«Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ο Θύμιος»…
Του Νίκου Τσούλια*
Κοιτούσε ξανά και ξανά στον παλιό καθρέφτη του ερημόσπιτού του το πρόσωπό του και ένιωθε αποστροφή. Ενοχές τον κυρίευσαν από παντού. Στη γειτονιά τον είχαν του κλώτσου και του μπάτσου, όταν ήταν καλά. Τώρα δεν είχε καμιά τύχη πλέον. Εδώ ένιωθε αυτός αποστροφή και φόβο σαν έβλεπε τη φάτσα του, δεν θα αισθάνονταν οι άλλοι ακόμα χειρότερα;
Τους είχε δικαιολογήσει. Και για να μην τρομάζει τα παιδιά φορούσε μάσκα να κρύβεται όσο περισσότερο γινόταν το πρόσωπό του. «Είμαι σαν …τέρας», έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό του. «Να μη φοβίζω τον κόσμο. Και αν με δει καμιά γυναίκα και φοβηθεί πολύ και λιγοθυμήσει, τι θα απογίνω, πώς θα γλιτώσω από την οργή των δικών της»;
Αλλά άλλοι ήταν τα τέρατα…
Έβγαινε στις δύσκολες ώρες έξω, για να περπατήσει λίγο. Να κάνει βόλτα, όταν οι άνθρωποι ήταν στα σπίτια τους. Δεν ήθελε και πολλά από τη ζωή του. Ίσα – ίσα να υπάρχει και να είναι έστω ανεκτός από τον μικρό περίγυρό του. Μόνος του αποτραβήχτηκε από τη φτωχική παρέα του. Δεν ήθελε να τους φορτώνεται με την εικόνα του. Όσο και αν κρυβόταν, δεν γλίτωσε την κατακραυγή, τη βία, το κυνηγητό, τον εμπαιγμό, τον εκφοβισμό. Μάγκες αποφάσισαν να κάνουν την πλάκα τους. Να τρομάξουν τον κατατρομαγμένο. Να απαξιώσουν τον απαξιωμένο. Να φοβίσουν το καταφοβισμένο. Τη δουλειά τους την έκαναν οργανωμένα. Ομάδα συμμορίας. Να δώσουν να καταλάβει για τα καλά ο Θύμιος ότι δεν μπορεί να χαλάει την …αισθητική. Να νιώσουν κι αυτοί σπουδαίοι που μπορούν να γελάσουν με την απόρριψη του άλλου. Ποιος θα νοιαστεί άλλωστε γι’ αυτόν; Ίσα – ίσα που κάνουν απόλυτα αόρατο αυτό που δεν θέλουν να είναι ορατό σχεδόν όλοι οι άλλοι.
 |
| Ο Θύμιος πριν το ατύχημα |
Στα café και στις παρέες δεν έκαναν πλάκα με το bulling που το γινόταν; Αντάλλασσαν και με άλλες ομάδες από μάγκες τις αντιδράσεις του Θύμιου αλλά και τις επινοήσεις με τα φώτα και με τις φωνές που έκαναν κάθε φορά. Εδώ γίνεται bulling στα σχολεία για το τίποτα και να μην κάνουν αυτοί που υπάρχει και …σοβαρός λόγος;
Δεν σκέφτηκαν ότι αυτό μπορεί να μην είναι σωστό. Δεν ήθελαν να καταλάβουν ότι μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας η περιθωριοποίηση, ότι ο Θύμιος δεν είχε καμιά ευθύνη. Δεν είχε κάνει κανένα κακό. Δεν είχε πειράξει άνθρωπο. Δεν ήξεραν τι είναι η συμπόνοια και η αλληλεγγύη. Δεν ήξεραν τι είναι αγάπη. Ζούσαν σε μια κοινωνία μίσους και κομφορμισμού.
Εξαφανίστηκε ο Θύμιος της ιστορίας μας για πολλές ημέρες. Κρύφτηκε κοντά στο ερημόσπιτό του σε χαλάσματα για να μην τον ξαναβρούν. Δεν άντεχε τον ψυχικό πόνο. Κάποτε, κάποιοι τον αναζήτησαν. Έγινε είδηση. Βγήκε και καμπάνια αναζήτησης. Σαν βρέθηκε, είπε πολύ απλά ότι «είναι καλά», δεν ήξερε ότι τον αναζητούσαν. Δεν ήθελε τίποτα άλλο, την ησυχία του στη φτωχική του γωνιά. Μεγαλείο ο Θύμιος. Πώς μπορεί να κατανοηθεί η μεγαλοψυχία του, η συστολή του, η καλοσύνη του, η φτωχική ζωή του η στερημένη από την περιθωριοποίηση και την απομόνωση;
Όχι, ο Θύμιος δεν ζούσε μια φορά και έναν καιρό. Όχι, αυτό δεν είναι παραμύθι με τέρατα ζώων και πρίγκιπες φανταχτερούς. Δεν είναι ιστορία του Μεσαίωνα. Ο Θύμιος ζει τώρα εν έτει 2022 στον Πύργο!
Υ.Γ. Το κείμενο είναι διήγημα αλλά ο πυρήνας της αφήγησης δεν είναι μυθοπλασία. Ο Θύμιος συναντά μετά από χρόνια τη στοργή κάποιων ανθρώπων και τη φροντίδα του Δήμου. Όμως, υπάρχουν πολλοί Θύμιοι της απόρριψης και της περιθωριοποίησης στη χώρα μας. Υπάρχει και πολλή βία και βαρβαρότητα… Ας μη νιώθουμε ήσυχοι και αθώοι!
ΠΗΓΗ: anthologio.wordpress.com
-----------------------------------------------------------------
* Ο Νίκος Τσούλιας υπηρέτησε ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Διετέλεσε Πρόεδρος της ΟΛΜΕ από το 1996 έως το 2003.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου