Η Πλατυτέρα στην κόγχη και την αψίδα του χρόνου και του κόσμου!
Του Στέλιου Κούκου*  |
| Κοίμηση της Παναγίας. Δομίνικος Θεοτοκόπουλος,1567 |
Δεκαπενταύγουστος! Δεκαπέντε μέρες σε μία! Πού ξανακούστηκε; Πώς συμποσούνται οι δεκαπέντε σε μία; Ή, και πώς ανακεφαλαιώνονται οι δεκαπέντε σε μία;
Άλλα μήπως και όλος ο κόσμος και όλος χρόνος συμποσούνται και ανακεφαλαιώνονται σήμερα;
Δεκαπενταύγουστος: Ο μισός Αύγουστος και στην ουσία όλος, όλος ο καλός καιρός το καλοκαίρι μας, το θέρος των καρπών, των γεννημάτων συνοψίζεται, ολοκληρώνεται και κορυφώνεται εδώ.
Δεκαπενταύγουστος: Αυτή η μέρα, που μοιάζει να είναι και λαμπρό στίγμα του χρονο-κόσμου μας!
Δεκαπενταύγουστος: Στην ουσία, όμως, δεν αποτελεί, χρονικό σημείο αλλά ένα ρήγμα και ένα άνοιγμα στον χρόνο. Μια άλλη διάσταση της ζωής, το ίδιο, όμως, πραγματική και επιτακτική!
Δεκαπενταύγουστος: Και αν θέλαμε να του δώσουμε ένα σχήμα θα λέγαμε πως αποτελεί την κόγχη στην αψίδα του χρόνου. Εκεί που κατά παράδοση οι εικονογράφοι γράφουν με τα πινέλα τους την Πλατυτέρα των Ουρανών!
Και εκεί που η φυσική κορύφωση της καρποφορίας και της παραγωγικής χρονιάς ολοκληρώνεται αίφνης όλη η ζωή μας απογειώνεται ή ακόμη και αποθεώνεται με μία αποδημία, μία Κοίμηση, μία εις ουρανούς Μετάσταση!
Η γη και ο χρόνος στο τέλος της χρονιάς προσφέρουν το καλύτερο, το κάλλιστον που μπορούν να αποδώσουν και να προσφέρουν.
Το κάλλιστο και το ωραιότατο πλάσμα που μπόρεσε να καρποφορήσει τούτος ο τόπος-κόσμος από την δημιουργία του.
Η Υπεραγία Θεοτόκος προσφέρεται σήμερον ως ο πιο ώριμος, μεστός και πλήρης καρπός της γης στον ουρανό!
Η Παναγία, σήμερον αναχωρεί από ανάμεσα μας με την Αγία και θριαμβευτική Κοίμησή της και ταυτόχρονα επιστρέφει για πάντα σε μας με την Μετάστασή της.
Γιατί, άλλωστε, δεν θα αντεχόταν αυτός ο κόσμος χωρίς Μητέρα.
Μητέρα Μεγαλόχαρη!
Και, έτσι, ο κόσμος μπορεί να ελπίζει διά παντός! Να αποτελεί κοινωνία και κόσμημα!
Αυτή μονάχα η σχέση μαζί Της αποτελεί κοινωνία, γιατί ανοίγει η καρδιά και γίνεται περιβόλι που χωρά και όλο τον κόσμο.
Και είναι κόσμημα, γιατί μπορεί να μας προσφέρει παραμυθία και αίγλη και αποτελεί πρότυπο λαμπρό, από το οποίο εμφορείται όλη μας η ζωή! Θα έπρεπε… τουλάχιστον.
Για τον λόγο αυτό αλλά και τον τρόπο γίνεται άγιος τόπος και όρος άγιον ο άνθρωπος!
Και να το Περιβόλι της Παναγίας που γίνεται πλέον προσωπικό και όχι μόνο τόπος.
Ένας τρόπος ζωής διά της Παναγίας Αχράντου.
Εδώ και σήμερα, και τώρα στην γιορτή της Κοίμησης, της Μετάστασης, τον Δεκαπενταύγουστο της απώλειας, της επιστροφής και της διά πάντα εύρεσης και απόκτησης τιμούμε τον ενδιάμεσο θρόνο. Που έγινε η νέα γη, η νέα δημιουργία, ο πανάγιος άνθρωπος για να τιμήσει, να υποδεχθεί, να μας προσφέρει τον Θεάνθρωπο!
Αυτή, λοιπόν, η Υπεραγία Θεοτόκος αποτελεί πολλαπλώς και ουσιαστικά και το τέλος και το πέρας του χρόνου, αλλά και την αρχή και το άνοιγμά του.
Και ο Δεκαπενταύγουστος η ίδια η μορφή, εικόνα και η υπόσταση της Μεγαλόχαρης!
Και συνάμα, ο αργόσυρτος και πυρίκαυστος Δεκαπενταύγουστος, αποτελεί κήπο και αρχονταρίκι Της που μας παρηγορεί στους σωματικούς και ψυχικούς μας καύσωνες.
Δεκαπενταύγουστος με τις χαρμόλυπες ημέρες του!
Την νηστεία και τις καθημερινές θεομητορικές παρακλήσεις.
Μια διπλή Μεγάλη Εβδομάδα για την Υπεραγία Θεοτόκο!
Την Πρώτη των ανθρώπων!
Την αφορμή της σωτηρίας!
Και ανάμεσα στην διπλή αυτή Μεγάλη Εβδομάδα και ο ίδιος ο Σωτήρας ως Μεταμορφωθείς. Δηλαδή, στην πλήρη δόξα Του, και σε όσο μέτρο μπορούμε αντέξουμε στην θέα Του οι άνθρωποι.
Δεκαπενταύγουστος σήμερα, στην πλήρη δόξα του που είναι η δόξα της Μεγαλόχαρης!
Μπορεί, έτσι, να ρεμβάζει και να μας ανακαλεί σε μια ευρύχωρη κοινωνία Πλατυτέρας.
Να ανασυνθέτει, να αναπλάθει, να αναζωογονεί την ίδια την ζωή μας.
Σ’ αυτόν τον απέραντο χρόνο της γιορτής που ενίοτε χάνεται πολύ απότομα, ίσως γιατί οι φανοί μας δεν έχουν το απαραίτητο έλαιο, δηλαδή έλεος, κατανόηση, αγάπη. Όταν δεν ξέρουμε να μοιραζόμαστε, να προσφέρομε και να υπάρχουμε διά της δωρεάς! Εσαεί…
Αυτή, μάλλον, θα έπρεπε να είναι και η μόνη αλήθεια της ετήσιας συγκομιδής μας που ολοκληρώνεται τον Δεκαπενταύγουστο.
Η γη δεν χορταίνει με την μάνητα του καιρού, αλλά με την ειρηνική ως δρόσο και αγιασμό βροχή.
Και εδώ, στον Δεκαπενταύγουστο, στην κορύφωση και στην απόλυτη ύψωση του χρόνου θα υπήρχε για όλους μας ένα μεγάλο κενό χωρίς νόημα, μια τραγική κατάληξή των προσπαθειών μας αν δεν υπήρχε ο μέγας ρεμβασμός ως εορτή και σκόλη ο Δεκαπενταύγουστος! Που μοιάζει, πλέον, ως μια πλήρη στέψη, από τον πάλαι ποτέ Ρωμαίο αυτοκράτορα Αύγουστο της Μεγαλόχαρης ως Αυτοκράτειρας, δηλαδή Πλατυτέρας του μήνα του.
Δεκαπενταύγουστος: Η δική Της ύψωση.
Και τι χαρά να μας χαμογελά, καθώς υψώνεται και να μας βλέπει να την κοιτάμε εμβρόντητοι, και στον νουν και την καρδιά μας να λαχταρούμε και να θέλουμε να της πούμε, ευρισκόμενοι σε πλήρη απόγνωση, τούτα μόνον τα λόγια μας:
Κυρία, γιατί φεύγεις, μείνε μαζί μας!
Ναι σαν μαθητές της πρώτης δημοτικού που χάνουν την κυρία τους.
Της αγαπημένης κυρίας τους!
Πως δεν αντέχεται μια τέτοια απώλεια το ξέρει καλά και η ίδια η Κυρία, αφού την έζησε αντίστοιχα με τον Υιό της! Ήταν και ίδια απόλυτα μέτοχος σ’ αυτήν την τελευταία πράξη άκρας ταπείνωσής του Θεανθρώπου! Και για Εκείνην ήταν και το σπλάχνο Της.
 |
| Έργο του Κωνσταντίνου Δημητρέλου |
Τον Δεκαπενταύγουστο η Παναγία μας, ως Πλατυτέρα των Ουρανών και Μητέρα της ζωής αγκαλιάζει, σκεπάζει και ευλογεί όλο τον κόσμο, την οικουμένη, την κτίση!
Ναι, βεβαίως, και τον τόπο μας!
Που αυτό τον καιρό την έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη!
Αλλά, και όπως πάντα!
Χρόνια Πανάγια, αστείρευτα πολλά!
…………………………….
*Ο Στέλιος Κούκος (Κύπρος 1958) είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Σπούδασε Δημόσιο Δίκαιο και Πολιτικές Επιστήμες της Νομικής στο ΑΠΘ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου