Θεία δωρεά

Το νερό της ζωής μας

Του Νίκου Τσούλια*  

      Το συναντάμε πριν ακόμα …έλθουμε στη ζωή. Αυτό μας περιβάλλει στην κοιλιά της μάνας μας και όταν εγκαταλείψουμε την υγρή του αγκαλιά, θα είναι μια έξοδος σοκ τόσο από την έλλειψή του όσο και από τη μεταβίβασή μας από το σκοτάδι στο φως. Δεν υπάρχει κανένα άλλο στοιχείο της φύσης που είναι τόσο αναγκαίο και τόσο όμορφο και να συμμετέχει τόσο ενεργά στο φαινόμενο της ζωής και στην αισθητική μας αντίληψη και στην αγωγή της ψυχής μας.

      Και αν ο πλανήτης μας φέρει ζωή και από το σκοτεινό και αφιλόξενο διάστημα είναι μια ζωγραφιά του γαλάζιου, τούτο του νερού ευλογία εν πολλοίς είναι, και έτσι δεν είμαστε απλά και μόνο ένας μεγάλος βράχος – όπως οι άλλοι βράχοι της γειτονιάς μας, ο Ερμής, η Αφροδίτη και ο Άρης – αλλά είναι ο κόσμος της ζωής και της βιόσφαιρας, της ομορφιάς του ανθρώπου και του μεγαλείου του πνεύματος. Το νερό ήλθε νωρίς στη Γη μας˙ ο Δίας παρέσυρε μεγάλες ποσότητες παγωμένου νερού όταν γύριζε λίγο «αλήτικα» στο ηλιακό μας σύστημα και στη συνέχεια ανέλαβαν το ρόλο της μητρικής νεροπηγής μας οι μετεωρίτες και οι αστεροειδείς και έτσι το νερό μας είναι άφθονο. Άφθονο το νερό στο σύμπαν, αφού το υδρογόνο είναι του απόλυτου πλειοψηφικού ρεύματος και το οξυγόνο έρχεται από κοντά στις ποσότητες, για να παντρευτούν τα δύο ζηλευτά άτομα και να δώσουν το τόσο ξεχωριστό μόριο του νερού.

      Και δεν είναι μόνο οι φανερές ποσότητες˙ είναι ακόμα και τα πολλά υπόγεια ποτάμια και οι μεγάλες λίμνες μας και ακόμα μέσα από το φλοιό του φιλόξενου πλανήτη μας υπάρχουν μεγάλα κοιτάσματα νερού χημικά ενωμένο με διάφορα χημικά στοιχεία και έτσι κουβαλάμε πολύ νερό μαζί μας, γιατί «το μέλλον έχει πολύ ξηρασία», καταπώς μας έχει πει ο μεγάλος μας Μ. Κατσαρός. Το νερό είναι θεία δωρεά. Υπάρχει και ένα μυστικό. Ενώ ξέρουμε για το μόριο του νερού πάρα πολλά, περισσότερα από κάθε άλλο μόριο, διαπιστώνουμε ότι το νερό μας είναι ακόμα πολύ άγνωστο! Και όταν εναγωνίως αναζητούμε μια κάποια μορφή ζωής κάπου στο αχανές σύμπαν – για να νιώσουμε τότε τη μεγάλη ανατροπή στον πολιτισμό μας και στη σκέψη μας -, ίχνη νερού ψάχνουμε πάνω σε κάποιο βράχο / πλανήτη, για να συνεχίσουμε στα «παρακάτω», αλλιώς «στρίβουμε» γι’ αλλού…

      Τα πάντα είναι βουτηγμένα μέσα στο νερό˙ τα πάντα γίνονται παρουσία του νερού. Είναι ο απόλυτος, ο καθολικός μάρτυρας κάθε πνοής της ζωής, κάθε σκιρτήματος κυττάρου, κάθε έκφρασης οργανισμού. Το κύτταρο και το σώμα όλων των οργανισμών κολυμπάνε μέσα στο νερό. Κάθε χημική δραστηριότητα λαμβάνει χώρα με βιοκαταλύτη το νερό και τα δύο μεγάλα βιολογικά φαινόμενα της βιόσφαιρας που διαιωνίζουν τη ζωή – η φωτοσύνθεση και η κυτταρική αναπνοή – δεν μπορούν να νοηθούν χωρίς το νερό. Τα τρία τέταρτα – μεσοσταθμιστικά – της μάζας των βιολογικών δομών και των έμβιων οργανισμών είναι νερό και αν η όρασή μας «έβλεπε» στα μεγέθη των χημικών μορίων, θα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμαστε στερεά σώματα αλλά υδάτινες μορφές! 

    Το νερό είναι δεν είναι μόνο της ζωής μας το κεφαλόβρυσο και του πολιτισμού μας το πρώτιστο στήριγμα˙είναι η ιστορική συνθήκη για την προοπτική των κοινωνιών και το μέλλον του ανθρώπου. Είναι οι τόσες και τόσες εικόνες του προσωπικού μας ταξιδιού, που αναδεικνύουν τη μοναδικότητα του νερού στον κόσμο της ανάγκης και της ομορφιάς. Από του κορακιασμένου για μεγάλο διάστημα της ημέρας μέσα στο κατακαλόκαιρο την προσμονή για το γλυκό ξεδίψασμα, του αγρότη του βουτηγμένου μέσα στον ιδρώτα την προσδοκία για το ζεστό μπάνιο, του κολυμβητή την αδημονία να βουτήξει μια ώρα αρχύτερα στα γαλαζοπράσινα θαλασσινά νερά του γραφικού κολπίσκου, του παρατηρητή την ασύνορη και πάντα πολύτροπη φαντασίωση που έχει κολλήσει το βλέμμα του με τις ώρες στης βροχής το γλυκό μουρμουρητό ή στης καταιγίδας την οργή και στης μπόρας το ξέσπασμα, του ταξιδεμένου την ονειροπόληση στα παιχνιδίσματα των λευκών σύννεφων και στα απειλητικά μηνύματα των βαριών σύννεφων της αέρινης μορφής των υδρατμών (…) είναι πάντα ο ίδιος ιστός του νερού που επηρεάζει την απλή καθημερινότητά μας και τροφοδοτεί το βαθύ φιλοσοφικό στοχασμό μας σε μονοπάτια που μόνο το νερό μπορεί να ανακαλύψει. Και αρκεί να το «πάρουμε από πίσω» ψυχανεμιζόμενοι στις απλές εκδηλώσεις της ζωής και αναπλάθοντας διαρκώς τον εαυτό μας με της φύσης τα στοιχεία και με τις δικές μας ονειροπλασίες.

ΠΗΓΗ: anthologio.wordpress.com

----------------------------------------------------------------------

* Ο Νίκος Τσούλιας είναι εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διετέλεσε Πρόεδρος της ΟΛΜΕ από το 1996 έως το 2003.