Όμορφη ενέργεια

 Διάβασμα στην ύπαιθρο 

Του Νίκου Τσούλια*

 
 Ναι το διάβασμα σχετίζεται πάντα και με ένα σκηνικό, με το περιβάλλον μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται. Και μάλιστα υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ του διαβάσματος και του μικροπεριβάλλοντός του.

Ας αναλογιστούμε πόσο διαφορετική και πόσο ξεχωριστή είναι η εικόνα του αναγνώστη σε μερικές εκδοχές του διαβάσματος: του φοιτητή που θέλει να περάσει το τελευταίο μάθημά του για να πάρει πτυχίο, του μικρού παιδιού που προσπαθεί να βρει τους ρυθμούς της πρώτης ανάγνωσης, της μαθήτριας που θέλει να περάσει στο πανεπιστήμιο και είναι με τις ώρες σκυμμένη πάνω από τα βιβλία της, του βοσκού που χάνεται σε ένα μυθιστόρημα πάνω σε ένα καταράχι κοιτώντας που και που το κοπάδι του, του επιβάτη σε ένα λεωφορείο που είναι αλλού για αλλού σε σχέση με τους άλλους συνεπιβάτες του…

Αλλά υπάρχει και η διαχρονική εικόνα ενός βιβλιοφάγου, που έχει λατρέψει το διάβασμα και που μπορεί να έχει χίλιες μύριες διαφορετικές παραστάσεις σε σχέση με το σκηνικό του διαβάσματός του και άλλες τόσες και περισσότερες με τις δικές του ψυχοσυναισθηματικές καταστάσεις τους. Κάθε μορφή διαβάσματος και μια ιδιαίτερη εικόνα, ένα ταξίδι στο αξιερώτητο, στο άγνωστο, στο όνειρο, στη φαντασίωση, στη φιλοδοξία, στη νοσταλγία, στον εαυτό μας…

Θεωρώ ότι το διάβασμα στην ύπαιθρο έχει πολύ όμορφη χάρη. Είναι ίσως η πιο περίεργη συνάντηση πολιτισμού και φύσης, ανθρώπου και περιβάλλοντος. Και να με ποια έννοια. Το διάβασμα μπορεί να είναι η πιο άγνωστη ενέργεια στη φύση και η πιο αθώα. Γιατί αφενός το διάβασμα είναι χαρακτηριστικό που επινοήθηκε από τον άνθρωπο και μόνο και αφετέρου γιατί με το διάβασμα δηλώνουμε μια απόλυτα φιλική πράξη μας απέναντι στη Φύση – ας μην ξεχνάμε ότι δύσκολα θα βρούμε κινήσεις του ανθρώπου που δεν έχουν και κάποια μορφή επίδρασης, μετασχηματισμού ή επίπτωσης στο φυσικό μας περιβάλλον.

Πάντα νοσταλγούμε. Πάντα υπάρχει πολύ παρελθόν στη ζωή μας. Πάντα κουβαλάμε πολλές ιστορίες μέσα μας. Και άλλοτε τις ανασύρουμε εμείς για κάποιο δικό μας λόγο και άλλοτε έρχονται αυτές μόνες τους, χωρίς να κατανοούμε από ποιο παράθυρο της σκέψης και του στοχασμού μας έφτασαν, απρόκλητες μεν καλοδεχούμενες δε.

Συχνά επιθυμούμε να κάνουμε ενέργειες της παιδικής μας ζωής. Αλλά δεν είναι εύκολο. Όχι μόνο, γιατί παραμονεύει η αστεία αλλά και σοβαρή υπόθεση του παλιμπαιδισμού, αλλά και γιατί το παρελθόν είναι πάντα παρελθόν, και το παρόν δεν δέχεται πολλά φορτία περασμένων καιρών.

 Υπάρχει μια εξαίρεση, το διάβασμα! Το διάβασμα είναι η πιο μόνιμη και η πιο σταθερή, η πιο διαχρονική μα και η πιο όμορφη ενέργεια, που δεν την αγγίζει η σκόνη των καιρών.

   

ΠΗΓΗ: anthologio.wordpress.com

----------------------------------------------------------------------

* Ο Νίκος Τσούλιας υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διετέλεσε Πρόεδρος της ΟΛΜΕ από το 1996 έως το 2003.