόγνωσης. Το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να την κάνει να ξεχάσει ήταν μια νέα γνωριμία, μια νέα φιλία, μια νέα φλόγα στην ζωή της. Και έτσι και έγινε.

Το σχολείο της διοργάνωσε μια δράση στην οποία ζητήθηκε να συμμετέχει και η Κατερίνα. Αυτό σήμαινε ότι θα γνώριζε νέα άτομα, διαφορετικούς χαρακτήρες, οι οποίοι ίσως να αποτελέσουν μια μεγάλη και ευχάριστη παρέα. Στην αρχή, ήταν δύσκολο από την απόλυτη μιζέρια να πρέπει να συμμετάσχει σε μια ομαδική δράση, με άλλα οκτώ άγνωστα παιδιά, αλλά είχε πάντα στο πλάι της την Υβετη, η οποία έκανε ευκολότερη την ένταξη της στην ομάδα. Με αυτόν τον τρόπο κυλούσαν οι μέρες και οι εβδομάδες με μια νέα σχέση να δημιουργείται. Τα παιδιά της ομάδας πέρασαν πολύ χρόνο παρέα στις πρόβες και αυτό βοήθησε πολύ. Ενώ, ταυτόχρονα, ξεκίνησαν να κάνουν παρέα και έκτος προγράμματος, και αργότερα και εκτός του σχολείου. 

Όμως, τίποτα δεν είχε ξεκαθαρίσει με τις παλιές φίλες της Κατερίνας. Όσο πέρναγε ο καιρός και το θέμα έμενε άλυτο τα κορίτσια συνέχιζαν να μιλάνε με άσχημο τρόπο για αυτήν. Το χειρότερο ήταν ότι άρχισαν να μεταδίδουν και σε άλλα άτομα φήμες για το πρόσωπό της. Τότε, η Κατερίνα κατάλαβε πως είχε φτάσει πια η ώρα να βάλει ένα τέλος σε όλο αυτό το φιάσκο.

Με αυτόν τον στόχο, η Κατερίνα στάθηκε απέναντι στα κορίτσια με ψηλά το κεφάλι και τους ζήτησε να μιλήσουν πολιτισμένα. Τα κορίτσια με περιφρονητικό ύφος δεχτήκαν να ακούσουν τι είχε να τους πει. Ξεκίνησε, λοιπόν, ρωτώντας τους τι είχε συμβεί, αλλά σιωπή επικράτησε από την απέναντι πλευρά, ώσπου η Αναστασία πήρε την πρωτοβουλία να της απαντήσει με ένα μονολεκτικό «Τίποτα». Αυτό εξόργισε την Κατερίνα και την έβγαλε εκτός εαυτού με αποτέλεσμα να φωνάζει κλαίγοντας στην μέση του προαυλίου «ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΤΗ ΖΩΗ; ΝΑΙ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΗΜΟΥΝ ΤΕΛΕΙΑ ΟΜΩΣ ΑΛΛΑΞΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΕΣΑΣ, ΑΛΛΑΞΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΕΣΑΣ ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΑΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΕΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ; ΜΕ ΞΕΦΤΙΛΙΖΕΤΕ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ; ΕΑΝ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΩ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΑΖΙ ΣΑΣ» και έτρεξε στην αγκαλιά της Υβέτης. 

Τα κορίτσια πάγωσαν, δεν ήξεραν τι πραγματικά είχαν προκαλέσει στην προσπάθεια τους να «σπάσουν» πλάκα με ένα απλό δεκατριάχρονο κορίτσι. Όλοι γύρω κοίταζαν... περίμεναν τα κορίτσια να απαντήσουν, να πουν ότι έκαναν λάθος... μα δεν είχαν κάνει κανένα λάθος. Τα δημοφιλή, αψεγάδιαστα κορίτσια του σχολείου είχαν κάνει ό,τι συνήθως, «σπάνε πλάκα» με τους άλλους χωρίς να σκεφτούν τις συνέπειες.

Ώρες, μέρες, εβδομάδες, μήνες πέρασαν μέχρι ο εγωισμός των κοριτσιών να ξεπλύνει την ντροπή τους, για να αρχίσουν την αναζήτηση νέου θύματος. Παρόλ’ αυτά αυτό δεν κράτησε πίσω την Κατερίνα από το να κάνει φίλους. Θυμάστε την ομάδα από το σχολικό πρόγραμμα; Ήταν ο Μίλτος, ο Πάρης, η Ειρήνη και άλλα παιδιά. Όλοι μαζί έγιναν η νέα παρέα της Κατέρινας, γέμισαν το κενό που άφησε της η παλιά της παρέα. Περάσαν μαζί μια αξέχαστη σχολική χρονιά. Οι άσχημες μέρες είχαν περάσει. Η παλιά παρέα είχε ξεχαστεί. Τώρα η Κατερίνα είχε άλλους φίλους, πραγματικούς φίλους, που νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο, που στήριζαν ο ένας τον άλλον … Όλα είχαν τελειώσει με τον καλύτερο τρόπο για την Κατερίνα. Εξάλλου όλοι ξέρουμε ότι μετά την βροχή, πάντα βγαίνει το ουράνιο τόξο…

ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΑΡΡΑ

ΣΣ. Το διήγημα αποτελεί μαθητική εργασία στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Β' τάξης, της καθηγήτριας Νίκης Κυριαζή, και έλαβε μέρος στο διαγωνισμό διηγήματος του Ιδρύματος Λασκαρίδη.