Κάποτε σ’ ένα μέρος μακρινό ήταν ένα παιδάκι πάντα χαρούμενο, γελαστό αλλά και ξεχωριστό. Η ιδιαιτερότητά του αυτή το έκανε να έχει πολλούς φίλους αλλά ταυτόχρονα και ανθρώπους, που το πείραζαν. Το παιδί αυτό ήταν κανονικό και έμοιαζε με όλα τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του, όμως το περπάτημά του ήταν πάντοτε αργό και χρειαζόταν βοήθεια, αφού περνούσε τις περισσότερες ώρες της ζωής του πάνω σ’ ένα όμορφο καροτσάκι, μιας και είχε κινητικά προβλήματα. Όλοι το αγαπούσανε, παίζανε μαζί του και το βοηθούσαν, όταν δυσκολευόταν με την μετακίνησή του. Η ιστορία όμως άλλαξε, όταν ήρθε στο σχολείο ένας καινούργιος μαθητής. Αυτός ήταν περίεργος και απόμακρος από τα υπόλοιπα παιδιά, αφού ο νους του σκεφτόταν μόνο το κακό τους. Όλοι τον τρέμανε και φοβόντουσαν να τα βάλουν μαζί του και γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν πλέον τον ανήμπορο φίλο τους.
Μία μέρα ο καινούργιος μαθητής διέκρινε από μακριά τον ανήμπορα συμμαθητή του και άρχισε να γελάει. Τότε σιγά- σιγά με αργά και χαλαρά βήματα τον πλησίασε και αφού πρόσεξε να μην υπάρχει κανένας γύρω, ώστε να τον βοηθήσει, άρχισε να τον κοροϊδεύει. Δυστυχώς όμως δεν σταμάτησε η κακία του μέχρι εκεί αλλά του έσπρωξε και το καροτσάκι με αποτέλεσμα να τον ρίξει κάτω και να τραυματιστεί. Τότε ο ανήμπορος μαθητής σηκώθηκε με τη βοήθεια του δασκάλου που έτυχε να περνάει από αυτό το σημείο και με μεγάλη δυσκολία πήγε στην τάξη του χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν.
Συνέχισε όμως αυτό να γίνεται μέχρι το τέλος της τελευταίας του χρονιάς στο σχολείο. Μέχρι τότε δεν μπόρεσε να κάνει κάτι, ώστε να τον σταματήσει, αλλά και ο άλλος μαθητής δεν άλλαξε την στάση του. Μετά το τέλος του σχολείου οι δρόμοι τους χωρίστηκαν και απαλλάχτηκε από τις άγριες συμπεριφορές του άλλου μαθητή. Τα χρόνια πέρασαν, οι παλιοί μαθητές μεγάλωσαν και αποφάσισαν να ανταμώσουν όλη η παλιά τάξη και να πουν τα νέα τους. Ανυπόμονοι, λοιπόν περίμεναν την ημέρα αυτή.
Έφτασε επιτέλους η μεγάλη στιγμή! Όλοι ήταν εκεί, πλέον ανανεωμένοι. Συζητούσαν όλοι μαζί για τις δουλειές τους και τις οικογένειές τους. Γελούσαν και περνούσαν όμορφα, αφού ο καθένας διηγούνταν κάτι το δικό του. Ξαφνικά τα πρόσωπά τους σοβάρεψαν, όταν αντίκρισαν από μακριά μία γνώριμη φιγούρα, η οποία στο παρελθόν τους είχε προκαλέσει πολύ πόνο και τρόμο. Ήταν ο μαθητής που κορόιδευε τον αγαπημένο τους συμμαθητή.
Αφού τον καλωσόρισαν, συνέχισαν να λένε τις ιστορίες τους μέχρι που έφτασε η στιγμή να πει την δικιά του. Αυτός στην αρχή αρνούταν και τους κοίταζε με ένα θλιβερό βλέμμα. Ύστερα από λίγη ώρα κατάφεραν να τον πείσουν και τότε άρχισε και αυτός να διηγείται την ιστορία του: «Μόλις τελείωσε το σχολείο, επειδή δεν κατάφερα να μπω στο πανεπιστήμιο, άρχισα να δουλεύω σε μία καφετέρια. Όμως με έδιωξαν εξαιτίας της επιθετικής συμπεριφοράς μου προς τους πελάτες. Αυτό γινόταν σε κάθε δουλειά που έβρισκα και η κατάληξη ήταν πάντα η ίδια. Αφού σταθεροποιήθηκα στην επαγγελματική μου καριέρα, γνώρισα τη σύζυγό μου και κάναμε οικογένεια. Δυστυχώς όμως το παιδί μας έχει ένα πρόβλημα όπου εγώ παλαιότερα κορόιδευα. Έχει κινητικά προβλήματα, όπως και ο συμμαθητής μας. Γι’ αυτό λοιπόν αυτό το γεγονός με έκανε να καταλάβω το λάθος μου και θα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για την συμπεριφορά μου όλα αυτά τα χρόνια». Μόλις το είπε αυτό όλοι συγκινήθηκαν. Τότε πήρε τον λόγο ο αγαπημένος συμμαθητής όλων των παιδιών: «Σε συγχωρώ γι’ αυτές σου τις πράξεις. Πιστεύω ότι είσαι άξιος πατέρας κι ότι το παιδί σου θα χαίρεται που θα σε έχει. Ελπίζω να μην περάσει έτσι όπως πέρασα εγώ, αλλά να ξέρεις ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Οι καλοί άνθρωποι που ταλαιπωρήθηκαν στο παρελθόν θα ανταμειφθούν με το παραπάνω, ενώ οι κακοί θα τιμωρηθούν. Για όλες τις δράσεις υπάρχει και μία αντίδραση, η οποία θα ευαισθητοποιήσει βαθύτατα τους ανθρώπους». Αγκαλιαστήκανε όλοι μαζί και τα πράγματα γίνανε σαν πρώτα. Έτσι συνεχίσανε να περνάνε καλά, ώσπου να ξημερώσει…
ΑΡΤΕΜΙΣ ΜΑΡΑΓΓΕΛΗ
ΣΣ. Το κείμενο αυτό αποτελεί εργασία της μαθήτριας στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Α' τάξης, της καθηγήτριας Γεωργίας Αλειφέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου